7

mijn vader was dus echt harry styles. ik had tranen in mijn ogen. hij sloeg zijn armen om me heen, die ik eerst probeerde van mij af te duwen. maar niet lukte en ik accepteerde dat hij me knuffelde. nu begon ik echt te huilen en vulde mijn snikken de stille ziekenhuis kamer. ik voelde een hand over mijn rug wrijven die verdacht veel als die van zayn voelde.

na een poosje wou hij, mijn echte vader, mij los laten om weer goed in het ziekenhuisbed te leggen. alleen ik klampte me vast aan het lichaam wie mij vast hield. 'darcy, je moet je vader wel loslaten, je moet slapen' zei zayn. ik schudde mijn hoofd terwijl mijn grip alleen maar strakker werd.

het lichaam waar ik me aan vast hield bewoog, waardoor ik, terwijl ik mijn grip hield, in het bed kwam te liggen, ik hoefde mijn vader niet los te laten.hij kwam naast mij liggen in het bed. langzaam sukkelde ik toch in slaap.

ik opende mijn ogen toen ik stemmen hoorde. 'een van jullie moet nu echt gaan, een iemand mag blijven omdat ze nog geen 18 is' zei een dokter. 'blijf jij maar bij darcy, ik denk dat ze dat liever heeft nu dan als ik blijf' zei zayn. 'maar jij kent haar persoonlijk veel langer, ik zie haar nu pas weer' zei mijn vader. ik moest grinniken doordat iemand over mijn hoofd ging met zijn hand. 'hou op dat kriebelt' zei ik. 'wie wil je dat er bij je blijft' vroeg zayn aan mij. 'papa' mompelde ik. 'ik zei je toch' zei zayn.

na dat zayn weg was gegaan had ik me, zover het mij lukt, tegen mijn vader aangenesteld. hij had waarschijnlijk door dat ik niet heel fijn lag en had me hoger opgetrokken zodat ik met mijn hoofd op zijn borst kwam te liggen.

zachtjes begon ik te huilen toen ik besefte dat k mijn benen niet voelde en dus ook niet meer kon dansen. 'he meid, wat is er' vroeg mijn vader. met moeite kwam ik uit mijn woorden. 'i i ik kan n niet meer l l lopen e en d dansen' snikte ik. 'ik weet zeker dat je dat weer kunt na een tijdje, maar je moet gewoon weer veel oefenen' zei hij. ik luisterde maar half wat hij zei doordat ik nog huilde.

na een poosje zei hij dat ik moest slapen. 'ik durf niet' gaf ik zachtjes toe. 'waarom niet?'vroeg hij. 'ik ben bang dat je weg gaat' zei ik mompelend. 'ik blijf hier bij jou, ik ga niet weg' zei hij. ik knikte. zachtjes streek hij over mjn voorhoofd waardoor mijn ogen steeds meer dichtvielen. tot ik uiteindelijk in slaap viel.