Kurt 16

Ik kijk naar de persoon die tegen over ons staat. 'Oh heey Kurt, dat is een tijd geleden.' zegt Brody. Ik krimp in een. Blaine kijkt me aan en vraagt 'Ken jij hem Kurt?' Het enige wat ik kan is knikken. 'Ja ik ken je vriendje. Ben je nog steeds zo bang?' zegt hij gericht op mij. Blaine gaat voor mij staan, 'Kijk uit sweetheart.' zegt Blaine terwijl hij Brody nog steeds aan kijkt. 'Blaine? wat ga je doen?' vraag ik bezorgt. 'Er voor zorgen dat hij voorlopig zijn mond dicht houdt.' antwoordt hij boos. Ik had Blaine zo nog niet mee gemaakt, natuurlijk had ik zijn woede over Sebastian gezien maar... Dit is anders. 'Blaine, Het is het niet waard. Ik wil niet dat je dadelijk in het ziekenhuis ligt door mij.' zeg ik onzeker. Nu draait hij zich naar me om en negeert Noah die zich zeer vermaakt zo te zien. 'Kurt, dit moet op houden. Ik wil hand in hand met jou kunnen lopen.' Hij kijkt me recht aan 'Zonder iedere keer om te kijken of er homo- haters in de buurt zijn.' Achter hem heeft Noah zijn mes gevonden en loopt op Blaine af. In angst ga ik voor Blaine staan. Ik kon het niet laten gebeuren dat Blaine door mijn verleden neergestoken wordt. 'Kurt, Ik kan hem aan.' zegt Blaine die zich nu ook bewust is van het gevaar. Maar hij kon hem niet aan. Niemand kon Brody aan. 'Blaine, dit draait om mij. Hij doet dit alleen omdat ik het ben. Jij hebt hier niks mee te maken.' zeg ik. 'Kurt, Ik heb je gezegd dat ik je zou helpen.' Gespannen hou ik Brody in de gaten. ' Je helpt me niet als ik jou straks niet meer heb.' Ik voel een hand op mijn schouder, ik kijk hem even aan. 'Dan doen we het samen.' zegt Hij. Ik knik en geef me over. Brody heeft het moment dat ik om keek, benut en staat nu achter me. Zonder iets te zeggen snijdt hij met het mes in mijn rug. Vrij wel meteen ben ik buiten westen. Ik hoor vage geluiden van een gevecht, maar dan is ook mijn gehoor totaal verloren. Ik kom op de plek waar je heen gaat als je dood gaat

Ik open mijn ogen kijk om me heen. ik lig in een weiland wat vol staat met lavendel. 'W-a-aar ben ik?' fluister ik. Naast me begint iemand te lachen. Het is degene die mijn vader en ik jaren geleden verloren hebben. 'Mam?' fluister ik verbaasd weer. 'Heey zoon, wat doe jij hier? je hoort hier nog niet.' Is het eerste wat ze zegt als ik bij haar in de armen val.