Chapter 33 ~~ I don't want to go inside..

Na die vlucht kan mijn dag niet meer stuk. Ik weet niet hoe ik George daar ooit voor kan bedanken. Inmiddels liggen we aan het meer, kletsend en lachend met een hoop eten. George en ik zonder eten? Onmogelijk. We besluiten niet naar de lunch te gaan. We hebben eten genoeg. Ik lig met mijn hoofd op zijn borst, luisterend naar het kloppen van zijn hart en zijn ademhaling. Op dit soort momenten baal ik dat ik niet kan zien. Niet kan kijken in zijn lieve bruine ogen. Zijn onschuldige glimlach en de twinkeling in zijn ogen, als hij naar iets uit heeft gehaald, of als we het over zijn grappen met Fred hebben. Of als we het over zijn familie hebben, of als hij naar mij kijkt. Altijd als hij naar mijn kijkt, of keek vroeger, dan had hij zijn leuke twinkeling in zijn ogen. Het enige wat ik wil weten, is of hij die nog steeds heeft. Ik pak zijn hand en speel wat met zijn vingers. Ze zijn lang, of de mijnen zijn miniatuur, dat kan natuurlijk ook.

'Ik heb geen zin om naar binnen te gaan,' zeg ik. We hebben zelfs het avondeten overgeslagen. Ik vraag me af of de rest zich zorgen maakt, maar in de wetenschap dat ze weten dat ik bij George ben, vermoed ik van niet. We zijn wel vaker een dag lang weggebleven, om vervolgens in de commonroom ons gezicht pas weer te tonen. Ik vermoed dat de zon inmiddels al onder is, aangezien het kouder begint te worden. Ik moet toegeven dat het koud wordt, zo in mijn mouwloze shirtje, maar nog voordat ik iets kan zeggen slaat George iets om me heen. Mijn handen voelen een rits, mouwen. Zijn vest. Ik wurm mijn armen er onhandig is, maar eenmaal aan is het lekker warm.
'Ik heb ook geen zin om naar binnen te gaan,' zegt George.
'Heb je het niet koud nu?' Vraag ik.
'Nee hoor,' zegt hij, waarna hij me iets dichter tegen zich aan trekt.
'Mooi zo, straks ga ik me nog schuldig voelen,' zeg ik met een glimlachje.
'Zeg, nog even over vanmiddag,' begint George.
'Oh nee, no way! We gaan niet weer zielig doen, meneertje! Je krijgt niet meer!'
'Nou ja, zeg, vindt je dat normaal?'
'Dat vind ik inderdaad!'
'Weet je zeker dat je daar niet van wilt terug komen?' Vraag hij dan en zijn warme adem kietelt over mijn gezicht. Hij ruikt naar chocola.
'Ja,' zeg ik zachtjes. 'Heel zeker, dat ik daar niet van terug wil komen.'
'Heel, heel erg zeker?' Ik kan zijn lippen zachtjes over de mijnen voelen als hij praat.
'Ja, heel, heel erg zeker, George Weasley.'
'En wat nou, als ik het er niet mee eens ben, juffrouw Adams?'
'Dan heb je pech, Wezel.'
'Oh, nu gaan we het zo spelen.'
'Ja, zo gaan we het inderdaad spelen.'
'Ik weet nog wel iets leukers.'
Net voordat hij ook maar iets kan doen, worden we onderbroken.
'Jullie mogen hier helemaal niet meer zijn!' Een hoog, irritant, piepstemmetje onderbreekt ons. Umbridge, stom, rot wijf ook.
'George,' zeg ik zachtjes. 'Rennen nu het nog kan!'
We trekken elkaar overeind, grijpen ons spullen bij elkaar en rennen vervolgens hand in hand richting Hogwarts.
'Trek de capuchon over je hoofd,' zegt George lachend. Aangezien ik er twee heb, gaat dat een beetje lastig, vandaar dat ik ze allebei maar over mijn hoofd heen trek.
'En jij dan?' Vraag ik lachend. 'Jou wortelharen herkent ze makkelijk.'
'En dus,' zegt hij. 'Ze weet toch niet wie wie is en mijn hele familie heeft rood haar.'
'Touche vriend! Touche!'
'Taugé. Trap!' Roept hij vervolgens. Te laat. Ik struikel over de treden, schuur met mijn knieën over de vloer en haal ze open, waarna ik op mijn gezicht landt.
'Au,' mompel ik, waarna ik overeind spring. 'Oké, waar is Umbridge?'
'Buiten nog, die kan niet zo hard rennen. Gaat het?'
'Ja, gaat wel. Kom laten we opschieten. Ik kijk er zo wel naar, maar zorg nou maar dat je in je commonroom komt.'
We snellen de trap op, waar George me bij Hufflepuff af zet.
'Dat was fijn, moeten we vaker doen.'
'Ja, doen we,' ik merk dat ik gehaast ben. 'Schiet nou maar op.'
'Later Zoey.'
'Later George, opschieten nu. Ik ben een avondje nablijven niet waard.'