Chapter 16

Ik loop door de gang, hand in hand met Joseph. We zijn nu bijna een jaar bij elkaar. God, het gaat zo snel. Nooit gedacht dat ik Houston zo leuk zou vinden. 'Wat wil je na school gaan doen?' vraagt Joseph. 'Het spijt me, Joe. Na school ga ik naar het gemeentehuis. Ik wil zoveel mogelijk over mijn afkomst te weten komen. Misschien kom ik er zelfs achter, wie mijn vader is.' 'Je hoeft je niet te verontschuldigen. Het is niet niks, als je erachter komt dat je geadopteerd bent. Ik breng je wel even.' We lopen naar buiten, naar zijn auto. 'Hoe is het nou afgelopen met Bella? Heeft ze nou nog voogdij, of niet?' Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet het niet. Ik volg het allemaal niet. Ik weet alleen dat het een hoop drama is, waar ik me niet mee bezig wil houden.' We stappen in zijn auto. Hij start de auto, en rijdt van de parkeerplaats af. Ik kijk uit het raam. Misschien vind ik op het gemeentehuis iets. Ik voel dat ik in mijn stoel word gedrukt. Hoe hard rijdt Joseph eigenlijk? Volgens mij veel te hard. Hij rijdt de snelweg op, en geeft nog meer gas. Ik kijk hem aan. 'Is er iets? Waarom rijd je zo snel?' 'Gewoon,' antwoordt hij. Is dit een soort kick voor hem. 'Vind je het niet leuk dan? Kom Haley, we zitten op de snelweg. Er kan ons niks gebeuren.' 'Oké, als jij het zegt.' Ik vertrouw het niet, maar het moet maar. Hij zal wel gelijk hebben. Iedereen rijdt snel op de snelweg. Ik ga wat rechter zitten. We scheuren over de weg. Hoe hard rijdt hij in godsnaam? 'Joseph, doe je wel voorzichtig?' vraag ik hem. 'Ach, er kan niks gebeuren.' Ik zie dat hij bijna 140 kilometer rijdt. 'Joseph, doe even normaal! Er zijn ook nog andere mensen op de weg! En denk aan de politie.' 'Ze controleren toch niet op de snelweg. Maak je niet druk, Haley.' Heeft hij opeens een adrenaline tik gekregen of zo? Wat is er mis met hem? Dit is hartstikke gevaarlijk! 'Joe, doe even normaal! Serieus, als je nu niet normaal gaat rijden...' 'Haley doe rustig! Er is toch niks aan de hand?' Ik hoor sirenes, en kijk in de spiegel. Ik zucht. Daar heb je het al. Politie. 'Nu je zin, Joe? Je hebt politie aan je broek hangen.' 'Nou en? Dan moeten ze me eerst zien te krijgen!' Ik draai me om. 'Doe even normaal! Ga gewoon aan de kant! Wat is er mis met jou!? Doe niet zo zielig!' Wat is zijn probleem? Verkeersregels zijn er met een reden. Joseph zucht, en gaat naar de kant. Hij begint te remmen, godzijdank. Hij stopt, en de politiewagen stopt achter ons. Ik stap uit. Waarom doet hij zo achterlijk? Er komen politieagenten naar ons toegelopen. Joseph stapt ook uit. 'Zo, jongelui. Waar denken wij dat we mee bezig zijn?' 'Dat moet u niet aan mij vragen, meneer. De jongeman hier vond het nodig om zo hard te rijden.' Joseph zucht. 'Jij bent echt onmogelijk, Haley!' 'Oké, relatieproblemen regelen jullie thuis maar. Jongeman, weet je hoe hard je hier mag rijden?' Joseph zucht. '120 volgens mij.' 'Dat klopt. En jij reed 150. Dat is 30 kilometer meer, maar daar was je zelf waarschijnlijk ook achter.' Joseph haalt een hand door zijn haar. 'Hoeveel is het?' vraagt hij. 'Je reed 30 kilometer te snel. Ik zou eigenlijk je rijbewijs moeten innemen. Kan zij rijden?' Joseph schudt zijn hoofd. 'Nee.' 'Voor deze keer laat ik het dan gaan. Maar dat wordt wel een boete van $275.' 'Dat is niet misselijk,' zegt Joseph. 'Ja, maar geef toe, dat is 30 kilometer te hard rijden ook niet.'
We rijden weer verder. Joseph rijdt nu een stuk rustiger. Ik zucht. Wat is er mis? Normaal doet hij nooit zo. 'Joe?' Hij snuift even. 'Ja?' 'Als je ergens mee zit of zo, mag je mij dat gerust vertellen. Daar ben ik tenslotte je vriendin voor.' Hij zucht. We rijden de snelweg af, richting het gemeentehuis. Hij parkeert de auto langs de weg. 'Ik moet je wat vertellen.' Ik ga rechter zitten. 'Natuurlijk. Vertel het maar.' 'Ik ben...nou ja...Ik weet niet precies hoe ik het moet zeggen. Ik was toch laatst naar de dokter geweest, vanwege dat knobbeltje in mijn knie?' Ik knik. 'Ja, dat klopt.' 'Nou, gisteren heb ik de resultaten gekregen. Ik moet naar het ziekenhuis, Haley. Ze vermoeden dat ik botkanker heb.' Geschokt kijk ik hem aan. 'Serieus? Oh god, dat is vreselijk! Wanneer ga je naar het ziekenhuis?' 'Maandag. Ze weten het nog niet zeker, maar de huisarts zei wel, dat het waarschijnlijk iets kwaadaardigs was.' Ik kijk voor me uit. Dit is kut. Hij vertrekt al over 4 dagen naar het ziekenhuis. 'Als de test positief is, dan blijf ik daar, en wordt de chemo meteen gestart.' Ik zucht. 'Dat is echt ramklote.' Joseph grinnikt. Ik kijk hem aan. 'Wat is er zo grappig?' 'Je zei "ramklote". Dat heb ik jou nog nooit horen zeggen. Het klinkt zo schattig.' Ik kruip tegen hem aan. 'Vergeet die gemeente maar. Wij gaan die laatste 4 dagen leuke dingen doen. Kom, we gaan naar je huis toe. Als je ziek bent, moet je verwend worden.' Hij grijnst naar me. 'My kind of girl, sweety.'