23.

Rose:
Het was weer even rumoerig in de zaal als de laatste keer dat ik hier was geweest. Overal hoorde ik mijn naam. Mensen praatten over me. Opeens werd ik op mijn schouder getikt. Ik keek harry aan, maar hij staarde naar iets achter me. Ik draaide me om en zag dat het Draco was. Kon hij me niet met rust laten?
'Ja?' vroeg ik.
'Ik heb iets voor je, van Perkamentus.' Dat had ik niet verwacht.
Ik stak mijn hand uit en Draco overhandigde me een brief. Daarna liep hij weg.
Ik stak de brief in mijn zak.
'Maak je hem niet open?' vroeg Ron.
'Nee. Doe ik straks wel. Het heeft toch geen haast.'
Ik schepte wat te eten op mijn bord en begon te eten. Langzaam kauwde ik. Wat had ik Draco gemist. Maar dat hoofdstuk had ik afgesloten.
Na zo'n twintig minuten gegeten en bij gekletst te hebben, stond ik op. Het werd tijd dat ik die brief ging lezen.
Ik liep de zaal uit. Terwijl ik liep, voelde ik honderden ogen in mijn rug prikken. Wat een nieuwsgierige mensen, zeg!
Toen ik in de gang stond, haalde ik de brief uit mijn zak. Er zat een mooi, rood lint omheen. Voorzichtig trok ik deze eraf en rolde de brief open.

'Lieve Rose,

Ik heb je gemist. Zou je om twaalf uur vanavond naar het Zwarte meer kunnen komen? Ik hoop je daar te zien.

Groetjes, Draco.'

'Wat?' zei ik hardop. Moest hij me spreken? Waarover dan? Ik was klaar met hem, had hij dat dan niet begrepen. En waarom begon hij de brief met: Lieve Rose..?
Het zou vast geen kwaad kunnen om even te gaan. Ik was wel benieuwd wat hij te zeggen zou hebben. Wou hij zijn verontschuldigen aanbieden? Ik hoopte het maar voor hem. Dat was het enige wat ik wilde horen. Zijn excuses.
Waarom had hij gezegd dat het een brief van Perkamentus was? Schaamde hij zich soms? Of wou hij het geheim houden? Nou, mij best. Als hij stiekem wou doen, dan kreeg hij stiekem.
Ik stopte de brief weer in mijn zak en liep de trap op. Ik wou terug naar de Zevende verdieping. Wat slaap zou me goed doen. Even een dutje, voordat ik met hem ging praten.