Chapter 6

Al twee dagen zit ik thuis waarbij mijn dagen bestonden uit school en het wachten op een berichtje van Harry. Ik weet het, het klinkt verschrikkelijk, maar met die saaie twee schooldagen waren die berichtjes van hem wel een fijne tussenkomst. Hoewel, fijn? Het zijn meer hilarische berichtjes en geloof me dat midden in de les keihard gaan lachen niet positief is.
'McCartner! As I wasn't saying something funny there must be something else that draws your attention. So, would you be so kind to let us laugh along with you and tell us where you were laughing about.'
'Sorry, ma'am, a funny thing just came up my mind. Hopefully it won't happen again.'
'If you hide your phone I bet it won't happen again. Take this warning serious because the next time you loose your phone.' Ik zag Destiny verbaasd naar achteren kijken terwijl ik mijn telefoon in mijn zak deed en ik hield mij in om niet nogmaals in lachen uit te barsten. Zij heeft haar telefoon moeten afleveren nog voor de les was begonnen, nog voor ze een waarschuwing had gekregen. Ik zag haar twijfelen, maar ze leek haar beslissing te hebben gemaakt en het zag ernaar uit dat ze er iets over moest zeggen.
'Sorry ma'am, but that's just so unfair. Not that I want you to take her phone, but she gets a second chance and you took my phone even before the class started! That makes me think that you don't like me at all?!'
Het klonk geweldig, maar ze stond nu met haar mond vol tanden naar Destiny te kijken. Iedereen weet dat Destiny gelijk heeft, maar Destiny is daarentegen ook niet de gemakkelijkste.
Gelukkig ging de bel met het harde schelle geluid zoals het altijd al is afgegaan. Best wel jammer, ik had graag de reactie gezien van mevrouw Adams. Destiny sprong op en rende naar mevrouw Adam's bureau waar ze haar telefoon van pakte. 'Thanks for keeping my phone safe Theresa'. Daarnaast is Destiny ook de enige die de voornaam van mevrouw Adams durft te zeggen. Lachend sleep ik Destiny mee voordat ze gaat ontploffen.

'So, now I am curious what you were laughing about. It must have been really special as you risked losing your phone.' Alsof er niks aan de hand was keek ik Destiny, maar zij is de enige die mijn leugens zonder moeite kon doorzien. Ze trekt me naar zich toe en houdt haar hand naast haar mond zodat niemand anders haar kon verstaan behalve ik. Ze trekt me nog verder naar zich toe, tot haar hand mijn hoofd raakt. 'It is Harry isn't it?'
Snel trek ik haar mee richting de wc's, maar nog voor we er aankwamen nam een vreemd gevoel de overhand. Mijn hart begon sneller te slaan en ik kreeg het moeilijk met ademhalen. Een hitte overspoelde mijn lichaam en ik voelde dat ik begon te transpireren. 'Destiny, let's go outside, you look a bit pale.' Ik werd aan mijn hand meegetrokken door de hal, richting de grote deur die me zou brengen naar een flinke dosis frisse lucht. Met elke stap die ik zette van de wc's af, voelde ik mij beter worden. De hitte in mijn lichaam nam af, mijn hart begon rustiger en regelmatiger te slaan en mijn ademhaling begon weer normaal te worden.

'Wow Amelia, for a minute I thought you would faint. What happened?' Nog steeds van de wereld keek ik Destiny aan. 'To be honest? I have no idea. Luckily it's over right now.'
'Don't ever scare me that much again. I would have been helpless if you fainted.'
'No worries, I have never fainted in my life and I'm not planning to start it right now.'
'Well, now we're here anyways,tell me, is it Harry? Did one of the others mention something about me? What did he say?' Ze keek nu zo vrolijk, maar ik kon haar hart toch niet breken door te zeggen dat Niall op het moment nog steeds niet geïnteresseerd is in een vriendin en dat Liam juist geïnteresseerd was in een meisje dat niet Destiny heet. Het was het verstandigst om daar nu maar niet over te beginnen.
'Yes, it was Harry, and for some reason he decided, no stop, he invited himself to my house this weekend. Luckily he has no idea where I live'. Destiny scheen de omgeving wel heel interessant te vinden en met opgetrokken wenkbrauwen keek ik haar aan. 'Destiny?' Nog steeds ontweek ze mijn blik en ik voelde al aan waar we uit zouden komen. 'Destiny! Don't tell me they know where I live!?'
'Sorry, please don't be mad but I kind of gave him your address in the hope he would bring one of the others with them and that we could hang out a day?'
Ze keek me zo zielig aan, maar ze heeft gewoon mijn adres gegeven aan een vreemde gast! Hij mag dan wel leuk zijn en beroemd en grappig en lief..... Nee, Amelia, je dwaalt af, je was boos op Destiny.
'How could you? What do I have to do? You gave him not only my address, but the one from my parents and brother as well!' Ik greep Destiny vast bij haar shirt en keek haar wanhopig aan. 'He is coming this weekend and the weekend starts in an hour? I have no idea what to do, I can't invite him into my home right?' Ik ging in het gras zitten en hield mijn handen voor mijn gezicht. 'It will be a disaster, thanks a lot Destiny. Thanks...'