Chapter 5

Het is twee uur 's middags en ik besluit alvast mijn schooltas in te pakken. Ik zoek op mijn kamer naar mijn schooltas.
Als ik hem gevonden heb stop ik de boeken, schriften en mijn etui in de tas. Daarna ren ik met de tas de trap af en hang het aan de kapstok.
'Mam, ik ga nu even door het park joggen!' roep ik naar boven.
'Is goed lieverd! Wel voor vijf uur thuis zijn!'
'Ja-ha.'
Ik doe de voordeur open en stap de frisse buitenlucht in. Het is vandaag een vochtig dagje. Een mooie dag om even te gaan joggen.
Ik doe mijn oortjes in en luister ondertussen naar mijn muziek. Ik loop de eerste honderd meter en na een tijdje ga ik joggend naar het park. Ik probeer goed adem te halen en zo recht mogelijk te lopen. Na ongeveer tien minuten ben ik bij het park aangekomen. Ik ben al een klein beetje aan het puffen en stop even. Ik leg mijn handen op mijn knieën en probeer even uit te rusten. Na een tijdje heb ik de adem er weer voor en zet ik het jog-tempo weer in. Ik kijk af en toe om me heen. Ik voel de pijn in mijn heupen en kuiten nu erg goed. Ik ga gewoon verder. Ondertussen zit ik bij wat gedachtes. Hoe zal het zijn bij Alicia? Ze mist me vast erg. En ik mis haar ook super erg. Ik zou zo graag een keer terug willen naar Canada om mijn familie en vrienden weer terug te zien. Ze zouden natuurlijk heel verrast zijn als ik heel onverwacht hun huis binnen zal stormen. Ik zucht een keer. Misschien dat ik met mijn moeder in de kerstvakantie naar Canada zal gaan? Om daar kerst te vieren met mijn familie? Dat zal ik heel erg fijn vinden. Misschien dat ik toevallig een feestje van school of een leerling kan binnenvallen? Ik ga het er een keer met mijn moeder over hebben...
Mijn gedachtes worden ineens verstoort als er ineens een raar gevoel door mijn lichaam gaat. Shit, niet dit gevoel. Ik voel het zo goed... Die aanwezigheid weer. Iemand kijkt naar me. Maar deze keer voelt het niet slecht... Het voelt... Goed. Why?
Ineens gaat er een scheut vreugde door mijn lichaam en schrik ik er zelf van. Ik blijf stil staan en hijg een beetje. Ik haal een oortje uit mijn oor en kijk om me heen. Waarom voel ik me ineens zo goed? Wat is er in vredesnaam aan de hand? Sinds gisteren gebeuren er nog meer rare dingen. Ik kijk om me heen, maar zie verder niemand anders. Nu weet ik het zeker. Ik ben paranormaal begaafd. Het kan niet anders. Dit voelen normale mensen toch niet? Dit is abnormaal.
Bij die gedachte voel ik de angst door mijn lichaam gaan. Ik moet hier weg. Ik haal een keer diep adem en loop verder.
Ik probeer nergens aan te denken en luister naar mijn muziek. Ik begin zachtjes mee te neuriën en kijk om me heen. Het lijkt te helpen. De muziek maakt die rare gedachtes steeds waziger. Het lijkt wel alsof de muziek die gedachtes weg probeert te jagen. Ik slaak een geruststellende zucht. Ik voel me weer goed in mijn vel en begin zachtjes met de muziek mee te zingen.



Ik ga weer verder als ik er tijd voor heb, xx
Ps. Sorry voor klein stukje!