• 00.

Nýmfe Cosz

Op een koude winterdag zo rond December, zwierf Nýmfe Cosz, een meisje dat boven een klein bakkerijtje ergens midden in Holmes Chapel woonde door het nog altijd verlaten centrum. Sneeuwvlokjes dwarrelden op de muts van het iel gebouwde, donkerharige meisje. Ze trok de muts wat strakker op haar hoofd, terwijl ze donkere voetsporen achterliet op de dikverpakte klinkers. Behendig stapte ze door.
Een harde schreeuw weerklonk door de holle straten. Van schrik stond Nýmfe stokstijf stil.
'H-hallo?' riep ze. Geen antwoord.
'Is daar iemand?' Weer geen reactie.
Behoedzaam stapte ze in de richting, waar het geluid vandaan kwam.
Niks.
Ze zocht elk straatje af dat ze tegenkwam.
Niks, noppes, nada.


Eenmaal weer thuis aangekomen, plofte de jonge meid naast haar moeder op de bank, voor het haardvuur.
Haar vader schonk haar een mok thee, waar ze direct haar handen omheen klemde om weer op temperatuur te komen.
'Hoe was het op je werk?' Haar vader schonk zijn dochter een liefdevolle glimlach.
'Super, maar we kunnen je hulp wel gebruiken. Kom je nog'ns helpen?'
Met een oprecht trotse glimlach knikte Nýmfe haar vader toe. 'Graag.'
Nadat ze haar ouders beide uitgebreid had geknuffeld, ze waren een hechte familie, verdween ze in het trapgat naar boven.
Ze trok haar schoenen uit, hierna volgden haar sokken, legging, jurkje, en hesje. Op het moment dat ze haar gordijnen wou sluiten keek ze nog even de duisternis in.
En daar stond hij. Verlicht door het witte sneeuw, Laag tussen de besneeuwde bomen. Een bibberig glimlachje, schonk ze hem.
Emotieloos keek hij voor zich uit, tot hij haar in het oog kreeg.
Dat was de eerste keer, maar zeker niet de laatste, dat Nýmfe contact maakte met hém.
En híj veranderde haar leven compleet.