#2.

Ik denk dat ik in naam van vele mensen kan spreken als ik zeg dat de eerste schooldag van het eerste middelbaar het stressvolts is. Mijn eerste schooldag kan ik me nog zo goed voor de geest halen. Ik was net die nacht thuisgekomen van vakantie, dus ik had een hele hoop slaap tekort, maar de adrenaline stroomde door mijn lichaam. Na de oudste te zijn in het zesde leerjaar werd ik nu ineens weer de jongste tussen allerlei jongeren van 17/18 jaar. Ik had het geluk dat mijn mama me toch nog naar school wou brengen, want zo meteen al met de fiets gaan zonder echt te weten wie, waar of wat was toch echt niks voor mij! De eerste stap die ik in de grote school zette was zo onwennig, want net die dag regende het pijpenstelen en iedereen stond in de gang, te wachten op hun vrienden. Ik wachtte ook op 1 vriendin, de enigste die met mij naar die school ging, maar helaas zag ik ze niet. Ze stuurde me geen sms of wat dan ook. Ik stond daar, helemaal alleen, in een hal waar ik niemand kende. Dus besloot ik maar om me ergens helemaal vanachter, in een hoekje te verschuilen. Ik kon echt wenen van de stress die door men lichaam raasde.

En toen, wat leek op uren te staan wachten in mijn hoekje, ging die verlossende schoolbel. Eindelijk!
Nu was alleen de vraag, waar moest ik heen? Iedereen ging trappen op, liep tegen me aan, bekeek me. Ik voelde zoveel ogen mijn kant uitkijken, een vreselijk gevoel! Uiteindelijk vond ik mijn 'vriendin' en vonden we andere eerstejaars, we waren zo een beetje elkaars 'lotgenoten'.

Het was een enorm hectische dag en na het onwennige begin, verliep de rest vrij vlot. Ik was blij dat ik mijn vriendin nog had en samen ontdekte we alles, we maakte afspraken om de volgende dag samen naar school te fietsen en dat ik haar moest opwachten aan de brug rond half 8. Ik was zo blij dat alles weer in orde was, niet wetend wat er mij nog allemaal te wachten stond..