025

Daisy POV |

Hoe kon Harry dit doen? Eerst aan iedereen vertellen over de kus met het risico om het huis uit te worden uitgegooid. En me dan gezellig met hem in een groepje laten indelen! Wat moest iedereen wel niet denken?
Ze dachten vast dat ik alleen Harry heb terug heb gekust vanwege dat hij in een beroemde boyband zit. Verschrikkelijk!
De laatste paar dagen praatte Harry amper met me… Niet dat ik daar even behoefte aan had, maar toch. In het begin, toen we elkaar maar net kende, klikte het erg tussen ons. Waarom moet dat nu weg zijn?
Ik zuchtte en trapte een eikeltje op de grond weg. Het stukje natuur kronkelde zacht over de modder van het bos heen. Waarom moest Harry zo'n probleem zijn?
We waren nu ongeveer een uurtje aan het lopen. Ik weet eigenlijk niet waarom. We moesten een veilige plek zien te vinden en daar overnachten.
Louis en Harry waren gezellig met z'n tweeën over koetjes en kalfjes aan het praten. Ze zouden vast het optreden missen… En hun fans.
Van mijn gepieker kreeg ik een brok in mijn keel. Wat als ik deze opdracht niet overleefde? Matthew… Mijn moeder...
Ik gaf mezelf een harde facepalm. Opeens hoorde ik het gesprek van de twee beroemde popsterren stoppen en voelde twee blikken op me worden gestaard.
"Eh.. Ik deed niks?" Zacht probeerde met mijn mond te glimlachen.
Louis keek me fronsend aan. "Gaat alles wel goed? Je bent een beetje stil."
"Pff!" begon ik. "Ik stil? Wel nee, joh." lachend gaf ik hem een zacht tikje op zijn schouder.
De twee keken me vreemd aan maar begonnen toen te lachen. Heel even beet ik op mijn wang. Ze mochten niks door hebben.
Misschien kon ik wel alleen lopen? Nee, Daisy. Nu lijk je net Viola.
Ik grinnikte om mijn opmerking. Hoe zou het met de rest zijn? Hadden zij het 'gevaar' al ontmoet? Vast niet.
Mijn maag maakte rare geluiden en trok samen. Ik had niet heel veel gegeten vanochtend. Ik zou maar eens een broodje moeten eten.
"Hebben jullie ook honger?"
Harry knikte en hees zijn rugzak naar beneden. "Ik heb best wel wat snacks bij me. Wil je wat?"
Ik schudde mijn hoofd en glimlachte. "Nee, bedankt. Ik eet wel mijn eigen eten. Het is van jou."
Harry begon tegen te werken. "Ach, ik heb genoeg. Ik heb hele lekkere croissants bij me." Mijn maag knorde van dat idee maar ik weigerde het toch. Ik liet me niet overgeven aan Harry omdat hij per se 'aardig' wilde doen. Ik liet me niet gebruiken.
"Nee, echt niet. Bedankt Harry."
Harry fronste en ritste zijn rugzak open en haalde er een plastic tasje uit. Zijn hand ging in het tasje en haalde er zoals verwacht een croissant uit. Ik voelde mijn bloed licht koken.
"Sorry Harry. Maar ik eet toch mijn eigen brood." Ik ritste nu ook mijn tas open.
Harry liep op me af en duwde lachend het broodje in mijn gezicht. Stiekem begon ik te grinniken van zijn actie. Maar, ik wilde het echt niet. "Stop, Harry." zei ik uiteindelijk maar.
Harry's hand ging naar mijn mond en probeerde mijn kaak zacht naar beneden te duwen om mijn mond te openen. Verdomme, Harry. Ik zei 'nee'.
"Even serieus. Ik wil het echt niet."
Zoals verwacht ging de krullenbol door. Hij bedoelde het echt lief hoor, maar ik zei toch echt 'stoppen nu'. Harry's handen pakte me vast en tackelde me. Samen vielen we op de harde grond.
Nu werd ik echt boos. Ik wilde het niet. Punt uit. Nu werden mijn kleren ook nog eens vies omdat we in de modder lagen! Ik zuchtte en pakte Harry's armen vast.
"Oké, laat me verdomme nu met rust, ja? Ik vreet mijn eigen eten wel op!" Ik sloeg hem weg en stond geïrriteerd op.
Met brede passen liep ik iets harder van de jongens weg. Harry stond op en zijn mond viel open. Hij nam een sprint en kwam naast me lopen.
"Eh, sorry Dais. Zo bedoelde ik het totaal niet…" Zijn wangen kleurden rood en hij keek me schuldig aan.
Ik zuchtte hard. "Het is niet jouw schuld. Ik ben gewoon een beetje geïrriteerd en moe. Ik ben niet boos."
Hij knikte en wreef over mijn arm heen. "Nog honger?"
Ik gaf hem een stomp op zijn schouder en lachte.