|hoofdstuk 2| avelon

De grond beefde licht en ik wist niet goed waar ik moest kijken. Opeens verscheen een grote blinkende poort in de bast van de indrukwekkende boom. ik wist niet waar die port vandaan kwam en schrok me kapot. Dit kon niks anders zijn dan magie. Waar in hemelsnaam was ik in beland.
De menigte liep in een geheel op de poort af en ik kon niks anders dan me mee met de stroming laten voeren. Als ik er tegen in zou gaan lopen werd ik zeker op de grond gebeukt en zou ik worden overlopen. Ik zuchtte toen ik voor de reusachtige poort stond. Wat zou er aan de andere kant zijn. Ik had geen idee. Een kleine por in mijn rug spoorde me aan verder te lopen met mijn ogen stijf dicht geknepen liep ik de poort door. Zodra ik de poort in was gelopen leek het alsof de grond onder me weg viel ik hield mijn ogen gesloten en schreeuwde het uit. Er leek geen einde aan de leegte om me heen te komen maar uiteindelijk voelde ik toch weer vaste grond onder mijn voeten. Ik zuchtte en durfde weer mijn ogen voorzichtig te openen. Wat ik zag was adembenemend nog nooit had ik ook maar kunnen dromen zoiets te zien. Een prachtig feeachtig bos was overal om me heen. Het was zo´n bos dat je alleen in sprookjes boeken zag. De bomenstammen waren zo wit als kristal en de bladeren waren in alle kleuren. De bladeren leken niet op de normalen die ik eerder gezien had. Het leek wel smaragd.
Een vrouwen stem deed men denken stoppen. ´niet verkeerd hea´? Ik draaide me om en de vrouw die me hierheen had meegenomen stond voor me. Ik schudde mijn hoofd. ´Nee totaal niet´.Hoe heet deze plek ? vroeg ik. ´avelon´ antwoorde ze. De vrouw toverde een enorme lach om haar gezicht. ´je hebt me nog niet eens verteld hoe je heet mijn kind´. Ik lachte verlegen.´ ik ben annabell en wie bent u´? de vrouw was heel even verbaasd maar herstelde zich snel. ´ik ben xannona. Welkom in mijn bos´. De vrouw keek even neerslachtig. ´jammer dat dit binnenkort verloren gaat´. Ik keek haar niet begrijpend aan. ´hoezo gaat dit verloren´? De vrouw zuchte. ´je hebt vast al opgemerkt dat wij alleen vrouwen zijn´? Ik knik. ´dat heeft een reden. De mannen van ons….soort wonen in het west gebied. Ze beschuldigen ons er van de mensheid uit te putten en dat dat een schande is. Daarom gaan ze ons kostbaarste bezit vernietigen. Eindigde ze haar verhaal. Ik begreep er steeds minder van als hun de mensheid uitputte wat waren hun dan? Ik besloot dit maar even achterwegen te laten daar zou ik nog wel achter komen. ´hoe durfen ze´. Zei ik denkend over hoe dit alles er niet meer zou zijn. ´we gaan over drie dagen waarschijnlijk op alliantie bij hun soort van koning. Je mag mee als je wilt? ik dacht na. Was dat wel verstandig? Wat wist ik nauw eingenlijk allemaal van deze mensen. Xannona zag me twijfelen. ´je hoeft niet meteen te antwoorden hoor. We gaan zo terug naar de grote witte eik we kunnen hier nu niet te lang blijven. Je kan een tijdje met ons mee als je wilt. ik zorg wel voor de benodigheden. Een onderdak en een beetje eten´. Ik knikte gretig. Mijn randzoenen waren bijna op en waarschijnlijk zou ik niet iets beters vinden als ik verder reisde.