001.

Het was ochtend van dat ik begreep dat ik niet alleen was.
Een meisje genaamd Kira stond naast me. Ik wist niks te doen tegen over haar. Maar ik bleef rustig. Waarom ik het op deze manier zeg? Ze was een vampier opzoek naar bloed. Ze keek me aan met rode oplichtende ogen en ik wist dat het niet lang goed zou gaan.
Maar ik liet het toe. Waarom? Ik wist het niet ik was leeg in m'n hoofd niet begrijpend waarom ik dat deed.
Ik wees naar m'n nek kort daarna zat haar hoofd naast de mijne. En ze beet. Ze zei dat de meeste mensen dood gingen nadat vampiers klaar waren maar ik bleef leven. Ze keek me aan en ze deed wat onverwachtst ze pakte me vast en gooide me tegen een muur.
"Je bent precies de goeie die ik nodig heb. Herken je me niet?" Zei ze.
"Perfect om een vampier te zijn?" Toen ik dat zei gleden er rillingen over m'n ruggengraat.
Ze pakte een een flesje voor me met rode vloeistof en ze schudde nee wat me niet al te blij maakte.
Wat wilde ze met mij dan gaan doen? Natuurlijk wist ik het niet maar ik heb het vage vermoede dat ik er snel achter zou komen. Ik had dus geen keus en moest gaan wachten wat haar volgende zet was.