65. It's LADIES NIGHT!!! ... in a mokyoktang? O.o

En zo gebeurde het dat ze na mijn twee uur Koreaans, leerkracht Yong afloste om me te kidnappen naar een ‘mokyoktang’. Blijkbaar was dat een soort sauna, maar dan veel uitgebreider. Ze hadden een mannen en vrouwengedeelte en minder naakte mensen er rond lopen. En zeker geen naakte mannen of vrouwen bij elkaar, het was een gezinsaangelegenheid.
Yong wuifde ons nog glimlachend na terwijl ik genadeloos werd meegesleurd naar de ware marteling. Ik had duidelijk ‘nee’ gezegd, maar toen had leerkracht Muk ineens besloten dat ze mijn Koreaans niet kon verstaan, door mijn te zware accent – dat niet eens aanwezig was. Hoe zwak haar excuus ook was, ik was noodgedwongen om mee te gaan. Dat was waar het ongeveer op neerkwam.
In de auto draaide ze de radio goed luid. “Ah, dit is mijn lievelingsliedje,” riep ze boven de muziek uit en begon enthousiast mee te zingen, waarbij ze me begon te porren – me dwingend mee te zingen.
Met een nors gezicht keek ik naar buiten. Ik had nu even goed Kyuhyuns appartement kunnen proper maken – moest ik het weer eens overslaan. Ik viste mijn mobieltje boven en voor ik nog maar Kyuhyuns nummer kon ingeven, griste Muk het ding al uit mijn handen.
Ze liet het vallen in een plastic zak die ze opborg in een beveiligde schuif in haar auto. “Vandaag wordt er niet meer ge-sms’t. Het doel van vanavond is volledig ontspannen en laten gaan van stress.”
Je geeft me alleen maar meer stress, snoof ik in gedachten. Wat was een mokyoktang, wat was de kleding? Toch iets met lange mouwen? Ik mocht mijn kleren toch aanhouden?! Daarbovenop hield ik niet van warmte. Ik hield van koude, sinds dat me het gevoel van afvallen gaf, het gevoel van goed bezig zijn, dichter bij mijn doel te komen. Door mijn astma stikte ik ook half door die enorme warmte.
“Chaah,” stapte ze uit de auto met haar tas in de hand. Ze wandelde naar mijn kant en opende de deur.
Koppig bleef ik zitten. Ik wist dat ik hoogst onbeleefd was, maar soms was mijn koppigheid zo sterk dat ik zo ver ging. Ik haatte het, maar ik wilde mijn gelijk behalen. Ik wilde daar niet naar binnen, voor geen geld, zelfs niet voor het verschuldigde bedrag aan Kyuhyun. Geweld was er nodig om me daar binnen te krijgen. “Hebt u geen man om mee naar binnen te gaan?” vroeg ik nors.
“Maak je een grapje?” grinnikte ze vrolijk, terwijl ze één van mijn armen omsloot in een krachtige bankschroefgreep. “Dit is een only-ladies-night!” Ze giechelde ondeugend en snokte hard aan mijn arm.
Ik viel half naar buiten en struikelde zelfs nog verder. Sinds wanneer was zij zo sterk? Dat had ik niet verwacht! Ze was zo klein, dun en…breekbaar – zoals haast elke Aziaat. Ik was in mijn klas altijd de sterkste geweest, had altijd iedereen met gemak op de grond kunnen krijgen tijdens gevechtsport op school. Hoe sterk was zij, dat ze me uit de auto kreeg? Was het omdat ik het niet verwacht had?
“Oh, Sam-Ji-ah!” klonk het hoog en giechelig achter ons.
Met één van mijn meest flatterende blikken ooit, keek ik achter ons – volgens mij zag ik eruit als zo’n bulldog die tegen de muur was aangelopen. Zeg nu niet dat…ze ook haar vriendinnen had uitgenodigd?
“Oh?” trok de langste – ze torende boven ons uit – een verbaasd gezicht. “Wie is dit?” Ze bukte een beetje – ja, benadruk helemaal dat ik klein ben, dank je – en bestudeerde met een frons mijn hoofd. “Hmm, pretty face!” sprak ze in gebrekkige Engels, waardoor het eerder klonk als: ‘Peuritti paeseu’. Koreanen…schudde ik in gedachten mijn hoofd.
“Wat is je naam?” vroeg de andere, iets kleinere maar toch nog groot voor een Aziatische vrouw.
“Dit is Seven,” stelde ‘Sam-Ji-ah’ me officieel voor. “Ze is één van mijn studenten.”
“Oh, daarom dat ze zo knap is!” knikte ‘lange’ begrijpend en glimlachte dan: “Ik ben Chung Lee-Ah. Noem me maar Lee-Ah-unnie.”
“En mager!” zuchtte haar vriendin vol afgunst als aan mijn arm voelde. Als verstijfd bleef ik staan, kon ze de onderliggende littekens ook voelen? Ze greep dan bij haarzelf een onzichtbaar stukje ‘vet’ vast. “Als ik ook maar zo dun was. Tss, we zijn niet allemaal nog zo jong. Ouderdom spaart niemand,” klaagde ze op die typische Koreaanse manier, waardoor het zelfs voor een buitenlander die niets van Koreaans snapte duidelijk was dat ze niets positiefs bedoelde.
Mijn leerkracht schudde haar hoofd. “Chin-Ri-ah! Je ziet er helemaal niet zo slecht uit!”
“Lieg niet,” kreunde ze, terwijl ze haar vingers onder haar ogen legde. “Zie je die wallen? Kinderen zijn nergens goed! Ze maken je alleen maar ouder.” Dan glimlachte ze dromerig, maar niet snel daarna verhardde haar uitdrukking weer: “Laat je man je niets wijsmaken!”
“Zullen we naar binnen gaan?” vroeg de langste – ‘Lee-Ah-unnie’ – dan, als ze haar armen om haar magere lijfje sloeg. “Het is zo koud buiten.”
“Hmm,” knikte mijn zangleerkracht instemmend.
Ik begon lichtjes in paniek te geraken. Wat als ik daar naakt moest? Het was een soort sauna, het kon haast niet anders. Hoe kon ik dat vragen zonder verdacht over te komen. Ik wist dat Zuid-Korea zulke dingen veel minder voorkomend waren – als ze zelfs voorkwamen – en ze dus minder snel zulke dingen zou verdenken, maar toch…
“Kom je niet mee?” stelde ze een retorische vraag. Natuurlijk moest ik meekomen.
“Ik ga niet naakt,” antwoordde ik dan, terwijl mijn ogen nog steeds angstig op het felverlichte gebouw gericht waren.
Mijn leerkracht lachte luid en schudde dan haar hoofd. “Jullie buitenlanders zijn zo preuts! Je zou anders denken als je jullie filmen zag.” Ze lachte nog even na, terwijl de afstand tussen ons en haar vriendinnen – die nu druk babbelden en onze afwezigheid nauwelijks opmerkten – steeds groter werd. “Je hoeft ook niet. Je hebt gedeeltes zonder sauna. Ben je nog nooit…”
Ze brak halverwege haar zin af en keek met een glimlach op me neer. “Ik wilde vragen of je er nog nooit bent geweest, maar ik denk dat dat antwoord een duidelijke nee is. En noem me vanaf nu maar Sam-Ji-unnie. Die formaliteiten zorgen toch maar voor ongemakkelijkheid.” Ze grinnikte en trok me met haar mee in een loopje zodat we de anderen inhaalden.
Ik was er nog steeds niet gerust in. Het zou toch wel erg opvallen als ik daar als enige met lange mouwen was.

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Voor vier personen,” legde mijn leerkracht haar creditcard op de balie. “Kom.”
We kwamen terecht in een kleedkamer. Overal kleedden vrouwen, van alle leeftijd, en ook kleine meisjes zich uit. Ik verstijfde. Ik kon me niet uitkleden
“Wat is er?” wuifde de langste, Lee-Ah, met een brede grijns op haar gezicht voor mijn ogen. “Ben je nog nooit in een mokyoktang geweest, of zo?”
“Is er iets, Seven-ah? Ik kan je verzekeren dat je het na een tijdje niet meer merkt. Je hebt toch nergens iets om je over te schamen?”

[Sorry, ik was, zeg maar, afgeleid, maar nu ga ik weer schrijven :] om mijn excuses aan te zeggen, heb ik een nieuw heel lang hoofdstuk (om exact te zijn: 2426 woorden) voor jullie klaar liggen dat ik deze woensdag nog zal releasen ~ hope you accept my apologies