Chapter 2

Those eyes. So beautiful and so special.
Are they really? Does this exist?
But why would he wear lenses?
And what... If the color of his eyes is real?
He should be particularly...
So beautiful. His eyes...

Ik heb mijn eten op en ruim de tafel op.
Ik was de borden en bestek af en besluit om daarna even een wandeling te maken door het park. Daar mag ik van mijn moeder al wel heen omdat ik daar al vaker ben geweest. Het is er meestal toch wat rustiger en er komen meestal wat oudere mensen. Niet heel erg geschikt voor groepen en bendes. Die hangen liever in het winkelcentrum met hun vrienden.
Ik doe mijn oortjes in en ga daarna naar buiten.
Ik loop over de stoep en wandel neuriënd naar het park.
De zachte wind glijd over mijn gezicht en laat mijn haar een beetje naar achteren waaien.
Af en toe kijk ik naar auto’s die over de straat rijden, mensen die met hun hond wandelen en kinderen die buiten spelen.
Als ik tegen over het park sta kijk ik nog even of ik over kan steken. Ik steek over en loop nog steeds neuriënd het park in. Ik volg het pad en kijk om me heen. Langs het pad staat een bankje en besluit er even op te gaan zitten. Tegen over me licht een vijver die is omringt door bloemen en het groene gras. Een grote brug bevindt zich een beetje in het midden van de vijver.
Ik bekijk hoe een oma samen met haar kleinkind bij de vijver tegen over me zitten. Het kind vermaakt zich en gooit broodkruimels naar de eenden. De oma zit op een bankje en kijkt lachend toe.
Ik glimlach in mezelf. Daarna sta ik weer op en loop ik verder.
Ik loop om de vijver heen en geniet van de warme zon die mijn rug en nek verwarmt. Ik loop over de brug en blijf een tijdje kijken naar het heldere water die schittert door de zon die recht op het water schijnt.
Mijn ogen gaan naar een jongen die op het bankje zit waar ik zonet ook op heb gezeten. Hij leunt met zijn onderarmen op zijn bovenbenen en kijkt naar beneden. Het ziet er een beetje somber uit.
Hij heeft een donkerblond warrig kapsel, dat op de goede lengte is geknipt, met een beetje gel dat hem leuk staat. Zijn kleur ogen kan ik net niet zien doordat hij naar beneden kijk. Dus besluit ik om sneaky langs hem te gaan lopen en zijn lichaam goed te bekijken. Ik doe een oortje uit en zet mijn muziek wat zachter en loop langzaam verder. Als ik steeds dichter in zijn buurt kom kan ik steeds beter zijn lichaam bekijken. Als ik bijna langs hem ben gelopen gluur ik door mijn ooghoeken. Hij lijkt wel een beetje treurig naar beneden te kijken. Daar kan ik dus echt niet tegen hè... Ik zucht een keer. Door de muziek die ik nog luister merk ik niet dat ik hard zucht en kijkt de jongen geschrokken op. Ik schrik een beetje en doe mijn muziek van mijn mobiel uit. Mijn ogen gaan meteen naar zijn ogen. Wauw... Wat heeft hij mooie... Wacht eens. Ligt het aan mij of heeft hij een andere kleur ogen als normaal? Ze lijken wel een paarse kleur te hebben... Helder maar tegelijkertijd ook fel.
Die ogen van hem... Zo mooi. Ik staar hem een tijdje aan en schud dan mijn gedachten uit mijn hoofd als ik merk dat ik een beetje te lang naar hem heb gekeken. Gênant...
De jongen kijkt ongemakkelijk weg. Meteen stroomt een gevoel van spijt door mijn lichaam. Heb ik soms zo raar naar hem gekeken?
Dat was niet de bedoeling... Even heb ik de nijging om iets te zeggen.
De jongen kijkt langzaam weer mijn kant op en staart me verlegen aan. Ah, cute. Ik merk dat ik zacht begin te blozen.
Ik bekijk zijn figuur en uiterlijk. Hij ziet er goed uit. Hij heeft stijl en is ook nog eens cute. Alleen maar pluspunten voor mij. Geen een afknapper aan hem te zien. Hij heeft een rode Beats koptelefoon om z'n nek hangen. Ik kijk even weg om mijn verlegenheid te verbergen.
Daarna kijk ik weer zijn kant op en zie ik dat hij me een kleine scheve lach laat zien. Er gaat een goed en blij gevoel door mijn lichaam en ik lach lief. Vervolgens stroomt er een klein woord uit mijn mond: 'Hai!'
'Hey,' zegt hij zacht. Wat heeft hij een lieve stem... Maar het klinkt ook een beetje mysterieus.
Ik laat hem nog even een verlegen glimlachje zien en draai me daarna om. Ik loop langzaam verder en doe mijn muziek weer aan. Ik kijk nog een keer over mijn schouder en zie de jongen nog even glimlachen. Daarna staat hij op van het bankje en loopt hij weg.
Ik giechel in mezelf en loop daarna weer verder.
Dan gaat er iets door mijn hoofd. Wat stom van me!
Waarom heb ik me niet aan hem voorgesteld? Hoe dom kan ik zijn om zo'n leuke jongen, die best lief lijkt te zijn, zijn naam te vragen?
Ik zucht diep. Ik ga weer naar huis.
Ik loop naar binnen en zie mijn moeder op de bank tv kijken.
'Hey, heb je gewandeld?'
'Ja, ik moest even beweging hebben.' Ik lach.


Ik zal weer een nieuw hoofdstuk plaatsen als ik tijd heb! x