IV:The Boston infiltration

Rand van Boston, januari, 1784

Ze gaven Connor en touw en bonden zijn handen er mee vast. Ze hadden het al deels doorgesneden voor het geval dat ze door de mant vielen en Connor in actie moest komen; hij zou dan meteen zijn handen kunnen los trekken en in de aanval gaan. Zijn rekruten gingen rond hem staan. Het zag er allemaal heel geloofwaardig uit, zeker Jamie Colley, de dokter uit New York, leek de tijd van zijn leven te beleven. Hij stond vooraan en zou het praatwerk doen indien nodig. Zo vertrokken ze door de poort. Enkele soldaten keken raar op maar lieten hen rustig passeren, Connor keek terneergeslagen, maar eigenlijk probeerde hij een grijns te onderdrukken. Maar toen stak er een probleem de kop op. Er was nog een poort, die van het echte fort, daar moest je door voor de stad binnen te gaan, maar hij was gesloten en je moest kennelijk een wachtwoord geven om binnen te geraken. Connors grijns verdween en hij had zin om nu al los te breken en over de muur te klimmen, hoeveel soldaten er nu ook in zijn weg stonden. Als Jamie toen niet was begonnen met praten had Connor dat ook gedaan, Maar gelukkig... . 'Wachtwoord?' vroeg de poort wachter nors. 'We hebben een belangrijke gevangenen ik denk niet dat daar voor een wachtwoord nodig is mijne heer!' riep hij, alsof hij zwaar ten schande was gezet. 'Wie mag dat dan wel zijn? Met wie hebben wij het genoegen? Boston wil weten wat ie in huis haalt!' op teken van Deborah Carter, de dievegge, keek Connor even omhoog met een zure blik. 'Ha! Een pakje voor Norton lijkt me! Michael, kom eens kijken wat we hier binnen krijgen.' zei de man lachend. 'Doe de poort nou maar open!' snauwde Duncan Little, de priester. 'Oké, rustig jullie willen zeker snel de som geld die op de man z'n hoofd staat.' zei hij en de poort ging open. Oef! Dacht Connor. Dat ging bijna mis. Maar ze waren er nog niet want .... .

Toen ze naar binnen wandelde zag Connor de poortwachter nog net achterom kijken en iets zeggen en het leek alsof het tegen een man van ogen rang was, aan de blik in zijn ogen te zien. 'Ze hebben ons door.' siste Connor van tussen zijn tanden. 'Wat? Hoe?' fluisterde Deborah terug. 'Geen idee maar ze weten het.' fluisterde Connor terug. Op dat moment kwam er een man zomaar door de groep heen en hij stond nu naast Connor. 'Goed gespeeld hoor! Ze hebben hem zelfs vastgebonden, ze zijn dan toch niet zo dom als w ...' de man had zijn zin niet kunnen af maken want Connor had zichzelf losgetrokken en zijn hidden blades hadden zijn luchtpijp open gesneden. Een andere groep soldaten had al voorzorgen genomen en ze waren op een rij gaan staan klaar om te vuren. 'Bukken!' riep Connor, net op tijd. Maar Stephan aarzelde even omdat hij Connor niet zag bukken, maar die duwde hem verder tegen de grond met zijn voet. Knal! De rekruten sloten hun ogen. Ze hoorde een doffe plof, het geluid van een levenloos lichaam dat op de grond valt en vervolgens voelde ze het bloed naar hen toe stromen!

Maar Connor stond nog recht, hij had de eerste aanvaller gebruikt als schild. De kogels waren in de man zijn vel blijven steken en het lichaam had Connor vervolgens op de grond laten vallen om verder in de aanval te gaan. De mannen waren te verbaasd om nog op tijd te reageren en Connor haalde hen meteen neer. Nu kwamen ook de andere weer in actie. Het gevecht duurde, ondanks dat ze in de minderheid waren, niet lang. 'Ze zijn allemaal dood Connor. Wat nu?' vroeg Jamie maar Connor was plotseling spoorloos.