26.

Draco:
Waar bleef ze toch. Had ze besloten om niet te komen? Ik had het kunnen weten.
'Draco!' hoorde ik iemand roepen. Ik keek naar links en daar kwam ze aanrennen. Mijn hart begon sneller te kloppen.
'Het spijt me dat ik zo laat ben. Ik moest langs Vilder.'
'Het maakt niet uit.' stelde ik haar gerust.
'Sta je al lang te wachten?' vroeg ze bezorgd. Die bezorgdheid bracht me even van mijn stuk. Het klonk gemeend. Alsod ze het echt erg vond dat ik hier lang stond.
'Nee. Pas tien minuten ofzo.'
'Het spijt me.' De tweede keer dat ze haar verontschuldigingen aanbood. Terwijl ik dat eigenlijk zou moeten doen.
Ik liep naar de steiger bij het meer. Op het eind ging ik zitten en klopte naast me. Rose kwam naast me zitten. Onze voeten bungelden over de rand.
'Waar wou je me over spreken?' vroeg ze.

Rose: Ik keek hem hoopvol aan. Hij staarde naar het water.
'Waar was je?'
'Ik was op mijn slaapkamer, ik was in slaap gevallen.'
'nee, ik bedoel. Waar was je al die tijd? Je was niet op school. Iedereen was naar je opzoek, maar niemand kon je vinden.'
'Nee, dat klopt. Ik was niet op school.' bekende ik.
'Waar was je dan?' vroeg hij.
Ik gaf geen antwoord. Wat moest ik zeggen?
'Luister, ik weet dat je iets geheim houd.' zei Draco.
'Hoe kom je daarbij?'
'Ik merk het aan je gedrag. Je ontkent dingen en iedere keer als ik je ergens naar vraag, draai je er om heen.'
'Oke. Je hebt me. Is dat alles?' vroeg ik.
'Nee.'
Hij twijfelde even. Ik had ook nog een vraag voor hem.
'Draco..?' vroeg ik.
Hij keek me aan. Zijn zilvergrijze ogen schitterden.
'Waarom heb je me gered? Waarom liet je me niet gewoon doodgaan? Ik dacht dat je zo'n gemenerik was.'
'Ik kon jou toch niet laten sterven? En nog wel door een tak! Ik ben toch niet gek. Hoe kon ik jou nou laten sterven? Ik moest je wel helpen.'
'Ja, maar waarom? Ik weet zeker dat als het iemand anders was geweest, je dat neit had gedaan. Waarom ik dan wel, Draco? Waarom ik?'
'Omdat..' Hij staarde weer naar het meer.
'Omdat?' vroeg ik. Nu moest hij niet terug krabbelen.
'Omdat ik je niet kwijt wilde.'
Ik draaide gauw mijn hoofd naar het meer. Ik wist zeker dat ik een kop als een boei had. Waarom zei hij dat nou? Vond hij me...leuk?
'Hoe bedoel je, je wilt me niet kwijt?' Mijn adem stokte.
'Nou, gewoon. Ik zou het jammer vinden als je niet meer naast me zat tijdens de les.'
Ik stond op. Draco keek me aan.
'Waar ga je heen?'
Ik gaf geen antwoord, maar liep een paar meter van hem vandaan.
Hij stond ook op en liep naar me toe.
'Vertel me nou waar je was. Alsjeblieft.'
Oke. Ik kon hem wel íets vertellen. Toch?
'Ik was weg. Overal en nergens. Ik had tijd nodig om na te denken.'
'Na te denken over wat?'
'Over alles. Over het leven hier op Zweinstein. Over vroeger. Over jou, Draco.'
'Over mij?'
'Ja, over jou.'
'Waarom moest je over me nadenken?'
'Over je gedrag. Ik wist niet wat ik met je aanmoest. Ik moest alles op een rijtje zetten. Ik moest nadenken over wat ik nou van je vind. over wat ik voor je voel.'
Hij slikte even.
'En wat voel je dan voor mij?' vroeg hij.
'Hetzelfde als dat jij voor mij voelt. Ik wil je niet kwijt. Toen ik besefte dat ik niet zonder je kon, ben ik terug gekeert.'
'Meen je dat?'
Ik knikte en draaide mijn hoofd, om hem aan te kijken. Zijn ogen keken hoopvol in de mijne.
'Ik heb je gemist, weet je dat?'
Ik zweeg.
'Ik heb de dagen getelt. Totdat je terug kwam.'
Ik schudde mijn hoofd. Waren al deze weken nou voor niks geweest? Ik had een besluit genomen, en hij ging nu alles in de war gooien.
'Het spijt me, Draco.'
'Wat spijt je?'
'Dat ik het je zo moeilijk maak.'
'Het geeft niet.'
'Jawel! Ik kan je niet leuk vinden. Dat mag niet! Als ik het doe, gaat alles fout.'
'Fout? Hoe bedoel je fout?' zei hij. Er klonk wanhoop in zijn stem.
'Snap je het dan niet? Je hoort bji Voldemort! Je kunt me niet leuk vinden! Hij zal je wat aandoen!'
'Hoe weet jij over de Heer van het Duister?'
Shit. Ik had mezelf veraden. Hij had iets door.
'Hoe ik weet-?'
'Hoe weet je dat?' zei hij, ietsje harder.
'Ik-'
Hij keek me dringend aan.
Ik zuchtte. Moest ik hem nu alles gaan vertellen? Nee. Dat bracht alles in gevaar.
'Ik weet alles van jou opdracht van Voldemort, Draco.'
'Hoe weet je dat?' zei hij. Hij leek bang. Er was iemand die zijn geheim wist, als Voldemort dit zou ontdekken, zou hij sterven.
'Wees niet bang. Je geheim is veilig bij mij, remember? Jij weet ook iets over mij, ik weet iets over jou. Nu staan we quitte.'
'Ik..je kunt niet zomaar..we kunnen-'
Ik legde mijn wijsvinger op zijn mond.
'Shh. Ik beloof je. Ik zal niemand iets vertellen, maar dan moet je beloven dat jij ook niks verteld. Promise?' vroeg ik. Hij twijfelde even. Daarna knikte hij.
'Mooi.'
'Dus, je gaat me niet vertellen hoe je die val uit de trein hebt overleefd?'
'Nee.'
'Oke. Ik denk dat ik daar wel mee kan leven.'
'Daar ben ik blij om.' Ik lachte even naar hem. Hij lachte terug.
Ik liep terug naar de steiger en ging weer zitten. Ik wilde nog niet gaan. Draco liep achter me aan en kwam naast me zitten.
'Hoe was het op school, terwijl ik weg was?' vroeg ik.
'Het was vreselijk saai.' Hij sloeg een arm om me heen en trok me tegen zich aan. Ik schrok en moest blozen. Hij keek me aan.
'Vind je het niet erg?' vroeg hij.
'Nee.' antwoordde ik en ik nestelde me tegen hem aan.