2.3

Sylvene Katherina Falleth

Ik had mijn oordopjes weer in mijn oren gestopt en liet nu het nummer ‘Take It Like A Man’ weeral van Cher door mijn oren gaan. Al kende ik het nummer niet, ik ging op automatische piloot mee neuriën. Het was aanstekelijk. Ik plukte een karretje uit de rijen en liep vervolgens de winkel binnen. Eerst maar eens bedenken wat ik vanavond wou eten. Ik had wel een receptje gelezen in een tijdschrift die ik laatst had gekocht. Volgens mij was het iets vegetarische pasta. Niet dat ik nou helemaal geen vlees eet, maar zonder kan een gerecht ook heerlijk zijn.

Nadat ik de dagelijkse spullen in me karretje had gegooid vervolgde ik me naar de thee. Ik ben echt een verschrikkelijke theeleut. Ik drink liever thee dan frisdrank. Soms moet ik nog steeds wennen aan de thee soorten die ze hier hebben. Ik had zo laats bijvoorbeeld een keer Rooibos, schijnbaar ook met honing. Nou die thee hier is drie keer zo zoet! Ik ben dan ook wel een zoetekauw maar thee drink ik vaak zonder suiker, behalve in de winter, gek is dat eigenlijk. Ik liet mijn ogen over allerlei smaken glijden. ‘Ahh daar sta je..’ mompelde ik zachtjes. Ik rijkte naar het pakje honderd procent rozen thee. Eindelijk zonder theïne, bij deze heb je echt een heerlijk aromatische rozen smaak. Ik gooide er twee pakjes van in me karretje en nu dan echt snoep. Ik moet wel ergens die suikers vandaan halen als ik ze niet in me thee gooi. Met een grijns over mijn eigen gedachte liep ik naar de immens lange rijen gevuld met snoep, het is niet voor niets Amerika. Eenmaal toen ik daarvoor stond liet ik mijn ogen glijden over de vele keuzes. Daniëlle houd echt super veel van die wormpjes, met zoet en zure smaak of iets. Ik kom hier dan nu bijna dagelijks maar het blijft altijd zoeken. En die idioten krijgen het ook voor elkaar om die dingen wekelijks te verplaatsen, echt ik snap de rede ertoe niet. Nadat ik die uit de schappen had gevist liep ik verder naar mijn favoriete snoep. Natuurlijk de meest typische dingen, maar Milk Duts, Heerlijk! En ja mijn persoonlijke favoriet Candy Corn. Snoepjes gemaakt van maissiroop. Nou vind die maar eens in Nederland. Dingen zijn achterlijk chemisch van kleur maar o zo lekker. Ik skipte een aantal nummers van Cher en kwam bij het nummer ‘I Walk Alone’. Een belachelijk intro van country muziek, maar toch. Ik passeerde een jongen met donker haar gebonden in een knotje en een zonnebril op. Ach het was nu vrij normaal dat mensen met zonnebrillen op lopen. Het is L.A. for gods sake. Hij merkte dat ik naar hem keek een zette een vriendelijke glimlach op. Ik zelf zette een ook glimlach op en knikte even. Zijn mandje was ook niet al te leeg. Allerlei gekleurde snoepverpakkingen. ‘There's a tight rope that I've been walking
There's a daisy in my hair. There's a heartbreak that has taught me what is raging and that's only love and fear.’ Heerlijk.

Met een zucht smeet ik nog net niet de twee tassen met boodschappen op tafel. Bijna per direct kwam Daniëlle op me af gehuppeld vanuit haar slaapkamer. ‘Heb je ze, heb je ze?’ vroeg ze zonder enig hallo gezegd te hebben. Ik draaide een keer met mijn ogen en hield grijnzend de grote verpakking uit mijn tas. Gretig plukte ze de rode verpakking uit mijn handen. ‘Dankjééwéél!’ zei ze overdreven en plantte een kus op mijn wang. ‘Gek kind dat je ook bent.’ Mompelde ik terwijl ik de rest van de boodschappen uit mijn tas begon te laden. ‘Moet ik helpen?’ vroeg ze nu toch maar met een onschuldig lachje. Ik knikte een keer, en hield vervolgens een pak met cornflakes uit één van de tassen. ‘Dan eerst, muziek!’ gilde ze lachend. En zo drukte ze met één knop van de afstandsbediening de muziek aan. ‘Hello, Thirty Seconds To Mars!’ riep ze nog lachend.

Reacties ?