020

Lauren Brown

Justin heeft me opgehaald van school. We zitten samen in zijn auto en er is een ongemakkelijke stilte. Ik heb geen idee waar ik het over zou moeten hebben. De weg naar m'n huis toe lijkt ineens ook heel lang te duren. 'Ben je erg boos?' Ik staar recht voor me uit. Nee, natuurlijk ben ik niet boos. Ik vergeef het je wel gewoon allemaal en dan kunnen we samen weer opnieuw beginnen. Ik reageer niet op z'n vraag. Ik leg m'n hoofd tegen het raam aan en staar naar buiten. Ik tel de lantaarpalen die langs de weg staan.
Als we eindelijk bij m'n huis zijn aangekomen, stap ik meteen uit de auto. Ik loop zonder te wachten, door naar de voordeur. Ik steek m'n sleutel in het slot. De deur gaat open. Ik loop meteen naar binnen en laat de deur openstaan voor Justin. Ik loop door naar de woonkamer en zet de tv aan. Ik ga rustig op de bank zitten en zap naar een muziekzender. Ik hoor de voordeur dichtslaan wat betekent dat Justin ook binnen is. Ik zie hem vanuit m'n ooghoeken de woonkamer binnenlopen. Hij neemt naast me plaats op de bank. Ik zit plotseling heel geconcentreerd de videoclip van p!nk te bekijken. 'Lauren.. We zouden praten'. Ik zucht en zet het geluid van de tv zachter. 'Ik wilde het je echt wel vertellen dat ik een vriendin heb, maar het was nu nog te vroeg. Ik geef echt om je en ik wilde je niet kwijt. Wat nu dus wel gebeurd is'. Even is het stil en dan gaat Justin weer verder met zijn verhaal. 'Het was ook helemaal niet mijn bedoeling om je te slaan..' 'Nee, maar wel Ryan'. Onderbreek ik hem. 'Dat klopt. Ik was gewoon zo jaloers en de woede borrelde zo snel in me op. Ik kan me niet beheersen. Het spijt me echt'. Weer reageer ik niet. Het is weer voor een tijdje stil. Weer een ongemakkelijke stilte. 'Was dat met Ryan echt?' Justin maakt me boos. 'En wat dan nog als het echt was? Jij hebt toch een vriendin? Jij gebruikt ons beide toch voor je wilde seksleventje'. Ik klonk niet vriendelijk meer. 'Ik heb je niet gebruikt Lauren. Misschien zie jij het wel zo, maar geloof me.. Ik heb je echt niet gebruikt. Ik meende het toen ik zei dat jij het meisje bent waar ik het liefst heel de dag mee wil zijn'. 'Waarom maakte je het dan niet uit?' Kwam er bot uit m'n mond. 'Dat kan ik niet. Ik mag het niet'. Ik begin spottend te lachen. 'Het mag niet? Van wie dan wel niet?' Ik draai me om zodat ik Justin z'n gezicht kan zien. 'Scooter'. Is het enige wat hij te zeggen heeft. Het lijkt deze keer alsof hij het echt meent. Ik kan hem toch niet meer vertrouwen? Wat moet ik nou met hem. 'Het was verkeerd om met Ryan te zoenen, ik weet het. Maar wat jij hebt gedaan is zoveel erger. Ik vind het nog al knap van mezelf dat ik nu hier met jou zit'. Justin zegt niks. Hij legt z'n hand op mijn hand neer. Even twijffel ik of ik zijn hand moet laten liggen. Snel bedenk ik me dat dit helemaal niet hoort en trek mijn hand er snel onder vandaan. Justin kijkt me teleurgesteld aan. 'Het spijt me echt Lauren'. Even denk ik na over deze hele situatie. Boos spring ik op van de bank. 'Ga m'n huis uit'. Justin kijkt geschrokken op en weet zich geen houding te vinden. 'NU!' Schreeuw ik. Zelfs de buren zouden dit gehoord kunnen hebben. Justin staat langzaam op van de bank. Hij blijft nog even stil staan voor m'n neus. 'Ik meen het. GA MIJN HUIS UIT'. Schreeuw ik deze keer nog iets harder dan net. Hij loopt langs me heen opweg naar de voordeur. Ik hoor de voordeur met een klap dichtvallen. Ik laat mezelf neervallen op de bank. Ik zet m'n handen in m'n haar en de eerste tranen rollen langs m'n wangen door naar beneden op het laminaat.