22.

Draco:
Het kon niet waar zijn. Na zoveel weken, was ze eindelijk terug. Ik had haar gemist, besefte ik nu. Ze zag er goed uit, beter dan toen ik haar voor het laatst zag. Toen had ze moe gekeken, nu leek ze..uitgeslapen.
Ze was terug.
Ze keek de zaal rond en zag Potter zitten. Heel even schoot haar blik naar mij en ik wist bijna zeker dat ik een lach zag.
Ze liep op Potter af. Ja hoor, ze ging bij hem zitten, ik wist het. Wat was er toch met haar en Potter? In de trein was ze ook al naar hem toe gegaan. Ik wist zeker dat zij het was. Rose.

Harry:
Rose kwam op me aflopen. Alle hoofden in de zaal draaiden met haar mee. Sommigen staarden mij aan, sommigen fluisterden achter hun hand tegen hun vrienden.
Ron, die naast me zat, schoof op, zodat Rose kon gaan zitten. Ze keek hem dankbaar aan en ging zitten. Weer rook ik die heerlijke geur van bloemen, vers gemaait gras en regen. Wat had ik dat gemist.
'Harry, hoe gaat het met je?' klonk haar fluwelen stem. Mijn hart smolt. Wat had ik haar gemist, besefte ik nu. Haar aanwezigheid. Ookal was ze maar een dag hier geweest, het leek wel weken te hebben geduurd. Maar ze was terug. Dus iedereen was weer veilig.
'Het gaat super. En met jou?' vroeg ik.
'Goed.'
Ik knikte en ging verder met eten. Het geluid in de zaal keerde terug, en iedereen bemoeide zich weer met zichzelf. Nouja. Er was een gezicht dat nog steeds onze kant uit keek. Draco Malfidus. Ik keek hem woedend aan, maar hij keek niet naar mij. Hij keek naar Rose. Ze had niks door.

Rose:
Ik voelde ogen in mijn rug branden. Ik kon wel raden van wie deze waren. Ik draaide me om en keek recht in het gezicht Draco. Hij schrok toen ik me omdraaide en toverde een glimlach tevoorschijn. Wat had ik hem gemist. Maar ik wist wat ik moest doen. Ik wist wat mijn taak was. En hij zat er niet bij.