11

het was gezellig geworden, alleen een beetje druk. ik had een tekening gekregen van kaitlynn, waarvan ze trots vertelde dat zei die had gemaakt, en samen met papa had ze die op het prikbord gehangen.

na dat de zuster het avond eten had gebracht en van die vloeibare medicijnen in het infuus had gespoten, hoorde ik iemand huilen. verbaasd draaide ik mijn hoofd en zag dat papa aan het huilen was.ik wende mijn hoofd af en keek naar mijn eten, ik voelde me heel schuldig, door mij zat iedereen in het ziekenhuis, en waren ze ook nog emotioneel. ik voelde hoe er een eenzame traan over mijn wang druppelde. ik bleef naar mijn eten kijken en hoopte ze dat niemand het zag. ik bleef gewoon verder eten zodat ik niks hoefde te zeggen.

zo'n uur na het eten voelde ik hoe mijn ogen iets dicht zakken. 'ben je moe?' werd er aan mij gevraagd. koppig schudde ik mijn hoofd. niet dat het veel nut had, mijn ogen zakte steeds meer dicht. 'darc, we kunnen zien dat je moe bent, ga maar slapen' werd er nu gezegt. weer schudde ik mijn hoofd en hield ik mijn ogen open. ik voelde hoe iemand over mijn voorhoofd en neus streek. mijn ogen zakte dicht, een paar keer kreeg ik ze nog open, maar al snel niet meer en was ik vertrokken in een diepe slaap.

deze is niet zolang, haha maar er komen langere stukken