001

''Welkom op de grootste community college in Wolverhampton! We zijn heel blij dat jullie voor Graphic Design hebben gekozen. Jullie, als klas, worden drie jaar lang een grote groep die samen moeten werken om allerlei leuke projecten te doen.''
No shit, Sherlock. Behalve het ''leuke'' gedeelte. Tja, ik zit hier dus duidelijk niet voor mijn lol. Mijn vader en moeder? Was ik he-le-maal klaar mee. Dus aan mij was toen de keuze; ik bleef thuis in Schotland en ging werken en bleef bij mijn ouders, óf ik ging naar Wolverhampton voor deze college. Mijn keuze was duidelijk al snel gemaakt, Wolverhampton. Met gemak werd ik binnengelaten op de school... ik was een ''uitmuntende'' student op mijn middelbare school, en had perfecte cijfers, ook al deed ik er totaal geen moeite voor.
''Goed, we gaan de absentie even doen, om te kijken wie er wel en wie er niet aanwezig zijn.'' Goh, weer een slimme opmerking, ''om te kijken wie er wel en wie er niet aanwezig zijn.'' Is dat niet waar het hele begrip ''absentie'' van komt? Oh well...
''...Logan Lougherty?''
''Ja!''
''Liam Payne...?''
''Ja.''
''Cassidy Pepperton?''
Ik schrik op uit mijn gedachten, en antwoord met een zweverige ''jaáá.''
Een grinnik komt uit de mond van de jongen naast me. Ik kijk op vanuit mijn verveelde positie, en zie een jongen met chocolade bruine ogen geamuseerd kijken. Ik glimlach even beleefd terug, en kijk dan de klas rond. Allemaal van die tutjes hier, wauw. Blond harige, vol met make-up gesmeerde meiden van rond de 19/20. Niet echt mensen waar ik van zeg ''daar wil ik vrienden mee zijn!''. Schijnbaar ben ik echt één van de jongste leerlingen, met mijn 17 jaar oud. Ik was nou eenmaal een jaar eerder klaar met school dan de anderen, simpel genoeg omdat ik alle stof snapte, en ze mij besloten meteen naar het examenjaar te sturen.

Met een diepe zucht loop ik eindelijk het stikhete klaslokaal uit. Verwarming, much?
''Kijk die rare dan, kijk.'' Hoor ik mensen fluisteren zodra ik langs ze loop. Ik grinnik; ik ben het inmiddels wel gewend. Normaal zou ik nog een onbeschofte opmerking maken, maar daar was ik zelfs te moe voor. Het is echt niet zo dat ik een bitch ben, ik zeg gewoon wat ik denk.
''Wat ga ik doen...'' Mompel ik in mezelf. Zin om naar mijn flatje te gaan had ik nog niet, dus besloot ik nog even naar een winkelcentrum dichtbij te gaan. Veel is daar ook niet: een supermarkt, drogist, Starbucks, en een paar vage eettentjes. Al snel loop ik met een mandje in de supermarkt. Ik besluit eten te halen voor vanavond: kipfilet met gebakken aardappels en salade. Heel makkelijk, maar ik heb dan ook totáál geen zin om iets te maken. Daarnaast haal ik ook nog Chocolate chip cookies, want ja... Faves!

''And I was like baby, baby, baby, oóóh!'' Zing ik vals, terwijl ik de deur van mijn kleine flat opendoe.
''Maz, ik ben thuis!'' Gil ik.
Ik hoor een ''hé!'' terug en loop meteen naar de keuken. Maz is mij huisgenoot. Ik ken hem al een half jaar zoiets, via Internet. Ik besloot samen met hem in een appartementje te gaan, hij gaat zelf ook in Wolverhampton naar school. Maz lijkt echt zo'n badboy, maar het is een totale softie. Best wel een losertje, eigenlijk. Hihi.

''Let's get cooking, then...''