A ranger/traitor 159

Het pad, als het die naam al verdiende, was eigenlijk niet meer dan aangestampte sneeuw en het kronkelde zo erg dat Miko en Will het een paar keer bijna kwijtspeelde. Daardoor zagen ze zich genoodzaakt dicht bij het pad te blijven. Dichter dan ze eigenlijk wilden…
“Wie is daar?” klonk plots de stem van een wachter. Miko en Will bleven ogenblikkelijk doodstil staan. Miko hoopte maar dat hun witte mantels evengoed werkte als hun groene.
“Ben jij dat Jano? Heb je de brandewijn mee?” De wachter kwam hun kant op. Miko kon hem nu goed zien. Een reus van top tot teen gehuld in vachten en leer met op zijn hoofd een reusachtige gehoornde helm en in zijn handen een immense strijdbijl en een bijpassend schild van het soort dat alleen Skandiërs kunnen vasthouden zonder om te vallen. “Jano?” Zoekend keek de Skandiër om zich heen. Even leek hij recht in Miko’s ogen te kijken. Miko voelde hoe zijn hartslag de hoogte in schoot, maar het volgende moment gleed zijn blik hem voorbij.
“Waar blijft Jano toch?” De Skandiër draaide zich om en liep stampvoetend weer het pad op. Miko en Will keken elkaar even aan. Ze zeiden geen woord, maar het was duidelijk dat ze allebei hetzelfde dachten. Iets dat bewaakt moet worden, is in ieder geval de moeite waard. Ze vervolgde hun weg, nog voorzichtiger deze keer. En helaas hoorde daar ook bij dat ze nog langzamer gingen. Ze passeerde langs een klein hutje dat vlak naast de weg stond. Waarschijnlijk was dat een primitief soort wachtlokaal. Miko keek verder de berg op, maar hij zag niets dat de moeite van het bewaken waard was. Er waren daar alleen maar bomen en sneeuw. Maar toch… Er moest daar iets zijn.