Hoofdstuk 9

Doelloos dwaalde Emily door de stad, het verdriet dat haar al 299 jaar achtervolgde drukte zwaar op haar schouders. Eerst verstopte ze zich nog in de schaduwen, zodat niemand haar zou zien en zodat ze ook haar gedachten op iets anders kon zetten, maar wie hield ze voor de gek, geen enkeling die haar in de gaten zou hebben. Iedereen was te druk met zijn eigen leven om maar op te merken of er iets in de schaduwen verborgen was, iedereen had wel wat beters te doen dan kijken naar een gekwelde schaduw. Soms wou ze het wel uitschreeuwen, zo gefrustreerd was ze, maar wat had het voor zin? Niemand zou haar horen, niemand zou het wat schelen... Even keek ze wat in de etalages van de winkels, probeerde te nieuwe modetrends te herkennen van het moment. De tijden waren zoveel veranderd op de 3 eeuwen die ze al ronddwaalde... Al snel verveelde het haar en rende ze naar het park, ze wou even niemand meer zien. Triest ging ze aan de rand van het meer zitten, en keek naar het water. Alles reflecteerde in het water, maar waar zij zat was niks te zien. Ze zou huilen moest ze dat nog kunnen, maar schaduwen huilen niet.

Een lage, duistere lach achter haar haalde haar uit haar verdriet. Ze kende de lach, het maakte dat ieder deel in haar lichaam beefde van angst. Het was een lach die door merg en been ging, een die in elke griezelfilm gebruikt wordt. Een die haar achtervolgde al de afgelopen 3 eeuwen: Thane, de demon die haar van het leven heeft beroofd. 'Emily Woods, lang niet gezien lieve schat! Wat doe je hier, zo alleen?' Woede en frustratie borrelde in haar op, maar ze weigerde hem te antwoorden. Hij zou haar toch alleen maar uitlachen, en dat plezier gunde ze hem niet. Vroeger niet, nu niet, nooit niet. Thane barstte weer in lachen uit. Daarna keek hij haar poeslief, maar zijn ogen ook vol met spot, aan. 'Emily, wat heb ik ooit gedaan dat je me nu negeert? Ik heb je toch geen pijn laten lijden? Het was een snelle, pijnloze dood.' In haar hoofd begon ze te tellen, een van de trucjes die ze altijd gebruikt als ze haar geduld aan het verliezen is. Tellen werkte altijd kalmerend. Tellen kende ze, kon ze zelf beheersen. Thane vond het nog steeds even leuk, maar keek nu meelevend, alsof hij een ander masker had opgezet. '27 juli nadert snel he? Maak je maar geen zorgen, ik weet uit vertrouwelijke bronnen dat tot as vergaan amper pijn doet. En daarna zijn al je zorgen over, en kan ik weer een nieuwe onderdaan gaan zoeken waarvan ik kan leven.' Emily verstijfde, hoe had ze er nooit aan kunnen denken wat er zou gebeuren als ze tot as zou vergaan? Thane zou gewoon weer iemand anders uitkiezen, en hem net zo kwellen als zij... Ze kon het niet meer langer inhouden, en barstte tegen hem uit. 'Hoe durf je dit te doen?! Jij vuize, achterbakse, liegende...' Ze wist geen enkel woord wat erg genoeg was voor wat hij was. Thane keek haar geamuseerd aan. 'Wat Emily? Wat ben ik?' Ze keerde zich van hem af, kon hem niet langer zien. Toen ze een kwartier later weer op keek, was hij spoorloos verdwenen.