Snooze Alert

Het was hem weer gelukt de wekker te negeren en zo zijn tijdsbesef op de proef te stellen. Het opstarten ging traag. Zeker als hij te lang genoten had van de welverdiende vakantie. De eerste dag was het moeilijkst, daarna zou het beter worden. Uiteindelijk. Zijn ochtendsloomheid en de tijd die hij niet meer had stelde zijn vindingrijkheid al maar weer op de proef.
Het was Cloud gelukt een boterham mee te grissen en deze ergens die dag nog op te eten. Wanneer hij hier de tijd voor zou hebben was de grote vraag. Hij kon een leeraar lief aan kijken en hopen dat deze toestemming zou geven om zijn maag te vullen. Grote kans dat de leraar hem iets naar het hoofd zou gooien en dat dit niet eetbaar zou zijn.
Cloud wist niet wat het probleem van de algemene leraar was, maar ze schoten vol als hij rustig begon te ontbijten midden in hun les, waarschijnlijk had iets te maken met hun levenskeus om zich als onderwijzer om te scholen. Cloud kon zich niets anders voor stellen.
Hij slenterde over de stoep heen. Zijn sneakers steeds maar weer over de stenen heen slepend. Het verbaasde hem dat hij ergens de kracht vandaan gehaald had om zich de deur uit te werken. 2 minuten voordat hij eigenlijk de deur uit gemoeten had was hij opgestaan en een kwartier later had hij buiten de deur gestaan, overwegend of hij gewoon weer terug zijn bed in moest gaan of ergens rustig een ontbijt moest gaan halen. Nee Cloud was geen ochtend mens.
Het school terrein doemde op een de moed zonk hem in de schoenen. Hij overweeg nog enkele seconden om zich om te keren en naar de dichtsbijzijnste fastfood keten te rennen om daar het ontbijt menu naar binnen te schuiven. Misschien zou hij zelfs voor fancy gaan en zichzelf verwennen door een paar straten verder te lopen naar de ontbijt tentjes die strategisch naast elkaar opgesteld stonden.
Zijn gedachtes werden weg gewuifd door de luide bel die zich een weg over het stenen kronkelpad, dat de ingang naar de school onmogelijk begaanbaar maakte op drukke ochtend uren, zocht. Aan beide zeiden van het pad stonden boompjes en was gras aangelegd zo de school te doen verbloemen. Alsof de bomen er voor moesten gaan zorgen dat school niet zo'n verschrikkelijk saaie boel was, alsof je door de bomen het gebouw niet goed zag en je je kon indenken dat je ergens anders was. Cloud deed dit met alle liefde en betrad het pad met de fantastisch drukke straten van New York in zijn gedachtes. Cloud had het geweldig gehad in zijn vakantie. Het was hem gelukt een stage te regelen bij een groot uitgevers bedrijf in de "Big Apple." Hij had zo veel gezien, dingen waar hij niet eens weet van had gehad dat ze bestonden. Dit alles had hem zoveel inspiratie gegeven dat hij nachten niet geslapen had om aan een paar korte novels te schrijven. Cloud had stapels van korte verhalen. Een groot levenswerk had hij nog niet, hij had de moed er nog niet voor en hij wou het perfect hebben. Hij had nog niet eens een concept en hij wist ook niet of dit hem ooit nog overkomen ging. Misschien zou hij hem vinden op het laatste moment van zijn leven, zou het hem te binnen schieten als hij zijn laatste adem uit blies, en dan zou alles verloren zijn. Maar dat was iets waar Cloud zich nu druk om maakte. Hij kon alleen maar denken aan zijn buik die heftig aan het protesteren was en aan zijn gemiste kans. Hij kon het niet maken om de eerste dag al de eerste uren te missen. Hij had het zijn grootouders belooft. Hij zou beter zijn best gaan doen. Zijn fantastische start van het nieuwe school jaar hielp daar alleen niet heel veel mee.
Aan het einde van het pad stonden twee gedaantes, net iets te innig te knuffelen. Cloud had ze niet kunnen zien door de fantastische decoratie die de school als ecovriendelijk beschouwde. Maar toen hij ze zag bleef hij stil staan. Hij kende ze wel.
Je had in elke school gemeenschap, in elk jaar, in elke stad wel dat ene stelletje dat al eeuwen bij elkaar was. Dat sinds het basis onderwijs al bij elkaar was, dat volgens ieders verwachtingen zou gaan trouwen, een stel kinderen zou krijgen en samen zou sterven.
Zij waren dit stel.
Anne-Claire Delbue, of zoals iedereen haar noemde; Panda en Clifferton Simpless, de rijkste en meest begeerde jongen van de school, en hoe kon het ook anders, team captain van het football team.
Cloud sprak wel eens met ze. Maar echt kennen deed hij ze niet. Cloud kon zich ook niet herinneren dat ze niet samen waren. Waar Panda was was Clifferton. Cloud slenterde met en tragere pas verder. Er ging een gerucht dat ze uit elkaar waren gegaan aan het begin van de vakantie, maar deze innige begroeting leek hier niet op.
Op de lagere school, in een nog lagere klas, toen het woord Clifferton nog niet bestond, waren Panda en Cloud de beste maatjes geweest. Waar Panda was was Cloud en waar Cloud was was Panda. De belofte om te gaan trouwen was nog vaag ergens in Clouds achterhoofd te vinden.
'Pardon,' sprak Cloud lichtelijk ongemakkelijk door het feit dat het pad net iets te klein was om met zijn drieën naast elkaar te lopen en hij schoof wat haastig langs de twee die geen aandacht aan hem leken te schenken. Daarna stapte hij de het kleine trapje voor de deur op en duwde de deur net iets te snel open waardoor zijn tas bleef haken en de volledige inhoud op de grond belande.
De twee keken op en lieten elkaar iets wat teleurgesteld los. Panda kwam op hem af lopen en Cloud hoopte alleen maar dat hij in de grond kon weg zakken. En hij begon steeds meer spijt te krijgen over het feit dat hij zijn bed uit was gekomen.
'Hii Cloud,' zei ze vrolijk en ze bukte zich om hem te helpen met zijn papieren die overal en nergens lagen. Cloud bedankte haar binnensmonds en wist de blaadjes bij elkaar te schrapen en ze weer terug in zijn tas te proppen. Clifferton kwam achter Panda staan en ook hij bukte zich om te helpen, alsof het nog niet erger kon. 'Leuke vakantie gehad?' vroeg hij aardig en Cloud knikte vriendelijk terwijl hij een Uh-Uh geluid wist uit te brengen, 'Jij?'
Clifferton spiegelde hem door ook vriendelijk te knikken en hetzelfde geluid te produceren.
'Nice,' sloot Cloud het gesprek af en hij propte het laatste blaadje in zijn tas bedankte het tweetal en liep toen naar binnen.

Hij was 10 minuten te laat in de les en de leraar had het niet gewaardeerd dat hij zijn ontbijt in de klas had gehouden en had zijn afkeur getoond door zijn korstbare boterham in de prullenbak te mikken. Het was overgens een scheikunde lokaal waar alles steriel en schoon moest blijven volgens de aardige man en Cloud kreeg het gevoel dat hij een fantastisch jaar voor zich had liggen in het vak scheikunde.