013. Olivia Adams

In stilte liepen we terug naar ons kamp. Jake voor op, ik daar naast en Matthew en Nevaeh achteraan. Ze had besloten lopend verder te gaan, omdat haar vleugels haar sneller maakten dan onze voeten konden lopen.
Het bos om ons heen had zijn prachtige, tinkelende lichtjes weer terug gevonden en was langzaam wakker geworden. Het groene gras bewoog rustig heen en weer op de maat van een zacht, zomers briesje en overal waar ik keek hingen kleurrijke bloemen. Het was alsof er niets gebeurd was, alsof de gebeurtenis van gisteren slechts een vage droom was geweest. Helaas wist ik beter en was dit niet het geval.
“Ik hoop dat niemand wakker is geworden,” mompelde Jake.
“Kleine kans,” antwoorde ik. “Niemand kan door het lawaai dat jullie maakten heen geslapen zijn.”
“Dat was Jake, ik maak nooit geluid.” riep Matthew van achter. Als blikken konden doden was hij nu dood neergevallen, maar hij grijnsde alleen maar terug naar de vuile blik die Jake hem gaf.
Het duurde slechts tien minuten voordat we bij het kamp aan kwamen en Jake waande dat we moesten stoppen met lopen. We waren slechts een stel struiken verwijderd van de andere overlevenden, maar toch leek Jake niet van plan om direct tevoorschijn te komen.
“Oké,” zei hij. “Hoe gaan we dit aanpakken?”
Matthew trok zijn linker wenkbrauw hoog op en grijnsde van oor tot oor. Uit de glinstering in zijn ogen kon je op maken dat hij een vreselijk idee had dat waarschijnlijk totaal verkeerd uit zou pakken.
“Gewoon, in één keer.” knikte hij. Jake trok een gezicht en schudde zijn hoofd. “Ze moeten toch een keer onder ogen komen dat dit geen normale plek is, Jake. Dat kan beter in één keer dan dat ze er te laat achter komen. Er is haast bij.”
Nevaeh stemde mompelend in en Jake gooide zijn armen in de lucht. “Oké prima, maar wel voorzichtig, je weet nooit hoe mensen reageren.”
Jake stapte als eerste de struiken door en direct waren er een paar opgeluchte zuchten te horen. “Jake!” jubelde Sarah, haar kinderlijke stem zou ik van ver af kunnen herkennen.
“Hey Sarah.” Een glimlach schemerde door in zijn stem. “Ik heb een verrassing voor je mee genomen, voor jullie allemaal eigenlijk. Het enige wat ik van jullie vraag is om rustig te blijven en haar te vertrouwen.”
“Haar?” De vraag kwam van Daniel.
“Nevaeh!” riep Jake. Het prachtige meisje dat al die tijd naast Matthew stond verstijfde, haar bleke gezichtje werd nog witter en ze keek Matthew twijfelend aan. De ontmoeting met Jake en Matthew stond nog steeds in haar geheugen gegrift.
“Het is oké,” moedigde Matthew haar aan. “Ik bescherm je.”
Dat was wat Nevaeh nodig leek te hebben, met dat laatste, bemoedigende duwtje in de rug stapten we met zijn drieën de open plek op. Zes paar ogen vergrootten en keken ons glazig aan, naast me hield Nevaeh haar adem in. De spanning op het veld was duidelijk voelbaar en zorgde voor kippenvel op mijn armen.
Tot mijn verbazing was het Sarah die de spanning doorbrak en met grote ogen op Nevaeh af liep. Haar kleine handen vouwde zich om de zacht uitziende vleugels van Nevaeh, bij wie een grote glimlach op haar gezicht door brak.
“Zijn die echt?” vroeg Sarah.
“Meer dan echt,” glimlachte Nevaeh haar toe.
Toen ik van het tweetal weg keek zag ik hoe verbaasd iedereen was. Ze waren verblind door Nevaeh's schoonheid, door haar prachtige, witte haren en smaragd groene ogen. Door de zijdezachte, groen-witte vleugels op haar rug en haar egale huid. Door de zachte tinkel in haar stem toen ze het donkerharige meisje voor zich zachtjes toe sprak.
Echter, was het deze keer niet de harde stem van Jake of een flauwe grap van Matthew die de rust verstoordde, maar een gesmoorde kreet van achter uit de groep. Het was Tyler. Zijn bruine ogen staarden het gevleugelde meisje woedend aan. Hij klemde een groot stuk glas in zijn linker hand en stapte met een wild gebaar op Nevaeh af. Maar nog voordat hij haar aan kon vliegen sprong Matthew tussen beide en gaf hem een flinke duw tegen zijn borst aan. De jongen wankelde maar herstelde zichzelf, zijn ogen vlamden en met slechts een simpel gebaar stak hij het stuk glas richting Matthew's schouder. Hij mistte hem op een haar na, maar kon de harde klap van Matthew niet ontwijken.
Versteend en verbluft keek ik toe hoe Matthew zijn zelfbeheersing verloor en boven op de wankelende jongen sprong. Ze raakten de grond met een harde klap en toen Matthew opnieuw zijn vuist balde om een klap uit te delen draaide ik mijn hoofd weg.




@AdindaSmit