Chapter 32 ~~ Yay

'Goed, we zijn er al. Stop nou maar met zeuren.'
'Waar zijn we precies? Wat gaan we doen? George? Antwoord!'
'Waar we zijn? Het Quidditch field. Wat we gaan doen? Vliegen. Ik ben inderdaad George en dat was mijn antwoord.'
Ik val stil. Vliegen? Vroeger, vorig jaar, dat is nog vroeger toch? Ik vloog altijd met de jongens. Ik heb mijn eigen bezem, maar ik heb hem niet meegenomen dit jaar. Ik wil er vooral niet aan herinnerd worden. Wel, dat is mislukt.
'George,' fluister ik, waarna ik de traan dwing mijn oog niet te verlaten. Cedric speelde Quidditch, ik speelde het, maar niet in het team van Hufflepuff. Dat wilde ik niet. Voorzichtig zet ik enkele stappen achteruit, waarna ik mijn hoofd weg draai en de eenzame traan van mijn wang veeg.
'Zoey?' De voorzichtige stem van George, zijn hand op mijn schouders, waarna hij ze om me heen slaat. 'Het spijt me, het was niet de bedoeling om je te kwetsen of iets, ik dacht gewoon dat. Nou ja. Je het misschien wel leuk weer zou vinden, omdat het al zo lang geleden is. Ik dacht dat je het misschien miste.' Zijn stem hapert, hij klinkt kwetsbaar en ik merk dat ik me schuldig voel. Omdat ik zo reageer.
'Nee,' antwoord ik, waarna ik me naar hem omdraai en mijn armen ook om hem heen sla. 'Ik vind het echt super lief van je. Laten we het doen.' Daarna druk ik een kusje op zijn neus.
'Niet meer?' Vraagt hij en ik kan me bijna voorstellen dat hij nu een zielig gezichtje trekt.
'Nee.'
'Als je mijn gezicht zou zien, dan wel!'
'Nee, helemaal niet! Kom en nu wil ik vliegen!'
'Oké, oké, chill.' Hij trekt me mee en ik vermoed dat we naar het midden van het veld gaan. 'Oké, spring maar achter op bij mij, achter op mijn bezemsteel.'
Lachend omdat hij een Muggle-liedje zingt, voel ik naar de bezem en zwaai, nadat ik George per ongeluk geschopt heb en mijn excuses heb gemaakt, mijn been over de steel. Me vast klemmend aan George en mijn blindenstok die op de gras bodem valt.
'Klaar?' Vraagt George, ik bespeur bezorgdheid. Voor een kort moment sluit ik mijn ogen en haal diep adem.
'Ja, helemaal.'
Het suizen van de wind door mijn haar, op mijn gezicht, het voelt goed. Ik heb het gemist, het vliegen, misschien nog wel meer dan dat ik aan mezelf zou willen toegeven. Ik merk dat ik baal, momenteel. Ik wil zelf kunnen vliegen, de bomen voorbij me zien vliegen, met een te felle zon in mijn gezicht. Een outfit kunnen kiezen en weten wat ik überhaupt aantrek. Ik zou er zelfs het pijnlijke strafwerk van Umbridge voor over hebben, zelfs dagelijks, als het echt zou moeten. Ik nestel me dichter tegen George aan, proberend om niet opnieuw te huilen en vastheid te vinden aan zijn lichaam. Ergens ben ik opgelucht als we weer landen, dat ik weer iets van stevigheid heb, om mijn weg mee te vinden, maar ik merk dat ik te graag nog eens wil vliegen. Zelf wil sturen en de koers bepalen van waar we heen gaan. Met een grote glimlach kijk ik richting George.
'Oké, ik vertrouw die glimlach niet. Steek van wal.'
'Ik wil maar heel eventjes zelf vliegen, zelf sturen. Met jou achter op, voor het geval dat,' voeg ik daar aan toe, aangezien ik me zijn bezorgde blik al kan voorstellen. Die jongen is ook zo overbezorgd af en toe, maar vaak heeft hij het recht er toe. Dat moet ik toegeven.
'Oké, goed, ga je gang.'
'Yay,' lach ik waarna ik mijn been al over de bezem sla. 'Spring maar achterop bij mij, achter op mijn bezemsteel,' aap ik George na.
Lachend gaat hij achterop zitten, waarna ik ons af zet met mijn voeten van de grond. 'Geef een gil als ik ergens tegen aan vlieg,' grap ik, waarna ik wat random stuur.
Links, rechts, genietend van mijn eigen wil zoef ik over het veld heen, misschien wel verder. Ik heb geen idee, maar wie kan het ook wat schelen. Uiteindelijk laten mijn handen de bezemsteel voorzichtig los, mijn handen spreiden zich en George schreeuwt naar me dat ik de bezem vast moet blijven houden. Ik slaak een verrukte blije kreet, waarna ik de bezem vlug weer vast pak, omdat George schreeuwt dat ik bijna tegen een boom aan vlieg. Met navigatie van George vlieg ik terug naar het Quidditch field en land ons dan op de grond en ik durf te zweren, dat ik George opgelucht hoor zuchten als onze voeten de vertrouwde harde grond weer aanraken.