Austin?

My Pov:

---

Langzaam werd ik wakker uit die nare zwarte nachtmerrie. Overal voelde ik pijn. Zware pijn.
Ik kon mijn ogen niet openen. Mijn benen, mijn armen, mijn voeten.. ik kon het allemaal niet bewegen.
Even begon ik wel bang te worden. Wat is er met mij gebeurt? Ik kan me niets meer herinneren.
Ik voelde een schouderklopje. "Mell, hoor je ons?" Ik kon ze wel horen, maar hoe moest ik het ze laten weten?
"Mell, misschien kun je je momenteel niet bewegen, maar dat komt omdat je zwaar gewond bent."
Wat zwaar gewond? Wat is er met me gebeurd? Wat is dit? Waar ben ik? dacht ik allemaal in mezelf.
Er kwam geen woord uit mijn mond. Mijn ogen wilden nog steeds niet open gaan. Was er iets aan mijn ogen?
Nog even wachtte ik tot een dokter me nog meer zou vertellen, maar ik hoorde geen geluid meer.
Ik probeerde me te herinneren wat er was gebeurd. Niets, helemaal niets.
Er pakte iemand mijn hand vast, helaas kon ik niet kijken wie het was.
Een dokter sprak me weer aan en zei:" We gaan je nu een spuitje geven tegen de pijn."
Ik probeerde mijn ogen weer open te doen om te kijken wat er met we was gebeurd.
Snel probeerde ik ze open te krijgen, want ik wou zien we er mijn hand vastpakte en waar ze mij een spuitje zouden geven.
Door mijn rechteroog zag ik al een beetje licht, maar nog niet genoeg om alles te zien.
"Dokter! Kom snel! Haar éne oog is een beetje open!" hoorde ik een verpleegster roepen.
Alsof het een wonder is dat ik mijn oog een beetje open krijg. Rare mensen die verpleegsters.
De dokter pakte een pijnlijk metalen ding en trok mijn oog open. "AAAH!" schreeuwde ik.
"Goed zo! Ze kan nu ook al praten!" zei de dokter. Wat waren ze van plan? Ze deden me nog meer zeer.
Mijn hele rechteroog was nu open ik zag niet veel. Alles was wazig ik zag alleen een paar mensen rond me staan.
Iemand kneep nog harder in mijn hand. Er kwamen niet veel woorden uit mijn mond dus ik probeerde terug te knijpen.
Ik probeerde mijn hoofd te draaien en er lag iemand naast mij op het bed. Een jongen, maar wie is het?
"Mell! Herken je mij?" zei hij. Ik schudde mijn hoofd langzaam. Mijn ander oog was nog steeds dicht.
Met moeite kreeg ik het open, maar het lukte dan toch. De jongen lag naast me en deed zijn ogen toe.
"Herken je hem niet meer?" vroegen de verpleegsters. Ik probeerde me zoveel mogelijk te herinneren.
"AUSTIN!!??" SCHREEUWDE IK.