Chapter 36 ~~ Shaking hands.. To much hands..

Ik schud veel handen die avond, maak beleefde gesprekjes, vertellend dat alles goed met me gaat. Uiteindelijk kan ik het niet meer aan en ontvlucht de menigte, door George de dansvloer op te sleuren. Ze draaien al de hele avond langzame pianoliedjes, iets waar ik stiekem toch wel dol op ben. Piano muziek is zo rustig gevend, er ligt naar mijn idee echt gevoel in. Voorzichtig schuifelen we tussen de stelletjes door, totdat we een plekje vinden. Zijn arm ligt lichtjes rond mijn middel, mijn ene arm rond zijn nek, terwijl mijn andere hand in de zijne ligt. We bewegen op de muziek, hij laat me rondjes draaien, tilt me af en toe op. Ik glimlach en hij laat zijn voorhoofd tegen de mijnen rusten, aangezien hij altijd al veel langer dan mij is geweest. Onze neuzen raken elkaar en ik glimlach, zijn pepermunt adem kietelt over mijn gezicht.
'Heb ik je al verteld dat je er heel erg mooi uit ziet vanavond?' Vraagt hij dan.
'Ja, misschien wel twintig keer.' Ik weet ongeveer wat ik aan heb, een korte jurk met een strik en rode schoenen met bandjes, geen hakken. Volgens mij vertrouwen mijn ouders me nu niet met hoge hakken en lange jurken, want toen ik nog kon zien was dat al een drama. Mijn rode haar is gekruld. Ik weet ook wat George aan heeft. Een blauw pak, waarna ik had gevraagd of dat niet vloekte bij zijn rode haar. Volgens mijn ouder wel, maar George wilde het pak perse hebben. Een zwarte hoge hoed met strik, rust op zijn wortelhaar.
'Ik zeg het gewoon graag,' antwoord hij.
'Nou, dat is wel lief van je,' zeg ik met een glimlachje.
We dansen en we lachen. Uiteindelijk besluiten we wat te gaan drinken, maar het is niet echt dat we rusten kunnen zitten. Binnen een mum van tijd worden we lastig gevallen, door een chique stel, dat maar blijft vragen hoe het nu is, ineens blind zijn. Binnen enkele minuten ben ik al geïrriteerd, waarin ik uitleg dat het lastig is maar niet onmogelijk. Ik ben opgelucht als ze mededelen dat ze nog even willen dansen. We wuiven ze beleefd weg, zeggend dat het geen probleem is. Ik ben echter nog opgeluchter als mijn ouders rond middernacht melden dat het tijd is om naar huis te gaan, nadat we wat mensen gedag hebben gezegd. Aangezien ik mijn blindenstok niet mee mocht nemen, zou blijkbaar niet handig zijn tussen alle mensen. Oké, ik zou misschien wat mensen tegen de enkels hebben geslagen, maar op zich valt dat mee. Vandaar dat ik de hand van George pak en hem niet meer los, waarbij George me voorzichtig door de mensen heen lijd. Hun handen schudden, ze bedanken, zeggen dat ik het waardeer dat ze zo bezorgd om me zijn, om misselijk van te worden.

Opgelucht laat ik me achterover op mijn bed vallen.
'Dat. Was. Vreselijk!' Zeg ik dramatisch en met pauzes. 'Waarom zijn die mensen zo saai? Jij was leuk hoor schat! Nu heb ik behoefte aan warme chocomelk.'
'Bedankt. Nou, gelukkig voor jou is je moeder dat aan maken,' zegt George lachend die een paar verdwaalde haren uit mijn gezicht weghaalt.
'Ja, weet je, ik moet toegeven dat je wel een aardige danser bent.'
'Een aardige? Je moet weten dat ik nu mijn wenkbrauwen heb opgetrokken,' voegt hij daar aan toe.
'Ja, dat verwachtte ik al je, maar je bent niet vreselijk.'
'Nou, bedankt hoor.'
'Grapje, je bent een goede danser, lieve schat.'
'He betalen, nu, hé, nu je zo gemeen geweest bent.'
Ik trek mijn wenkbrauwen op.
'En waarom dat? Je zou vereerd moeten zijn dat je met mij naar dat feestje mocht gaan! Je zou me op je blote knietjes moeten bedanken, smekend of je nog een met mee mag gaan.'
'Ja, haha, heel leuk, die is mooi bedacht.'
'Chocomelk met koekjes!' Brult mijn moeder van beneden aan de trap.
'Ja!' Schreeuw ik terug. 'Lekker!'
Daarna spring ik op, trek George achter me aan en flikker dan met volle vaart de wentel trap af naar beneden.'