2. what am i?

"Ik heb geen idee waar je het over hebt" schreeuwde hij uit. Ik kon zijn frustratie via de webcam zien. Er kwam een naar gevoel op in mijn lichaam, kriebels misschien? Ja, kriebels moeten het wel zijn. Kriebels van eenzaamheid. Bang. Bang om hem kwijt te raken, bang om maar ook iets te verliezen. Hem. Ik heb hem duidelijk zien praten met "dat-ene-meisje". Gosh, wat was haar naam ookalweer? Ik heb geen flauw idee. Het maakt mij ook niets uit, hoe ze heette. Ik irriteer me aan haar, daar ben ik zeker van. Ik ben door de war, waarom ontkent hij het. Waarom zou hij? Zou ze wat voor hem betekenen? Ik moet het misschien daar wel bij laten. Of zou ik er toch op ingaan. Minuten zijn voorbij gegaan, zonder dat ik ook maar een ding zei. Geen zucht, geen geluid, totale stilte. "Ashley?" zei hij met een zachte stem. De stem die mij verliefd maakt, die stem. Die zachte, maar o zo lieve stem die mijn aandacht krijgt. Alleen zijn stem alleen al. "Ashley? Waarom negeer je me?" vroeg hij. Ik hoorde aan zijn stem dat hij bedroefd was, ik voelde zijn teleurstelling binnen. "Ik.. ik.." stamelde ik. Er kwam niet veel belovends uit. Behalve dat. Ik kon mijzelf wel voor mijn hoofd slaan, ik kon mijzelf zo hard pijn doen. Maar het blijft hetzelfde. Kleine druppeltjes kwamen van mijn ogen vandaan. Ik begon zachtjes te snikken. Hopelijk ziet en hoort hij niets. Snel zette ik mijn webcam uit. Het zal wel niet, ik zag hem volslagen naar zijn bureau staren. "..Sorry" kwam er uit mijn mond. "Ik ben daar spuugzat van, echt waar. Dat je alsmaar sorry zegt." begon hij. Zijn stem toon is veranderd. Ik had deze reactie al verwacht, maar ik kon niets anders. Ik heb totaal geen idee meer. Ik voel me leeg. Leeg van binnen, geen idee wat ik moet zeggen of moet doen. Ik zit vast. Vast in mijn eigen gedachtes. Opgesloten van binnen. Ik wil schreeuwen. Maar het kan niet. Wat ben ik? Vroeg ik mijzelf af.