Chapter 31 ~~ I have a suprise for you!

Ik ben blij dat het dan vandaag zaterdag is. Vandaar dat ik ook niet voor twaalf uur mijn bed uit ben. Ondanks dat ik normaal ook wel van uitslapen hou, is het meestal niet zo erg. Een uurtje of tien, meer niet. Soort van dan. Ik zou echter niet wakker zijn geworden, als Scarlett me niet uit mijn bed had getrapt. En dan bedoel ik letterlijk getrapt. Zonder pardon duwt ze me uit bed, waarna ik met deken en al op de grond val. Met een protesterende kreun draai ik me echt weer om, om vervolgens verder te slapen op de grond.
'Zoey! Op staan hup, je kunt niet de hele dag blijven rotten in je bed! Of op de grond,' voegt ze daar aan toe.
Ze rukt de deken van me af en een koude vlaag tocht kruipt over mijn lichaam heen.
'Ga weg!' Mompel ik geïrriteerd, waarna ik mezelf opnieuw mijn bed in sleep. Dan maar zonder deken.
Opnieuw duwt ze me uit bed.
'Ik heb honger!' Roept ze me toe.
'Dan ga je lekker zonder mij. Ik ontbijt liever iets later dan dit.'
'Dude, het is al geen ontbijt meer. Zelfs geen brunch, dus hup, opschieten met die luie reet van je.'
'Goed dan!' Zeg ik, waarna ik me nog eenmaal om draai en met een slaapdronken kop mezelf overeind duw, om vervolgens mijn hoofd tegen mijn nachtkastje te stoten.
'Au,' mompel ik wrijvend over mijn hoofd.
'Hier,' zegt Scarlett en er wordt een hoopje kleding tegen me aan gegooid. Met een vlugge beweging vang ik ze op. Nadat ik tegen de deur aan ben gelopen, kleed ik me in de badkamer om, nadat ik vlug een douche heb genomen. mijn haar bind ik vlug vast in een staart.
'Ben al klaar!' Roep ik, waarna ik samen met Scarlett richting de Great Hall ga.
'Zoey!' Ik hoor hoe mijn naam wordt geschreeuwd, maar voor dat ik me überhaupt kan omdraaien spring iemand op mijn rug en word ik gevloerd.
'Au,' kreun ik opnieuw. 'Wie is dit?'
'George,' zegt hij lachend, waarna hij me op mijn voeten hijst.
'Volgens mij heb ik mijn rug gebroken.'
'Nou ja, zeg! Zo zwaar ben ik helemaal niet! En Scarlett, het spijt me heel erg, maar ik zal Zoey helaas van je moeten stelen.'
Nog voordat zij of ik er iets van kan zeggen word ik al mee getrokken.
'Hé! Wie zegt dat ik het daar mee eens ben?!'
'Ja, maar jij hebt geen keus.' Waarna ik aan de tafel word gepropt.
'Oké dan, cool.'
'Zeg, heb je vandaag iets te doen?'
'Nou, nu nog niet, maar ik vermoed dat dat niet lang meer gaat duren.'
'Dat heb je goed geraden. Ik heb een verrassing voor je, maar ik ga je niet vertellen wat. Je hebt alleen een jas nodig.'
'Oké, dan, Cool.'
'Trouwens, laat die jas maar zitten, de zon schijnt.'
'Oké, ook goed. Het zal wel. Nu wil ik een aardbei.'
'Hier, neem je aardbei dan.'

'Nou, ik wil nu weten wat we gaan doen!' Roep ik protesterend boven de luid waaiende wind uit. Het zonnetje verwarmt mijn gezicht, terwijl ik er geen last van heb. George heeft er op gestaan dat ik zijn zonnebril op doe, terwijl ik het hem heel erg duidelijk heb gemaakt, dat ik er echt geen last van heb. Aangezien ik geen zin in een discussie heb gehad, heb ik hem op mijn neus laten drukken. Als ik het me goed herinner had hij wel een coole zonnebril.
'Hoe staat hij me?' Vraag ik.
'Heel cool.'
Ik grijns even. 'Maar wat gaan we nou doen?' Vraag ik nogmaals, waarna ik mijn armen over elkaar sla.
'Als ik het vertel is het geen verrassing meer.'
'Ik haat verrassing,' zeg ik stampvoetend.
George maakt een mopperend geluid. 'Stel je niet zo aan, ik vertel het je zo.'
'Ja, dat is maar beter van wel ja!'