#3.

7.25u kwam ik aangereden aan de plaats van afspraak. Ik was nog ruim 5 minuten te vroeg en ik had toch wel enkele zenuwen omdat het voor mij de eerste keer was dat ik echt zo een grote afstand alleen mocht fietsen. Dus ik stond daar, te wachten, te kijken hoe andere voorbij kwamen en ondertussen verstreken er 10 minuten, 15 minuten, 20 minuten, 30 minuten. Tot ik 2 van mijn oude klasgenootjes zag aanfietsen, ik vroeg hun of ze Celin (mijn vriendin), hadden gezien. Ze zeiden me dat zij al lang door was en dat ik dus alleen moest fietsen.

Ik weet niet goed hoe ik op 20 minuten tijd op school ben geraakt en hoe ik zo snel de weg kende, maar ik weet nog wel dat ik kon wenen, ik had tranen in mijn ogen, ik wou niet meer naar de middelbare school, ik wou naar huis! Maar dat kon ik natuurlijk niet, ik moest sterk blijven, ook al voelde het alsof ik toen al geen vriendinnen meer had..

Ik kwam als een bezetene op school aan, natuurlijk wist ik niet waar ik moest zijn, want onze school bestond uit 2 gebouwen (alsof het voor een eerste jaartje nog niet moeilijk genoeg was). Dus in volle paniek ging ik dan maar naar het secretariaat met de melding dat ik te laat was en dat ik totaal niet wist wat ik moest doen. Natuurlijk was ik nog niet te laat en maakte ik me zorgen om niets. De lieve mevrouw van het secretariaat bracht me naar mijn lokaal en wel eens waar zat daar mijn zogezegde vriendin te lachen met haar nieuwe vriendinnetjes. Ik kon mijn ogen niet geloven! Op de tweede schooldag werd ik al meteen uitgesloten, werd ik bekeken alsof er iets mis met me was en ik stond daar maar gewoon, bibberend, mezelf beheersend zodat de tranen die achter mijn ogen brandde niet zouden losbarsten.

Ik deed alsof het me allemaal niks deed en ging ergens zitten, zonder vrienden, zonder enige sprankje hoop op een geslaagd eerste schooljaar. Op dat moment was ik al hulpeloos geworden..

Om mijn eerste middelbaar in het kort samen te vatten wil ik hier gewoon nog over kwijt dat dit mijn enigste en laatste jaar op die school was, ik ben door eerste, tweede en derdejaars gepest geweest, uitgescholden voor hoer, slet, lelijk en alles wat je je maar kan bedenken, zonder dat er enige reden voor was. Ze verzonnen dingen om ruzie te kunnen maken, om me voor schut te kunnen zetten, om iemand te kunnen pesten. En ik kan je zeggen, gepest worden is een gevoel dat onbeschrijflijk is. Mijn punten waren vreselijk! Ik haalde op een examen Godsdienst 4 op 30 en zo van die dingen. Ik deed niks voor school, helemaal niks. Ik ben weken thuis gebleven, want ik kon het niet meer aan. De school wou er iets aan doen, maar ze maakte het alleen maar erger! Ik kon daar echt niet langer blijven. Uiteindelijk werd het Juni en kreeg ik mijn rapport. Veel buizen, veel rode cijfertjes en toch kreeg ik een A-attest. Een A-attest voor mijn doorzettingsvermogen, voor de wilskracht die wel in mij zat maar die er nog niet was uitgekomen. Het was een klein lichtpuntje aan het einde van de tunnel, een klein stukje voor een nieuw begin.