023

Jenna POV |

Met trillende vingers probeerde ik de rest aan te kijken. De nieuwe opdracht was duidelijk. Ik beet zachtjes op mijn lip en scande de gezichten van de anderen.
Dit zou ik niet overleven. Dit zou helemaal niemand overleven. Ik wist totaal niet hoe ik dit moest aanpakken. Hier ben ik totaal niet de juiste persoon voor.
De woorden die op het papier waren gedrukt bonkten in mijn hoofd na, maar ik besloot het alsnog een keer te lezen.
Ik liep stilletjes van de anderen weg en duwde het papierwerk in mijn handen. Al voordat ik kon ademhalen begon ik het opnieuw te lezen:
"Spelers van het spel. Wees niet bang, ook al kan dit slecht aflopen. Wees rustig en dan komt alles waarschijnlijk goed. Deze morgen, om acht uur precies, staan jullie allemaal midden in het bos bij een rode boom. Neem gerust overlevingspullen mee. Hou deze spullen beperkt maar wees niet te voorzichtig. Je zult een aantal gevaarlijke dingen hard nodig moeten hebben.
Wanneer jullie daar staan, volgt de rest van het spel. Probeer alleen aan jezelf te denken, dus niet aan anderen. Vecht zo hard als je kunt en dan zal je de beloning verdienen.
De makers van The Love Game."

Hoelang zouden we weg zijn? Zouden we überhaupt wel terug komen? Wat als ik de rest nooit meer zag? Tranen prikten achterin mijn ogen en ik draaide me om zodat de rest me niet zag. 'Nee, Jenna. Zo erg zal het vast niet zijn. Het zal vast wel weer meevallen. Voordat je het weet lig je weer in je warme bed.'
Opeens liep Liam naar boven. Hij glimlachte nog even na en ik hoorde hem al gauw in zijn kamer rommelen. Blijkbaar pakte hij al meteen zijn spullen in. Arme jongen. Hij had nog steeds rust nodig.
Langzaam volgde de rest zijn voorbeeld. We moesten ons voorbereiden voor het spel. Nog iets waar ik zenuwachtig van werd.
In ieder geval wist ik dat ik het niet zou overleven. Ik moest vrienden zien te krijgen… Niall zou me misschien kunnen beschermen! Tenminste, als hij dat natuurlijk wilde.
Ik keek weer lip bijtend Niall aan. De blonde jongen haalde zijn schouders op en vertrok glimlachend naar de keuken. Had hij het wel door wat we moesten doen?
Op mijn tenen trippelde ik hem achterna. Met een zachte aanraking tikte ik hem op zijn schouder.
"Oh, hey Jenanana. Neem jij een grote tas mee? Denk je dat daar nog wat eten voor mij in past?" Glimlachend haalde Niall de koelkast langzaam leeg.
Ik grinnikte. "Over dat gesproken… We blijven vast niet heel lang weg toch?"
Niall schudde zijn hoofd. "Weet niet. Misschien wel een week." Fluitend 'Little Things' schoof Niall wat koekjes bij elkaar en stopte alles in een plastic zak. Een week? Zolang zal het vast niet duren, toch?
"Ga je trouwens samen lopen of.." Ik bloosde. "Of ga je alleen?"
De 'hard werkende' Niall pakte vrolijk de plastic zak en tilde hem van het aanrecht af. "Oh, geen idee. Misschien wel met jou. Moet even kijken wat het spel inhoud."
Mijn hard maakte een sprongetje van blijdschap en ik schonk Niall een glimlach. "Oké, we zien wel." Nog even legde ik mijn hand op zijn arm en liep toen naar boven.


Voordat ik het wist stond iedereen bij de voordeur. Iets vertelde me dat we voor het laatst op de deurmat stonden voor een tijdje. Ik keek de rest bibberend aan en hees mijn rugzak op.
Iedereen had zich redelijk aangekleed. Tja, we wisten niet wat er ging gebeuren.
Ik keek Joy aan. Ze had zich op een stoere manier aangekleed. Zal ze zich al thuis voelen? We kenden haar nu precies een dag… En meteen vond Niall haar weer n's aardig. Lucky me.
Dit was haar eerste opdracht. Misschien leerden we haar nu wel kennen. Ze zal toch niet zo erg zijn?
"Zullen we dan maar gaan?" Louis' hand vormde zich om de deurhendel heen. Iedereen keek elkaar kort aan en knikte.
Eenmaal buiten hing de mist net boven ons. Ik snoof de herfstgeur op en begon te lopen.
Naast me, liep Viola die me koud aan keek. Langzaam draaide ik mijn hoofd weg. Ik was nog steeds boos op haar. Door haar is Zayn weg en dat weet iedereen maar al te goed.
Het was een stille tocht wat ik vreselijk vond. Niemand zei wat. Waarschijnlijk door de spanning. Harry merkte net de rode boom verder in het bos op. Het was nu nog alleen een kwestie van tijd.
Langzamerhand begon iedereen wat te praten. Of eigenlijk, Joy en Niall. Ik voelde hoe ik een brok in mijn keel kreeg. Hoe kan nou… 'Jenna, hou op. Ze praten alleen maar'.
Opeens stopte de rest met lopen. Waren we er nu al? Ik keek naar voren en zag een een knal rode boom voor mijn snufferd.
Ik had geen tijd om na te denken waarom de boom eigenlijk rood was want de jongens begonnen als spasten om de boom heen te rennen.
"Liam! Ik zweer Het! Er hangt een speaker in de boom." Niall duwde zijn handen op het boomschors en probeerde als een aap de boom in te klimmen. Waarom klom hij in hemelsnaam in de boom?
Joy begon keihard overdreven te lachen en liep op Niall af. Ik voelde een jaloerse drang door mijn lichaam heen geboord worden.
"Hier! Laat me je helpen!" Joy pakte Niall's hand en gaf Niall een zet omhoog. De blonde jongen pakte een boomstang vast en gooide zijn been eroverheen. "Thanks, Joystick!"
Joy begon te klimlachen en maakte een buiging.
Ze pakte zijn hand… Hij heeft een bijnaam voor haar… Mijn hoofd werd licht vanbinnen en ik wankelde op mijn benen.
Daisy draaide zich om en pakte mijn arm vast. "Jenna? Gaat alles wel goed met je? Je ziet helemaal bleek..."
Bijtend op mijn lip knikte ik snel en draaide me toen weer om. Ik moest echt leren om niet jaloers te zijn. Er gebeurde helemaal niks.
Ik richtte mijn ogen weer op de jongens en zag hoe Joy nu ineens in de boom klom. Ik begon zacht te vloeken. Jenna, alsjeblieft doe rustig.
Ineens hoorde ik een luide toon en zag hoe de rode boom verlicht werd. Wat gebeurde hier toch? Ik snap er echt niks van.
En zoals we verwachtten begon de bekende stem te praten.