Exo 21.

“Zover was ik wel.”
Mel zucht. “Ja, wat moet ik zeggen, Paula?”
“Tegen mij niet veel.”
“Wat bedoel je?” meteen daarna weet ze al wat Paula bedoelt. “Oh.. Misschien moet jij dan ook maar even praten met Didi.”
“Mel..” zucht ze. “Ik denk nie-”
“Kom op, Paula! Je vindt hem toch leuk?”
“J-Ja.. Maar..”
“Geen gemaar.. We doen dit samen, oke?”
Paula knikt. “Oke.”
Op dat moment komen Femke, Os en Didi binnen. Paula en Mellanie zitten meteen kaarsrecht en kijken ze alle drie om de beurt aan.
“En?” vraagt Mellanie tenslotte.
“Robin is met hem naar het moederschip..” Femke gaat naast Paula zitten, terwijl ze probeert om niet te huilen.
Os gaat naast Mellanie zitten, waardoor Didi tussen Femke en Os gaat zitten.
“En.. Hoe ging het met hem?” vraagt Paula, terwijl ze een beetje onzeker Didi’s kant opkijkt.
Hij haalt zijn schouders op.
“Niet zo goed..” zegt Os. “Robin zei dat we net op tijd waren om hem te helpen.”
Mellanie zucht en kijkt naar haar handen. “Gaat hij..”
“Geen idee..” fluistert Femke.
Paula slaat haar armen om Femke heen en knuffelt haar stevig. Mellanie zit maar wat naar haar handen te staren en ze vecht tegen de tranen. Niet alleen om Stef, maar gewoon om alles. Alles bij elkaar maakt haar gewoon zo boos en verdrietig. Ze snikt bijna onhoorbaar, maar Os heeft het toch gehoord. Hij wrijft lief over haar rug en draait zich een beetje naar haar toe. Mellanie kijkt hem even aan en forceert een glimlachje. Onwennig trekt Os haar nog iets dichter naar zich toe, terwijl hij zijn stoel dichter bij de hare schuift. Mellanie kijkt hem vragend aan en Os knikt lief. Voorzichtig legt ze haar tegen hem aan en ze sluit haar ogen. Os slaat nu zijn arm volledig om haar heen en wrijft lief over haar arm met zijn hand, voor hij zijn hoofd op het hare legt.
Didi, die het hele gedoe heeft gezien, glimlacht. Zat hij nu maar ook zo met Paula. Hij kijkt van Ossanie naar Paula en ziet hoe ze op Femke zit in te praten. Met een dubbel gevoel kijkt hij Paula aan. Hij mist haar zo. Waarom is hij zo boos geweest op haar?
“Hallo, iedereen!” Tim komt opgewekt binnen, maar hij fronst meteen als hij iedereen zo ziet. “Wat is er aan de hand?”
Mellanie gaat weer recht zitten, maar Os laat zijn arm liggen. Tim moet weten dat Mel van hem is. Mellanie kijkt Os met een glimlachje aan, waardoor Os wel veronderstelt dat Mel geen problemen heeft met zijn arm.
“Eh, niets.” Zegt Femke snel.
Ondertussen was het al bijna sluitingstijd, dus Didi gaat staan en kijkt iedereen even aan. “Jullie mogen anders al naar de bungalow gaan, ik sluit wel alles af.”
“Dank je.” Mompelt Femke. Ze gaat staan, neemt Paula aan haar hand en samen lopen de ze bungalow uit. Paula kijkt Didi nog even gekwetst aan, voor ze helemaal naar buiten verdwijnen.
Ook Mellanie en Os gaan staan, waardoor Os nu wel zijn arm moet weghalen. Mellanie kijkt even van Tim naar Os en neemt dan die laatste zijn hand.
“Loop je nog even mee?” vraagt ze voorzichtig.
Os knikt. “Natuurlijk.”
Ze lopen naar buiten en Mellanie voelt hoe Tim hun aankijkt. Os zijn hand voelt stevig aan rond de hare en ze kan het niet laten van te glimlachen. Meteen vergeet ze dat ze zo jaloers was en kan ze alleen denken aan dat ze nu eindelijk nog eens alleen met hem is. Os denkt ook enkel maar aan het blonde meisje dat naast hem loopt. Ze nam gewoon zijn hand waar Tim bij was, hij kan het niet geloven. Zou dat wat betekenen? In stilte lopen ze door naar de meisjesbungalow. Mellanie zucht onhoorbaar en ze kijkt Os vanuit haar ooghoeken aan. Hij kijkt strak voor zich uit, maar als hij merkt dat Mellanie hem aankijkt draait hij zijn hoofd naar haar toe.
“Mel.. Eh..” hij zucht even en laat haar hand los, waardoor ze automatisch gaan stilstaan.
Met een zenuwachtige knoop in haar maag kijkt ze hem aan. “Wat is er?”
Os kijkt haar recht in haar ogen aan. “J-Je bent toch niet.. Jaloers he?”
“Op wie?” ze kijkt betrapt weg.
“Lize.. of zo.” Mompelt hij.
“Oh..” Mel begint weer te stappen, in de hoop dat Os zo niet door heeft dat hij gelijk heeft.
“Of toen die ene keer dat ik met Sophie stond te praten, toen deed je ook zo kattig.. En dat is telkens zo als ik ook maar lach naar een meisje.” Hij loopt snel achter haar aan.
Betrapt blijft Mellanie staan. Ze zucht zacht en kijkt hem over haar schouder aan.
“Maakt dat wat uit, dan?” vraagt ze voorzichtig.
“Ja.. Nee.. Misschien.. Ik..”
“Laten we de vraag eens omdraaien. Ben jij jaloers op Tim?”
Os kijkt haar betrapt aan en wendt meteen daarna zijn blik af.
“Waarom?” vraagt ze hem.
“Waarom ben jij jaloers?” Hij kijkt haar aan met zo’n blik die meer zegt dan duizend woorden. Zo’n blik die zegt: Om dezelfde reden als jij. Omdat ik je leuk vind.
Mellanie zucht. “Ik vind het gewoon niet zo leuk.. Ik weet dat ik maar een vriendin ben,” begint ze, met de nadruk op het woord ‘een’, “maar.. Ik..”
“Hoe denk je dat ik me voel als jij met Tim loopt te kleffen?”
“Ik loop helemaal niet met Tim te kleffen. Ik flirt niet eens met hem.” Zegt ze voorzichtig.
“Maar zo komt het wel over.” Zegt Os zacht.
Ze staart hem aan. Hij is echt jaloers. Hij voelt wél nog iets voor haar. En zij voor hem, dat weet hij..
“Het spijt me..” zegt ze zacht.
Os zet een stapje naar haar toe, zonder zijn blik af te wenden van haar prachtige blauwe ogen. “Misschien kunnen.. gewoon opnieuw beginnen?”
Mellanie knikt. “Misschien.. wel, ja.”
“En dan iets meer aandacht voor elkaar hebben..?” hij klinkt een beetje onzeker.
“Meen je dat echt?” vraagt Mellanie.
Os knikt. “Ik wil je gewoon niet kwijt.”
Mellanie is even niet goed van zijn woorden. Ze wist niet dat hij er echt zo over dacht. Misschien is het nog niet verloren? Ze verdrinkt in zijn ogen en als hij nog net iéts dichterbij komt zakt ze bijna door haar benen.
“Eh.. Ik..” Mellanie slikt haar woorden in als Os zijn hand op haar onderrug legt en haar helemaal tegen zich aan trekt. “Os.. Opnieuw beginnen is niet.. dit.”
Hij kijkt haar aan en zucht. “Dat weet ik.. Maar ik.. Sorry.”
Snel laat hij haar los en zet hij een stap naar achter.
“Je hebt gelijk.” Zegt hij, toch wel een beetje teleurgesteld. Hij wrijft even in zijn nek en zucht dan. “Ik zal je nog naar de bungalow brengen.”
In stilte lopen ze nog het korte eindje door, zo het trapje op, tot aan de voordeur.
“Dus.. Ja.” Zegt Os onwennig.
“We zijn gewoon.. vrienden.. Toch, Os?” vraagt ze voorzichtig terwijl ze naar haar schoenen staart.
Os knikt. “Ja, natuurlijk..”
Ze kijkt op en vangt meteen zijn blik. Ze zijn vrienden. Oke. Ze laat haar blik over zijn gezicht glijden en kijkt tenslotte weer recht in zijn donkere ogen. Zijn ogen die haar op zo’n intense manier aanstaren dat ze kippenvel over haar hele lichaam krijgt. Ogen die haar helemaal kunnen betoveren, die haar alles kunnen laten doen wat ze maar willen.. En net dan verliest ze de controle over haar gedachten en haar lichaam. Alle controle die ze net wel nog had. Ze zet een grote stap naar hem toe en kust hem meteen vol op de mond. Nadat hij goed en wel beseft wat er gebeurt trekt Os zich terug. Verward kijkt hij haar aan. Hij begrijpt er niets van, maar dat is wel het minste van zijn zorgen. Nog steeds met zijn armen rond haar middel kust hij haar terug. Het kan hem even niet schelen als alles hierdoor nog ingewikkelder wordt. Dit moment telt. Zij en hij. Ossanie.