April en Owen

Daar zaten we dan met heel onze klas in een klein boerderijtje uit 1966 dat in een groot bos stond. Ik zat al een tijdje doelloos voor me uit te kijken door het kleine raam waar de regendruppels zachtjes tegenaan tikte. ja de regen verpeste onze laatste avond hier we zouden een kampvuur gaan maken maar dat ging dus niet door. een diepe zucht verliet mijn mond toen ik iemand hoorde juichen toen ik omkeek zag ik dat Owen had gewonnen met een spel dat hier nog in het huisje lag. even sierde een glimlach mijn gezicht waarna ik weer terug naar buiten keek toch kreeg ik de kriebels van deze plek waarom dat wist ik niet. na noch een tijdje zo gezeten te hebben waren er al een paar klasgenoten naar bed gegaan terwijl ik nog met een paar mensen overbleef sloeg de klok 12 keer een kleine gaap kon ik niet onderdrukken en stond rustig op van mijn plek waarna ik ook naar het slaapvertrek liep daar hoorde ik zacht gesnurk waarna ik me op mijn matras liet vallen. niet veel later lag iedereen in zijn bed en viel ik in slaap. na kort in dromeland te zijn geweest werd ik wakker door een stem die mijn naam fluisterde.
''april kom en volg mij'' zij de stem en ook al wou ik het niet toch sloeg ik de dekens van mijn lijf en stond ik op het leek wel alsof ik gedwongen werd. bijna struikelde ik over rein maar ik kon nog net mijn evenwicht behouden snel liep ik verder waarna ik bij de deur uit kwam mijn had ging richting de deurklink terwijl ik mijn pols vast hield en hem probeerde terugtrekken maar het leek alsof iemand mijn lichaam had overgenomen een zacht gekraak liet de deur opengaan waarna ik voetje voor voetje naar buiten liep de stromende regen in. de stem bleef mijn naam alsmaar herhalen terwijl ik ene pad opliep en richting een grote boom liep beter kijkend zag ik dat het een oude eikenboom was. de eikenboom naderend werd ik steeds benauwder ren wilde ik mij omdraaien maar toen was het al te laat want toen ik mij omdraaide zag ik ene meisje staan die mij met vuurrode ogen aanstaarde terwijl ze een grote grijs op haar gezicht had staan een koude rilling ging over mijn rug toen ik zag wat er met haar was gebeurd grote dikke striemen waren om haar nek te zien. even bleef ik naar de striemen kijken waarna ik weer naar haar gezicht keek en zag dat ze haar armen uitstrekte en naar mijn keek bracht waarom ik mij niet kon verweren dat wist ik niet maar het enige wat ik wilde was weg, weg van heir weg van deze plek. ik wilde nu gewoon bij Owen zijn die mij dan weer ene lieve knuffel zou geven.
''alsjeblieft Owen kom hier en help me'' fluisterde ik heel zachtjes omdat het meisje mij keel zachtjes dicht kneep en net op het moment dat ik mij licht in mijn hoofd begon te voelen en het gevoel had dat ik door min knieën zou gaan zakken stond daar owen. hij tilde mij op waarna het meisje mij nog ene vernietigende blik gaf en toen verdween alsof ze nooit bestaan had ik reikte mijn handen naar mijn keel en vrijfde er even over. ''gaat het wel april?'' vroeg owen toen we weer bij het huisje waren ''nu wel weer zag jij dat meisje ook?'' vroeg ik toen Owen keek mij bedenkelijk aan en met een vragende blik vroeg hij toen ''welk meisje?'' mijn ogen sperden wijd open ''je hebt haar niet gezien?'' vroeg ik toen ongelovig waarna Owen alleen maar nee schudde ''het enige wat ik heb gezien was een heel lief,mooi,grappig en muzikaal meisje'' zij hij waarna hij begon te blozen en naar beneden keek. ''jij bent zo lief he'' zij ik waarna ik hem in een knuffel nam en mijn kin op zijn schouder legde ''jij bent gewoon de liefste'' fluisterde ik in zijn oor waarna ik even moest giechelen en hem zachtjes van mij afduwde en mijn lippen op de zijne plantte ''April wil je mijn meisje zijn?'' vroeg owen toen wij waren gestopt met de zoen en elkaar in de ogen aankeken ''natuurlijk wil ik dat!'' zij ik met een grote glimlach op mijn gezicht waarna ik hem weer in een knuffel trok. ''en nog bedank voor het redden Owen je bent het liefste vriendje ooit''



einde
hope you like it