3.2

Bill Kaulitz

Ik liet mijn hand voorzichtig van haar heup glijden. Haar heup was zijdezacht en mijn hand tintelde door de aanraking. Het was best apart. Toen ik haar vroeg of alles goed was, leek ze erg geschrokken. Eigenlijk best logisch, die gast wist ook niet wanneer op te houden. Hij was de hele avond al bezig, en zij was dan ook wel de enige die wat hardere maatregels hanteerde, wat ik niet verkeerd vind. Ze laat zien dat ze niet met zich laar sollen, en dat moet hier ook wel.

Ik had haar mijn ogen al een tijdje op haar gericht vanavond. Ik had dan wel zeker niet verwacht dat ik haar weer zou treffen vanavond, hoe groot is die kans nu? Natuurlijk vind ik het niet erg. Zeker niet na gisteren. Tom en Ria waren samen op het idee gekomen om samen te gaan stappen. En ik had daar zelf toch ook wel behoefde aan dus dat kwam goed uit. Het scheelde dat we de onenigheid hadden uitgesproken. Hij was ook gewoon overdonderd door haar aanwezigheid. Daar kon ik mezelf zeker in vinden, ik bedoel wie zou dat niet zijn? Ze had iets speciaals over zich heen. Iets wat Los Angeles nog niet van haar had afgenomen. Haar dromen. Ze was nog steeds zich zelf en trok ondanks dat ze steeds wel wat bekender begon te worden niets aan van de media. En dat valt ook te merken, daarom snapte ik Tom ook wel. Alleen het voelde gewoon wat vreemd, we hadden vroeger dan ook wel dat we dezelfde types knap vonden. Ria is ook een pracht van een vrouw, maar toch niet “echt” mijn typ. Maar ik was weer aan het over analyseren. Hij zou Ria zijn vriendin waar hij nu al meer dan een jaar mee samen is niet zo maar laten vallen voor een verschijning die hij alleen maar had gezien.

Een kleine grijns op mijn gezicht kon ik niet weerhouden bij het terug denken aan gisteravond. We hadden redelijk wat gedronken maar niets daarvan duidde op losbandigheid en onbenullige dronken acties. Onbenulligheid vind ik dan weer niet erg, ik ben er zelf een groot voorbeeld van. Maar de gesprekken die ik met haar had gisteren hadden diepgang naar mijn gevoel. Het ging niet alleen maar over de typische roem en rijkdom, maar juist over gevoel en vriendschap normen en waarden. Ik moet toegeven dat ik me er niet heel veel meer van kan herinneren. Maar toch het voelde op één of andere manier vertrouwd. Dat gevoel heb ik gewoon niet snel, en al helemaal niet in L.A. Iedereen is hier uit op roem en rijkdom. Natuurlijk zit ik hier daarom ook met mijn broer, voor onze carrière. En nou ja, tuurlijk ook door het incident met de stalkende fans. En zij zou ongetwijfeld ook hier een zijn gegaan voor haar carrière, of nou ja haar droom. Die volgens mij wel langzamerhand begint uit te komen.

Maar aan de ene kant, ik bazel nu wel dat ik het gevoel heb dat ik haar kan vertrouwen, maar hoe weet ik dat nou? Omdat mijn gevoel dat dit keer zegt en door de prachtige verschijning? Dat, dat is toch best krankzinnig. Een kleine zucht slipte door mijn lippen, ik denk veels te veel na.

Reacties ?