OO4

Met moeite probeer ik mijn ogen te openen wat nog net lukt. Eindelijk!
Ik kijk de kamer rond en merk dat ik in het ziekenhuis lig in een ziekenhuis bed. Als ik naar links kijk schrik ik op van een slapende jongen met donker krullend haar op de stoel. Wie is dat?
Zonder te bewegen blijf ik nog even met mijn ogen open liggen naar de jongen, wat doet hij hier? Heb ik iets gemist ofzo?
'Je bent wakker,' zegt de schorre stem die ik eerder heb gehoord. Geschrokken kijk ik om en zie ik hem bezorgd kijken.
'W-w-wie.. ben j-jij?' stotter ik zonder dat ik het zelf überhaupt doorheb. Hij steekt zijn hand vriendelijk uit die ik aanneem. 'We hebben nooit echt kennis kunnen maken. Ik ben Harry en jij bent Leah.'
Ik knik even en schrik daarna door de deur die wordt opengeslagen. 'Je bent wakker!' zegt de dokter die alles even controleert.
'Ik ben zo terug,' zegt Harry waarna hij uit de kamer verdwijnt.
'Dus jongedame, hoe voel je je?' begint de dokter die met pen en een blok papier in zijn handen staat. 'Wel goed, alleen een beetje draaierig. Hoelang was ik..?' - 'Twee weken.' antwoord hij gelijk waardoor ik een beetje verward naar hem kijk.
'Het draaierige gevoel hoort er even bij maar dat trekt over een aantal uurtjes weg. Je familie wordt geïnformeerd dat je weer bij bent en morgen kunnen ze op bezoek komen.' Hij wilt zich omdraaien en weglopen de ruimte uit.
'Wacht..' - 'Hmm?' Hij draait zich weer om en kijkt mij vragend aan. 'En Harry dan? Die hier net was.' - 'Die mag blijven als je dat wilt. Slaaplekker!' zegt hij waarna hij wegloopt.
Ik kijk naar de klok en schrik van de tijd die ik erop zie staan. 03.30!?
'Ben er weer.' Harry komt de kamer weer ingelopen en gaat naast me op de stoel zitten waarna hij mij een bekertje warme chocolademelk aangeeft. 'Dankje.'
'Ehm.. Harry.' begin ik terwijl ik een slokje van het warme drankje neem. 'Ja?' - 'Ik heb je horen zeggen dat je op me zou wachten tot ik wakker zou worden. Hoelang heb je hier gewacht?' vraag ik nieuwschierig. Ik zie hem even goed nadenken en mij ondertussen beschaamd aankijken. Ik vind het wel lief van hem dat hij dat voor me deed.
'Zo'n week ben ik hier nu achter elkaar ongeveer..' Wow. 'Serieus! Waarom?' zeg ik met medelijden.
Hij kan misschien wel op me wachten maar heeft hij hier serieus een week achter mekaar gezeten om te wachten tot ik wakker werd!? ;o
'Het is mijn schuld dat je hier ligt. Weet je nog wat er gebeurd is?' Zijn schuldige blik maakt hem schattig, net zo'n klein kind.
Verward schud ik mijn hoofd en kijk hem dan weer aan. 'Ik zal je het vertellen, mag ik naast je komen liggen?' Dat laatste kwam er meer fluisterend uit maar ik hoorde het nog wel.
Ik knik en schuif dan op waarna ik met mijn hand op het lege plekje naast mij klop. Hij staat op en komt naast me onder de dekens liggen. Het klinkt misschien raar omdat ik hem niet ken, maar zo voelt het niet..