024

Joy POV |

Ik keek omhoog. Een paar vogeltjes vlogen achter hun moedervogel aan. Ze waren nog zo vrij en hulpeloos… Voordat je het weet sta je met je idolen midden in het bos. Huh? Joy, wat heeft dat er nou mee te maken?
Toen keek ik weer naar de rest. Iedereen was aan het luisteren naar de stem die praatte. Ohja, de stem. Ik zou ook eigenlijk moeten luisteren. Ik spitste mijn oren en ving het geluid op.
"Probeer alleen te overleven. Wanneer je overleeft zul je winnen. Probeer je lot in het leven te behouden. Voor ieder in het spel hangt er een brief in de boom. Lees je brief zorgvuldig en ga daarna op pad. Wie het langste in leven blijft… Tot gauw."
Kort maar krachtig. Ik begon te grinniken en keek Niall aan. Vond hij het ook grappig? Aan zijn blik te zien blijkbaar niet. Zijn lippen hingen zacht over elkaar heen en zijn ogen stonden op ongerustheid.
Liam begon te kuchen en ging met zijn hand door het haar heen. "Laten we beloven met alles wat we deze tijd doen, we elkaar niet expres pijn proberen te doen. We zijn een band en vrienden voor het leven. Ik hoop dat alles goed afloopt." Liam keek ons volwassen en zorgvuldig aan. "Laten we maar de brieven zoeken."
Viola zuchtte en liep als eerste op de boom af. Ze wenkte naar Daisy en reek met haar andere hand omhoog. "Ik denk dat ik een brief zie met jouw naam erop." fluisterde ze.
Ik sprong enthousiast op en liep op de twee meiden af. "Oh! Ik help wel." Ik trapte met mijn voet tegen de boom aan en gaf een zet. Al gauw stond ik om een tak van de rode boom. Leuk kleurtje eigenlijk.
Ik hoorde Niall's lach ergens schateren en draaide me om. Ineens stond een blonde jongen achter me te lachen in de boom. Ik grinnikte en gaf hem een zachte duw waardoor hij nog harder begon te lachen.
Viola begon te praten: "Eh, Joy. Is dit wel een goed idee? Straks zak je nog samen met die aap naast je door de boom heen."
Mijn lip begon te krullen. "Ach joh. Hoe wil je anders in die boom komen?" Ik zette weer de onderkant van mijn voet tegen een stam aan en begon weer te klimmen. Mijn handen reken naar twee brieven en gooide ze naar beneden.
Louis juichte. "Aha! Mijn brief."
Opeens vielen mijn ogen me op iets wits. "Shit.." zuchtte ik. "Er zit een brief vast in een tak." Ik keek naar de boom en probeerde hem los te peuteren. Mijn nagel scheurde van mijn vinger af en ik begon te vloeken. Al gauw duwde ik mijn vinger in mijn mond en begon te mompelen: "Harry? Kun je mijn tas even aangooien?"
De krullenbol gehoorzaamde me en gooide al gauw mijn leren tas tegen me aan. Snel wurmde mijn hand in de tas en haalde er iets van ijzerwerk uit.
Niall fronste. "Oh, je wapen. Had jij een zakmes bij je dan?"
Ik schudde mijn hoofd en hield mijn vork omhoog. Nu begon Niall keihard te lachen. Zijn handen wreven over zijn buik heen en hij sloeg met zijn benen tegen de boom aan. "Noem je dat een wapen?! Heb je je teddybeer niet meegnomen?"
Ik zette mijn gezicht op nep-verdrietig en keek Niall aan. Wat was er erg aan? Een vork kon toch ook helpen? Ik haalde mijn schouders op en peuterde de brief los.
Al gauw wapperde het briefje naar beneden en Daisy ving hem op.
Na een tijdje hadden Niall en ik alle briefjes uit de boom gevist en sprongen op de grond. Ik giechelde en vouwde mijn brief open.
Ik zag meteen de dik gedrukte letters "Lees dit bericht de volgende dag." op het papier staan. Ik knikte en borg het briefje op in mijn tas.
Jenna bleek het bericht al te hebben gelezen want ze staarde wat bleekjes voor haar uit. Daisy pakte haar hand en kneep er zacht in. Wauw… Blijkbaar was de opdracht erg.
Ongerust keek ik Louis aan. "Zullen we maar ons splitsen? Dat lijkt mij het beste."
Louis en Harry knikten. Al meteen nam Harry het woord: "Oké, Joy, Viola en Niall gaan richting het westen, Jenna en Liam naar het noorden en Louis, Daisy en ik richting het zuiden."
Verbaasd tilde Viola haar hoofd omhoog. "En dat bepaal jij? We kunnen ook alleen lopen hoor?" Vol van zichzelf vouwde ze haar handen tegen elkaar.
"Nee. Samen gaan is minder gevaarlijk." sprong Louis bij.
"Nietus."
"Welles."
"Nietus."
"Welles."
Liam zuchtte. "Jongens, het je is eigen keuze of je samen gaat alleen het is wel verstandiger om niet alleen te gaan." Viola zuchtte en hees haar rugzak omhoog. "Oké, dan. Laten we gaan."



A.EM 409. - 09:00, Bulstrode Park, 17 hill.

De spelers liepen door de koude mist van het bos heen. Elk van de spelers was ongelofelijk bang. Ze zaten vol met moed maar toch overwon de angst van hen.
Wat ze niet wisten, was dat ze een lange opdracht tegenmoet liepen. Elke speler heeft een verschrikkelijke opdracht op papier gekregen. Sommige daarvan waren doorheen gehusseld met hun grootste angsten.
De confrontatie met hun verlangens en kwade gedachten zal ze niet zomaar makkelijk van af gaan.
Een van spelers kreeg het nog zwaarder. Deze persoon zal waarschijnlijk met de dood bedreigd worden. Al vanaf het begin had deze persoon het makkelijk, maar daar komt nu verandering in.
Ook zullen de spelers hun vrienden en geliefden los moeten laten. Pas later in de opdracht leren ze pas hun echte geliefde kennen; overlevingskracht.
Ze zullen vechten en doorgaan tot het einde. Al moeten ze elkaar op een gruwelijke manier vermoorden. Fysisch en psygisch.