Gewoon

Gewoon, hoe je naar me keek, dacht ik terwijl hij me nog steeds vragend aankeek. Hij wachtte op antwoord, maar ik wilde het hem niet geven. Zo zou het eigenlijk moeten gaan. Maar nee, het enige wat gebeurde was dat we het gezellig hadden, maar niks over dat hij me leuk vond zoals Ellie zei.
Het kon best gelogen zijn, een suffe grap, maar dat was niks voor Ellie ik kende haar al langer. Hij bleef verhalen tegen me vertellen en ik lachte wat stom. Wist ik veel, ik wist niet hoe je moest doen als je iemand leuk vond. Het was wel moeilijk, als ik hem aankeek werd ik vrolijker en ging ik enthousiast tegen hem praten. En was we hier dan weer vertrokken gaf ik hem een knuffel, dat was het beste moment van mijn dag.
En ik blijf maar balen, het gaat gewoon niet. Ik kan hem niet vertellen hoe leuk hij is. Vandaag zou ik hem mee uit vragen (op mijn klunzige, omheen draaiende manier dan).
Het zou lukken, daar was ik zeker van. Maar ik durfde niet meer. Ik ben een stom watje.
Als ik hier zou stoppen, zou ik nooit contact meer met hem hebben, ik moest volhouden. Als ik maar een goede reden had om hem mee uit te vragen.
En nog steeds hoop ik dat het klopt wat Ellie zei. ''Hij vind je leuk hoor!''
Dan zou ik echt een gat in de lucht springen, maar hij moet het wel even zelf bewijzen.