Chapter 37 ~~ Hey mom!

'Hoi mam, lekker chocomelk!' Zeg ik als ik als een hoopje onder aan de trap ben beland. 'Oké, ik moet toegeven, dat deed wel een beetje zeer. Nu ben ik beurs morgen.'
'Lekker gedaan Zoey,' zegt George, als hij me overeind hijst.
'En bedankt, volgens mij heb ik nu chocomelk verdient!'

Tevreden zit ik in een deken gewikkeld op de bank met warme chocomelk met koekjes.
'Dus, morgen naar Scarlett toch?' Vraagt mijn vader.
Ik knik. 'Ja, klopt, logeerpartijtje bij haar broer en vriendin in huis,' antwoord ik met een grijns. 'En daarna naar George. Jullie kunnen me wel missen toch?'
'Ja, natuurlijk. Als een boer met kiespijn,' antwoord mijn vader.
Ik schud lachend mijn hoofd en steek vervolgens heel kinderlijk mijn tong naar hem uit.

Met mijn hele hebben en houwen bel ik aan bij Scarlett. Ik heb George helaas naar huis moeten sturen, omdat dit vriendenavondje is. Ik heb het goed kunnen maken met het idee dat ik morgenvroeg alweer bij hem op de stoep sta. Misschien is het ook maar beter, dat hij me even moet missen. Puur om hem even te plagen.
'Het huis van de familie Goodless,' klinkt er door het speakertje. 'En Purdy!' Wordt er daarna geschreeuwd.
Ik schud lachend mijn hoofd, nog steeds blijft de achternaam van Summer grappig. Purdy.
'Het is Zoey,' klinkt de bekende stem van Alex, de broer van Scarlett.
'Alex!' Brul ik door de speaker. 'Purdy,' zeg ik daarna lachend.
'Zoey, hoe vaak moet ik nog zeggen dat je me Summer moet noemen?' Klinkt de stem van Summer dan.
'Tot dat ik je achternaam niet meer zo grappig vind,' antwoord ik.
'Die vindt je al vijf jaar grappig!'
'Sorry,' zeg ik proestend van de slappe lach, 'mag ik nog binnen komen?'
'Ja,' zegt Alex. 'Scarlett is onderweg.'
'Oké! Tot zo dan!'
'Tot straks Zoey.'

'Zoey!' Er wordt in mijn oor gegild. Ik trek en scheef gezicht, waarna ik word omhelst en mee naar binnen gesleurd, struikelend over de traptreden richting het appartementje.
'Ik heb jou ook gemist hoor,' mompel ik als ik mijn jas uittrek en hem op mijn hutkoffer gooi. Ze antwoord echter niet, trekt me richting de huiskamer, maar waarschuwt me niet voor de drempel. Ik blijf er achter hangen en met mijn handen vooruit gestrekt, duw Scarlett op de grond, waarna ikzelf boven op haar val.
'Oeps.' Ik rol me van haar af. 'Sorry Scar.'
'Maakt niet uit,' lacht deze, 'ik had je moeten waarschuwen voor de drempel. Ondanks dat ik verwachtte dat je wel zou weten dat hij er zit.'
'Ja,' beaam ik haar, 'dat had misschien ook.'
De rest is er al. Tevreden prop ik mezelf tussen Elizabeth en Adam, waarna ik de bak met chips claim.
'Ik wil ook eten,' roept Jake vanaf mijn rechterkant.
'Maar dat mag je niet!' Roep ik hem terug, waarna ik een hand met chips in mijn mond prop.
Als hij bij me is trekt hij de bak uit mijn handen, om zich zo hoorbaar, snel uit te voeten te maken.
'Nee!' Brul ik, waarna ik achter hem aan ren en nadat ik hem per ongelijk met mijn blindenstok heb geslagen, boven op hem spring.
'Wat voor de..' Roept hij verontwaardigd uit.
Ik steel eerst de bak met eten van hem, voordat ik hem antwoord.
'Nooit aan mijn eten komen Jake, moet je nooit doen!'