Hoofdstuk 55

Ik ga met tegenzin in de rolstoel zitten, Nils wil net de deur open maken als Marjon en Rein binnenkomen. Als we op de gang staan zie ik dat Marjon tranen in haar ogen heeft, als ze ziet dat ik kijk gebaart ze dat er niks is en kijkt ze snel weg “wij komen zo wel achter jullie aan denk ik” zegt Rein, we lopen door de gang en stappen de lift in. Daan wil op mijn schoot gaan zitten maar ik sla mijn armen gekruist en kijk weg, ik denk steeds aan het sms´je. Ik staar voor me uit en zie dat Daan me bang aankijkt, ik schrik omdat Owen me ineens aanstoot “Cindy!” roept hij. Ik schud mijn hoofd en kijk Owen aan “huh wat?” “je mobiel ging” zegt Owen, ik kijk hem nog steeds aan. De liftdeuren gaan open en Daan duwt me de lift uit, ik pak mijn mobiel en ik zie dat ik een appje van Marjon heb ‘Waar zijn jullie?’ ‘iets eten bij ’t restaurant, zie ik jullie zo?’ app ik terug. Als we bij het restaurant aankomen duwt Daan me naar een tafeltje, ik sta op uit de rolstoel en ga op een stoel zitten “zullen wij alvast gaan eten?” vraagt Owen “maar Rein en Marjon zijn er nog niet” zegt Daan “dan wachten we wel” Ineens staat Owen op en trekt hij Daan mee “Sorry Cindy, maar ik ga moet Daan even spreken onder vier ogen” ik knik en pak mijn mobiel. Ik tik twitter aan ‘morgen miss naar huis, dan kijken voor nieuwe mobiel’ ik heb net de tweet verstuurd als ik Rein en Marjon aan hoor komen, ze gaan bij me zitten “waar zijn Daan en Owen?” vraagt Rein “praten” zeg ik met onbegrijpelijk hoofd “d’r is vast niks ergs?” zegt Rein vragend “Rein, d’r is niks. Laat Cindy nou niks denken ofzo want dat is niet nodig” zegt Nils. Owen en Daan komen terug gelopen “zullen we nu gaan eten?” vraagt Rein “gaan jullie maar alvast” zegt Daan, Rein en Owen staan op en lopen weg “Cindy wil je even meelopen, ik moet iets zeggen en dat wil ik nu doen” zegt Daan, ik loop met Daan mee ‘kut, ‘t infuus moet ook weer mee’ we lopen naar een bankje wat buiten staat, ik ga zitten en kijk Daan bang aan “als het over dat sms’je gaat weet ik genoeg” zeg ik met tranen in mijn ogen, ik kijk naar mijn schoenen “Cin, ik wil alleen zeggen dat” ik kijk Daan weer aan en zie dat hij tranen in zijn ogen heeft “ik heb geen ander, en jij gaat niet dood” ik geef hem voorzichtig een knuffel “die sms’jes” zeg ik stotterend, ik laat hem los en zie dat er tranen over zijn wangen rollen “daar gaan we mee naar de politie” zegt Daan “zullen we naar binnen gaan?” vraag ik “je hebt het koud hé?” “ja” zeg ik. Ik pak Daan zijn hand vast en we lopen naar binnen, in het restaurant hebben Rein en Owen hun eten al op en gaan wij ook snel wat eten pakken. We gaan aan het tafeltje zitten bij de rest, ik neem een hap en speel een beetje met mijn eten “Cindy, je moet niet met je eten spelen maar opeten” zegt Nils, ik zie dat iedereen me aankijkt. “Cin, je hebt al heel weinig op je bord. Eet je dat alsjeblieft op? Anders haal ik een broodje met beleg voor je” zegt Daan, ik ben nog met mijn eten aan het spelen en opeens trekt Daan mijn bord weg en geeft het aan Rein “wat doe je?!” roep ik "ik denk dat Rein het beter kan opeten, ik ga nu wel iets voor jou halen" zegt Daan en hij loopt weg 'fuck' denk ik in mezelf "Cin, waarom eet je niet?" vraagt Marjon ineens "geen honger" zeg ik kort, ik zie Daan in mijn ooghoek aankomen lopen met een dienblad vol eten. Ik kijk hem met grote ogen aan "dat eet ik nooit allemaal op! Dat weet je" zeg ik hard “daar had je dan iets eerder aan moeten denken” zegt Daan, ik pak het pakje drinken van het dienblad en prik het rietje erin. Ik drink het pakje leeg, en zie dat Daan zijn eten ook al op heeft “Cindy, iedereen heeft zijn eten al op. Eet ff je eten op” zegt Nils bot, ik schuif het dienblad naar voren. Ik schuif mijn stoel naar voren en ren met tranen in mijn ogen de wc’s in, ik doe de deur van het wc hokje op slot en trek mijn benen omhoog. ‘Fijn, weer het infuus kapot getrokken’ ik hoor de deur opengaan “je staat in de meiden wc” hoor ik iemand roepen “ja dat boeit me nu dus ook echt heel weinig, je had ff moeten nadenken voordat je dat zei” hoor ik Daan boos zeggen, ik merk dat de tranen over mijn wangen rollen “Cindy waar zit je?” vraagt Daan, ik zeg niks en trek mijn knieën nog dichter tegen me aan “kijk gewoon onder de hokjes door” hoor ik iemand zeggen. Ik houd mijn adem in “Cindy?” hoor ik weer iemand roepen “die zit hier niet hoor, ik weet niet” ik pak mijn mobiel en open twitter en kijk even door mijn tl. Ik zie dat Daan heel veel gelinkt wordt en ga naar zijn profiel, ik zie dat ik een dm heb ‘ik wil je niet kwijt, je betekent zoveel voor me. Als ik iedereen wegstuur, wil je dan praten?’ ‘misschien’ dm ik terug “Sukkel, je weet niet eens waar ze zit” hoor ik iemand zeggen, daarna hoor ik niemand meer praten. Ik heb weer een dm ‘Cin, waar zit je?’ ik dm hem terug ‘ergens waar je al gekeken hebt’ ik stop mijn mobiel weer in mijn broekzak. Ik geef een klein klopje tegen de deur om erachter te komen of Daan ´t echt meende, maar ik hoor de deur weer dichtvallen. Ik pak mijn mobiel en tik whatsapp aan ‘ ’t lijkt wel alsof je me niet wil vinden’ stuur ik naar Daan ‘hoezo dat? Waar zit je dan? ik zoek me rot’ krijg ik terug ‘daar lijkt het niet op, ik maak expres geluid en je loopt gewoon weg’ stuur ik. Ik merk dat ik nog steeds huil, ik veeg met mijn mouw langs mijn wangen en zie dat er een hele zwarte veeg op zit door het dunne laagje mascara wat ik op had. Ik pak een stuk wc papier en snuit mijn neus, net als ik het papiertje in het prullenbakje heb gegooid wat op de wc staat hoor ik de deur opengaan “Cindy, ik weet dat je hier bent. Kom naar buiten alsjeblieft anders dan weet ik het ook niet meer hoor” ik hoor dat hij huilt “h-h-huil je?” vraag ik zacht “ja, ik wil je gewoon niet kwijt. Alleen Owen is er nog, die wilde niet weg” zegt Daan, ik haal voorzichtig de deur van het slot, ineens gaat de deur heel voorzichtig open. Ik kijk in Daan zijn ogen en zie dat hij gehuild heeft, ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. Hij pakt mijn hand en trekt me langzaam mee het hokje uit “je weet dat we vlak bij de receptie in de meiden wc staan en dat de pers hier nog wel kan komen” zeg ik “dat boeit me niet, als ik jou maar niet kwijt ben door een kut opmerking van Nils” zegt Daan “mij raak je niet kwijt, zolang je geen ander hebt ofzo” zeg ik en ik merk dat de tranen weer over mijn wangen rollen, ik voel Daan zijn zachte handen langs mijn wangen “meissie, ik zie je liever lachen maar je mag uithuilen bij mij” zegt Daan “je bent zoveel mooier met een lach op je gezicht, ik weet dat hij meestal fake is maar ik hoop dat hij echt is bij mij” fluistert Daan in mijn oor. Ik begin te lachen “jij ziet wanneer hij fake is, bij jou voel ik me veilig” fluister ik. “zullen we nu de wc’s uitgaan, dit wordt een beetje ongemakkelijk” zegt Daan, ik begin te lachen “jij bent zo raar dat je naar de meiden wc gaat” zeg ik lachend “alles voor mijn meisje” zegt Daan, hij trekt me de wc’s uit. Er komt een vrouw op ons afgelopen, ik knijp in Daan zijn hand. De vrouw komt voor ons staan en begint vragen te stellen aan Daan, ik kijk Daan aan en zie dat hij moeite doet om uit te leggen wat er gebeurt was. Ik zie Owen staan en ren naar hem toe, ik barst in lachen uit “Cindy wat the fack is er?” vraagt Owen “Daan, ik, wc, pers, vragen” zeg ik hikkend van “Dus Daan en jij kwamen de wc uit en er stond pers die Daan vragen stelt?” vraagt Owen lachend “en daarom ben jij mijn beste vriend” zeg ik en we liggen op de grond van het lachen “wij gaan maar even naar Kim, je infuus is alweer kapot” zegt Owen en hij trekt mij mee naar het kantoortje van Kim, Owen klopt op de deur en Kim doet open “Is je infuus alweer kapot?” vraagt Kim, ik kijk Owen aan en ga half achter hem staan “ja” zeg ik zacht “al ongeveer een uur, we konden haar alleen niet echt vinden” zegt Owen “en waar zat ze?” vraagt Kim aan Owen “De meisjes wc bij de receptie” zegt Owen “oke, Cindy ik loop even met jou mee naar Daan. Ik moet nog even iets aan Owen vragen” Ik loop met Kim en Owen weer naar Daan die nog steeds met de vrouw aan het praten is, ik loop naar hem toe “Daan, Kim wilde je iets vragen of zeggen en ook nog met Owen praten” zeg ik en pak zijn hand vast “Ik moet gaan, sorry maar mijn meisje gaat voor” zegt Daan en hij loopt mee naar Kim “Daan, loop jij met Cindy alvast naar de kamer. Ik wil even met Owen praten en daarna kom ik naar jullie” zegt Kim en ze loopt weg. Daan en ik lopen naar de lift en Daan drukt op de knop, een paar minuten staan we stil te wachten totdat de lift komt. De liftdeuren gaan open en we gaan in de lift staan, ik ga tegen Daan aanstaan en er komen meer mensen bij staan "wat vroeg die vrouw aan jou?" vraag ik zacht "wat denk je" zegt Daan "serieus was het pers?" vraag ik bijna verbaasd "ja" zegt Daan rustig. De lift stopt en we stappen eruit "Daan ik voel me niet goed" zeg ik zacht, ik merk dat Daan een arm om me heen slaat en me optilt. Even later lig ik op bed "Cin, waarom wilde je niks eten?" vraagt Daan ineens, ik kijk hem aan "geen honger" zeg ik "en waarom heb je geen honger?" vraagt Daan "Hoezo krijg ik een heel verhoor als ik een keer geen honger heb?" vraag ik "omdat, je al dun genoeg bent, ik je niet kwijt wil en omdat jij alleen niet eet als er iets is" zegt Daan, Owen en Kim komen binnen gelopen "Cindy, je mag naar huis morgenvroeg, ik heb gehoord dat jullie met zijn alle op vakantie gaan en dat je daarna nog naar Daan gaat dus geef ik Daan nog wat spullen mee en leg ik hem uit wat er mee moet gebeuren. Daarvoor moeten we nog wel een ding doen bij jou" zegt Kim "alleen Owen zei dat het misschien wel slimmer is om jou onder narcose te brengen, ik heb met hem alles doorgenomen en hij kan het zo uitleggen" zegt Kim, ik knik en Kim loopt weg. Daan en Owen gaan op een stoel zitten "ze willen het infuus er sowieso in laten zitten maar ze willen ook dat ze een soort sonde krijgt en de rolstoel moet mee" zegt Owen "waarom dat nou weer?" vraag ik "Daan krijgt alle spullen mee, omdat je nog zwak bent en anders houd je het niet vol en lig je volgende week weer in het ziekenhuis. Je moet ook rustig aan doen" zegt Owen, ik kijk Daan aan. Ik pak mijn mobiel en tik Twitter aan 'mijn leven is voorbij' tweet ik, ik leg mijn mobiel weer weg. Ik hoor mijn mobiel afgaan en zie dat ik een appje heb van Marjon ‘Wat is er?’ ‘Niks’ app ik terug ‘Zeker weten? Die tweet’ ik leg mijn mobiel weg en zie dat Daan op mijn bed is komen zitten, ik ga tegen hem aan liggen en er rolt een traan over mijn wang. “het komt wel goed” zeggen Daan en Owen tegelijk, er komt een glimlach op mijn gezicht “denken jullie dat echt?” vraag ik bang “dat denk ik niet” zegt Owen “Ik weet het zeker” “meisje het komt goed, dat weet ik zeker” zegt Daan, ik spring van het bed af en geef Owen een knuffel en daarna geef ik Daan een kus en ga ik weer tegen hem aan liggen. Kim komt binnen en komt erbij zitten “Heeft Owen het uitgelegd?” vraagt Kim “ja, en we hebben gepraat met zijn 3e” zeg ik “oke, en hoe denk jij hierover?” vraagt Kim, ik zie dat Owen zijn ogen neerslaat “het zal wel moeten” zeg ik, ik hoor Owen zuchten en kijk hem aan. Ik loop naar hem toe en ga op zijn schoot zitten “wat is er?” vraag ik “niks, gewoon blij dat je morgen weg kan” zegt Owen en hij begint me in mijn zij te porren, ik spring op en ga weer bij Daan zitten “doet het pijn?” vraag ik bang. “nee, je zult er niks van voelen. Alleen na de ingreep zul je het voelen” zegt Kim “mag Daan wel blijven?” vraag ik “ja hoor, hij mag meelopen” zegt Kim, ze staat op en loopt weer weg “Cin je hoeft niet bang te zijn” zegt Owen en hij komt aan de andere kant op mijn bed zitten “ik wil gewoon zonder problemen willen leven, en dan ook nog die kut sonde en dat infuus” zeg ik “het is niet een infuus zoals je nu hebt met slangetjes en alles, alleen die naald” zegt Owen “ik wil gewoon kunnen leven als vroeger” zeg ik “gewoon met jullie een film kijken op de bank of mee naar een concert zonder na te denken” ik merk dat ik begin te huilen “ik wil niet steeds naar het ziekenhuis, als ik hier nu niet lag dan was er weer een kerstliedje te downloaden” zeg ik, ineens voel ik dat ik tegen Daan en tegen Owen aanlig ‘waarom voelt het zo vertrouwd?’ vraag ik mezelf af “zullen we vragen of we heel even naar het centrum mogen met zijn drieën om een film te gaan huren?” vraagt Daan ineens “ik mag waarschijnlijk niet, als ik vanavond onder narcose moet” “ohja fuck” zegt Daan en ik zie dat hij tranen in zijn ogen heeft “dus je mag nu ook niet meer eten?” vraagt Owen, ik schud mijn hoofd. Ik ga tegen Daan aanliggen “zullen we morgen met z’n drieën naar Spijt gaan?” vraag ik “ja, is goed” zegt Daan “mam komt vanavond trouwens even” zegt Daan “leuk, Sam en Jorn ook?” vraag ik “Wil je dat? Dan sms ik mam wel even” zegt Daan “Cin ik vind ’t echt superleuk om te zien hoe goed je het met Sam en Jorn kunt vinden” zegt Daan, ik begin te blozen “bloos je nou?” vraagt Daan, hij geeft me een kus “ja, ik bloos” zeg ik zacht “alleen omdat ik zeg dat ik het superleuk vind om te zien” “Cindy ben je moe?” vraagt Owen “beetje” zeg ik “ga dan nog even slapen” zegt Owen “oke” zeg ik zacht “we maken je straks wel wakker” zegt Daan, Owen geeft me een knuffel en Daan geeft me een kus en stopt me in. Daarna lopen ze samen met Owen de kamer uit.

Vanuit Daan

Ik geef Cindy een kus en loop met Owen de kamer uit, ik ga bij het raampje staan kijken “Gast wat is er?” vraagt Owen ineens “ik ben gewoon bang, bang om Cindy te verliezen, bang voor alles” zeg ik “kom eerst ff zitten, doe heel even rustig” zegt Owen en ineens zit ik op een van de bankjes die in de gang staan “Owen, ik BEN rustig” zeg ik “probeer dat een ander wijs te maken” ik wil opstaan om naar Cindy te lopen maar Owen houd me tegen “laat haar nou even slapen, die is doodmoe” zegt Owen. “jij hebt makkelijk praten, jij weet niet hoe ik me voel” zeg ik, volgens mij klonk het nogal bot want ik zie dat Owen me raar aankijkt. Ik trek me los uit de handen van Owen en loop naar Cindy, ik ga op een stoel bij haar bed zitten en pak haar hand vast “je bent zo mooi als je slaapt” zeg ik, Kim komt binnengelopen “heey Daan, slaapt Cindy?” “Ja, net vijf minuten” zeg ik “Ik wil jou nog even wat dingen vragen” zegt Kim, ik knik “denk jij dat we Cindy onder narcose moeten brengen?” vraagt Kim “Beslissen jullie dat niet?” vraag ik verbaasd “Dit is geen grote ingreep, een sonde doen we meestal niet onder narcose maar omdat Cindy er een paar keer een scene van heeft gemaakt” zegt Kim “dus ik moet kiezen? Of Cindy zelf?” vraag ik bang “het liefst jij, ik snap dat dit ineens een moeilijke keuze is” ik begin sneller te ademen en schrik van mezelf “wat gebeurt er? Kim help alsjeblieft” roep ik “Daan, je bent in paniek en bent aan het hyperventileren” zegt Kim rustig, ineens komt ze aangelopen en moet ik door een blauwe handschoen ademen. Na een paar minuten merk ik dat ik rustiger word “Daan, we gaan Cindy niet onder narcose brengen” zegt Kim ineens, ik schrik en begin ineens te huilen “niet?” vraag ik huilend “Nee, ik ben bang dat jij dan in paniek raakt en ik denk dat Cindy wel gewoon rustig blijft als jij bij haar bent” zegt Kim “dan moet ik zeker ook echt bij haar blijven zitten? Niet om de hoek staan ofzo” vraag ik bang “ik weet niet wat Cindy wil, misschien kan Owen erbij zitten anders” “ik ben gewoon bang om haar kwijt te raken en ik kan het niet aanzien als ze pijn heeft” zeg ik, ik kijk naar Cindy die nog super schattig ligt te slapen. “wat is er?” vraagt Owen, ik schrik omdat ik niet in de gaten heb dat Owen de kamer in kwam “ik ben bang, nu willen ze het zonder narcose doen en dat ik erbij kan zitten maar ik durf niet” zeg ik zacht. “Blijf bij haar en steun haar” zegt Owen “da doe ik al, maar ik kan het niet aanzien als ze pijn heeft” zeg ik “Ze doen haar hier echt geen pijn als dat niet nodig is, maar jij wil toch ook niet dat ze straks anorexia krijgt?” zegt Owen, ik schrik “Hoezo? Cindy eet toch gewoon?” “Daan, ze heeft vanmiddag niks gegeten en wie weet als ze eet wat ze er daarna mee doet” zegt Owen ineens, ik schrik en de tranen springen in mijn ogen. Vanuit Cindy

Ik open langzaam mijn ogen en zie Owen en Daan zitten, Daan heeft tranen in zijn ogen “w-wat is er?” vraag ik zacht. Ik zie dat Daan kijkt en hij komt bij me liggen, ik ga tegen hem aanliggen en begin met zijn vingers te spelen “lekker geslapen?” vraagt Daan “ja, maar wat is er?” vraag ik nog eens “niks, hoezo?” “je hebt tranen in je ogen” zeg ik “je hoeft waarschijnlijk niet onder narcose ofzo” zegt Daan ineens heel snel, ik kijk hem aan “dus ik hoeft die sonde niet?” vraag ik blij “jawel, maar dat doen ze niet onder narcose” zegt Owen, ik begin bang te worden “hoe dan?” vraag ik “dat slangetje via je neus naar binnen en volgende week weer eruit” zegt Daan, ik begin te huilen. Ik merk dat Daan zijn arm om me heen heeft geslagen en hij trekt me tegen zich aan “blijf je wel bij me dan?” vraag ik, ik weet niet wat ik fout heb gezegd maar ineens begint Daan te huilen. Ik schrik en begin ook te huilen, ineens loopt Owen de kamer uit met tranen in zijn ogen “wat is er allemaal aan de hand?” vraag ik huilend, ik zie dat Daan zijn tranen uitgeveegd heeft en ineens voel ik zijn zachte handen in mijn gezicht de tranen wegvegen en daarna houd hij mijn gezicht vast “ik kan er niet tegen als jij zo in bed ligt en ik erbij moet zitten en kijken wat ze met jou doen” zegt Daan, ik leg mijn hoofd op zijn borst “waarom moet ik die sonde eigenlijk?” vraag ik, ineens staat Daan op en loopt naar de deur “Owen, kom ff. Hier mag jij op antwoorden” zegt hij en hij komt weer naast me liggen, ik zie dat Owen binnen gelopen komt “waar moet ik op antwoorden?” vraagt hij “waarom moet ik die sonde?” “omdat je niks gegeten hebt vanmiddag en omdat je al zo weinig eet terwijl je zo dun bent, sorry maar het is voor je eigen bestwil” zegt Owen “alleen daarom?” vraag ik “niemand wil dat je anorexia krijgt ofzo” zegt Owen “dus jullie denken dat ik anorexia wil?” vraag ik boos “Lieffie, niemand WIL anorexia, anorexia sluipt erin” zegt Daan, ik sta op en loop boos de kamer uit “daar kun” hoor ik Daan nog zeggen, om de hoek bots ik tegen Kim op “Jou moest ik net hebben” zegt ze “waarom mij en niet een van de jongens? Daar praat je toch al de hele tijd mee” zeg ik bot en ik loop door ‘zei Kelly niet dat ze vandaag een week naar het ziekenhuis moet?’ vraag ik mezelf af, ik app Kelly ‘Kelly, moest jij vandaag naar het ziekenhuis?’ al snel heb ik een appje terug ‘jep ’ ‘welke kamer? Ik trek het hier niet meer’ ‘138’ appt ze terug, ik loop naar kamer 138 en zie Kelly op bed zitten “Kelly” zeg ik “Cin, wat is er?” vraagt ze, ik kom bij haar op bed zitten “morgenochtend mag ik naar huis” “dat is toch geweldig” onderbreekt Kelly me “maar ze willen me een sonde geven en die infuus naald moet blijven zitten” zeg ik en ik krijg weer tranen in mijn ogen “Cin, meiss wat is er?” vraagt Kelly, ik begin te huilen “ik haat mijn leven, ik wil gewoon weer dat het was als vroeger” zeg ik huilend “Cin, als ik terug ben gaan wij samen naar een concert van Mainstreet ofzo” zegt Kelly “Kelly! Ze denken dat ik anorexia wil” ik zie dat ze schrikt, de deur gaat open en er komt een zuster aangelopen “Kelly ik ga, ik kom morgen voordat ik ga nog” zeg ik, ik geef Kelly een knuffel en loop weg. Ik loop naar de wc’s en ga in een hokje zitten, ik heb geen zin om de jongens, Marjon of Yasmine te zien nu. Ik voel mijn mobiel trillen en zie dat Daan me belt. Ik ben aan het twijfelen of ik op moet nemen maar dan hangt hij op, meteen krijg ik een appje binnen ‘meisje waar ben je?’