Hoofdstuk 9

Ik schrik op als er iemand in mijn buik prikt.
‘Paulettje wakker worden.’ Fluistert hij.
‘Ik ben wakker.’ Snauw ik. Huyana grinnikt.
‘Nee hoor je zit nog steeds vast in je eigen hoofd. Maar goed nieuws: Je hebt mij om je gezelschap te houden!’ Geweldig.
‘Wat doe je in mijn hoofd?’ Vraag ik zuchtend. ‘En zijn dat vleugels?!’ Voeg ik er verbaasd aan toe. Hij knikt trots. Ik moet echt mijn best doen om ze goed te kunnen zien. Ze zijn bruin en daardoor met geen mogelijkheid te onderscheiden van het zwart. Nou ja met moeite.
‘Weet je wel niet hoeveel moeite het me kostte om in je hoofd te komen?’ Vraagt Huyana.
‘Sorry?’ Mompel ik.
‘Nou ja jij kan er natuurlijk zelf ook niks aan doen. Het zou moeilijker zijn bij ieder ander maar het is gewoon enorm lastig. En ik heb echt heel hard mijn best gedaan dus ik ben echt heel opgelucht dat het me gelukt is! Patrick wordt volgens mij gek van me. Hij zit nu al een half uur te zeuren om een plundering maar ik was dus te druk bezig. God hij moet wel gek worden nu. Hopelijk rent hij niet naar de verpleging dan heb ik echt heel wat uit te leggen.’ Ratelt hij.
‘Huyana!’ Schreeuw ik. ‘Ik kan er dus echt geen touw aan vast knopen wat je allemaal zegt.’
‘Sorry Paultje.’ Verontschuldigt hij zich. ‘Ik ben geloof ik een piepklein beetje opgewonden.’
‘Beetje maar.’ Mompel ik. Soms vraag ik me af wie er niet gek is.
‘Nou oké ik zal het je uitleggen oké?’ Vraagt hij dat serieus?
‘Graag.’ Verklaar ik.
‘Nou oké het zit dus zo.. O shit.’ Hij staart me overdreven geschrokken aan.
‘Wat?’ Vraag ik. Nu heb ik nog steeds geen uitleg. Fijn hoor.
‘Ik geloof dat je wakker word.’ Zegt hij. Het is ook nooit goed met hem.
‘Wat is daar het probleem aan dan?’
‘Nou dan-’ De rest van zijn zin hoor ik al niet eens meer.