A wish at the Trevi Fountain

Ze gingen naar de Trevifontein. Terwijl de gids bij elke straatsteen stilstond wandelde Caroline verder en fotografeerde alles dat zij interessant of mooi vond. Een bloembak, een huis, een straatartiest of een duif en natuurlijk ook elke hoek van de Fontana di Trevi.
De groep kwam eindelijk aan bij de Trevifontein, een half uur nadat Caroline daar was aangekomen. De leiders besloten de leerlingen hier los te laten en zelf iets te drinken op een terras niet veel verder. Elena, Stefan en Caroline bestelden ook wat. Toen Stefan en Elena voor de zoveelste keer een lang kusmoment deelden vlak voor haar neus besloot ze terug te gaan naar de fontein om een wens te doen. Op de weg er naartoe bekeek ze alle foto’s die ze al had gemaakt.
Ze gaf zichzelf mentaal een schouderklopje voor de goede kwaliteit van de foto’s. Plots meende ze een bekend gezicht herkend te hebben op de foto die ze net voorbij had geklikt. Ze ging terug naar die foto en zoemde in.
Klaus stond erop. Bij een schildersezel met een penseel in zijn hand. Niet ver van de fontein. Haar hart stond stil. Ze had niet verwacht dat hij hier zou zijn. Meteen kwam haar hart tot leven en begon gigantisch snel te slaan. Hoe moest ze zich gedragen? Zag ze er wel goed genoeg uit? Had hij haar al gezien? De laatste vraag beantwoorde zichzelf redelijk snel wanneer een stem van achter haar zei: “Al een wens gedaan?”

Caroline hapte naar adem maar besloot dapper te zijn. Ze moest eerlijk zijn met zichzelf. ‘Nee, nog niet.’ Ze draaide zich naar hem om. Hij zag er hetzelfde uit als altijd: helderblauwe doordringende ogen, gouden haren, geweldige jukbeenderen en een grijns op zijn donkerroze lippen. Hij reikte haar een euro. ‘Doe er dan één.’
Caroline onderdrukte de drang om eigenwijs te zeggen dat ze zelf geld had, niet te koop was of dat ze zelf wel kon besluiten wanneer ze dat deed. Maar gemeen zijn had geen zin. Ze was verliefd op hem, waarom zou ze hem met zo een scherp antwoord moeten afwimpelen?
Ze nam de euro aan en sloot haar ogen. ‘Ik weet niet wat te wensen’, bracht ze na enkele minuten lachend uit.
‘Misschien dat je vriendje hier is, ik heb Elena en Stefan al gezien, maar hem niet.’ ‘Ik heb geen vriendje.’
‘Niet?’
‘Nee, het is uit.’
‘Het spijt me om dat te horen.’ ‘Het spijt je absoluut niet’, lachte ze. Toen kon hij niet anders dan mee lachen.
Ze nam een moment om hem te bekijken. Hij was exact hetzelfde gekleed als in Mystic Falls, witte Henley trui, donkere jeans, diezelfde ketting maar alles zat nu onder de verf. Er zat zelfs wat blauwe verf in zijn blonde haren. Ze wist dat hij een kunstenaar was, maar had hem nog nooit in actie gezien. Het zag er best charmant uit, een streep wit op zijn wang en zijn armen en handen dienden overduidelijk als mengpallet.

‘Ik rouw er inderdaad niet erg om. Hoe komt het?’ ‘Ik zou verliefd zijn op een ander volgens hem.’
‘Ben je dat?’ ‘Ja.’
‘Vindt deze persoon jou ook leuk?’
‘Heel erg.’
‘Wie is het?’ vroeg Klaus duidelijk geërgerd. Toen ze zijn tanden hoorde knarsen, groeide haar glimlach. ‘Wat is er zo grappig?’
‘Niets.’ Ze gooide de euro over haar schouder de fontein in.
Ze opende haar ogen en glimlachte naar hem. ‘Ga je me niet vragen wat ik heb gewenst?’ vroeg ze en trok haar wenkbrauwen op.
‘Zou je antwoorden?’
‘Neen.’
‘Wel, dan zie ik er het punt niet van in.’
Ze glimlachte zoetjes. 'Waarschijnlijk ga je toch beginnen over hoe hij altijd in elk opzicht beter zal zijn dan mij.'
Ze haalde haar schouders op. 'Jij bent ongelofelijk jaloers, weet je dat?'
'Natuurlijk love, ik ben tenslotte de koning der vampieren.'
'Je bent geen vampier, je bent een hybrid. Je hebt een aantal mensen vermoord om dat te worden.'
'Ah, eindelijk. Ik moet zeggen dat vijfentwintig zinnen in het gesprek een nieuw record is voor je me verbaal neersteekt.'
'Aw, ik dacht dat je dat juist zo leuk vond aan mij. '
Ze stonden meer dan een meter apart. De afstand voelde zo vreemd nu. In haar dromen had ze in zijn armen gelegen, hem gekust. Dit was niet hoe het hoorde te gaan. Mocht de leiding hun nu komen halen zou ze hem nooit meer zien. Hoe groot was de kans dat ze hem de komende decennia nog zou tegenkomen op deze grote planeet.
'Wat was je aan het schilderen daarnet?'
'Je zag me?'
'Eigenlijk merkte ik je pas op toen ik mijn foto's bekeek.'
'Flatterend, zomaar over me heen kijken.' Ze keken mekaar grijnzend aan.
'Hoe lang blijf je in de stad?'
'Een week. Jij?'
'Hangt af van mijn humeur en het weer. Geloof me, Italië in de regen is deprimerend. Alles komt zoveel beter tot zijn uiting in de zon.'
Nu kwam het. Klaus zou niet meer proberen haar uit te vragen. Ze had in haar dromen gezien hoe de toekomst er uit kon zien- oké, die dromen waren misschien ietsje te utopisch, maar toch. Ze dacht even aan Stefan.
Nee, dit was haar beslissing. Stefan had hier niets mee te maken, hij had ook met slechte meisjes uit gegaan. Hemel, Matt en Rebekah waren op het moment een trip door heel Europa aan het maken. Elena had met Damon gezoend. Waarom kon zij dan niet doen wat ze wilde? Maar het was eng. Wat als hij me uit zou lachen? dacht ze angstig.
Nee, ze was een vampier verdomme, ze had geen reden om hier een aanstellerige trut over te zijn.

'Wil je me Rome tonen, vanavond? Ik verveel me dood bij die gids die school heeft ingehuurd. Ik ben er zeker van dat jij de echte unieke plekken kent. Ik heb niet het Rome-gevoel. Ik heb het gevoel alsof ik op schooluitstap ben naar de dierentuin. Ik kan kijken maar niet voelen, niet aanraken en in dat drukke schema van de leerkrachten is er waarschijnlijk geen tijd om mijn lievelingsdieren te zien.'
Na even nadenken knikte hij. Antwoordend in het Italiaans waar Caroline niets van begreep.
'Als je het echte Rome wilt zien, heb je de juiste man gevonden', verklaarde hij.
'Wil ik eigenlijk wel weten hoeveel talen jij kent?'
'Ik vraag me eigenlijk wel af waarom je plots vrijwillig tijd met me doorbrengt. Is het weer tijd voor een "Vermoord-De-Hybrid" plan?'
'Nee.'
'Waarom dan?'
'Dat is een weet voor mij een raad voor jou.'
'Om welk uur spreken we af?'
'Vanaf tien uur zijn we vrij. Dus... Tien uur, mijn hotel?'
'Jou hotel? Wat moeten de leerkrachten wel niet denken als je er vandoor gaat met een wildvreemde man? Wat moet Elena wel niet denken?'
'Wat de leerkrachten betreft... Als ze lastig doen: hypnose. Wat Elena betreft: pech, ik doe wat ik wil. Ik voel me al de hele tijd een derde wiel bij haar en Stefan.'
Een voorbijganger duwde Caroline waardoor ze tegen Klaus aanviel. Hij sloeg zijn armen om haar. 'Ik zie je vanavond, Caroline.' Nadat hij haar terug overeind had geholpen verdween hij in de massa.

Oh my god, ik heb echt de stap gezet, dacht ze geshockt.