Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1
De vrouw kon nog aardig snel lopen voor iemand die al wat ouder is. Ik had moeiten haar bij te houden. Ondanks haar tempo en waarschijnlijk al oude en verslechterde spieren liep ze enorm sierlijk alsof ze de wind was. De vrouw liep in een ijzig tempo door en toen ze weer een hoek omsloeg kon ik het niet laten om even vluchtig om me heen te kijken en mijn tempo te vertragen. Toen ik daarna de hoek omsloeg keek ik niet waar ik heen ging ik rende snel achter haar aan. Zodra ik de hoek had gepasseerd vulde een ijzige kou de ruimte en leek me ergens mee heen te voeren. Ik keek schichtig om me heen. Ik bevond me opeens ergen tussen enorm hogen bomen. Ik draaide me om hoe kon het dat ik dan daarnet nog in een gang stond vol ongeloof staarde ik naar achteren waar alleen een grote boom stond. De oudere vrouw stond ongeveer twintig meter verder op. ´treuzel jij altijd zo of doe je dat alleen om mij te irriteren? kom op schiet op´ ze liep snel verder zonder mijn antwoord af te wachten dus rekende ik er maar op dat ze sarcastisch had bedoelt. De vrouw lijden mij tussen een wirwar van bomen. Ik hoorden wel eens van mensen dat ze konden verdwalen in bossen omdat ze allen bomen zo veel op elkaar vonden lijken. Dat soort mensen snapte ik nooit. Elke boom was toch anders? Wat leek er dan zo op elkaar? De vrouw hield haar pas in en ik botste bijna tegen haar op. ´kind wat ben jij een dromer zeg je zou eens beter moeten letten op wat er buiten je gebeurt´. Ik mompelde iets van het spijt me zoals ik gewent was als ik op mijn kop kreeg. ´je hoeft nergens spijt van te hebben meid, ik geef je advies het is aan jouw om te beslissen of je er iets mee wilt doen of niet, of je die levenstakken wilt op groeien of juist de anderen´. Ik keek de vrouw aan met andere ogen. Deze vrouw was zeker wijs. Ik keek weer eens goed om me heen. Het halt houden van de vrouw zou vast betekenen dat we op de plek zijn wat ze graag wou bereiken.
Ik keek mijn ogen uit. Dit was zeker het lopen waard geweest. Een indrukwekkende boom stond in het midden het was groter dan een normaal standaard huis en de bast was spierwit als die van de mooiste berk ik ooit in mijn leven gezien had. Daar om heen zaten minstens 500 mensen van alle leeftijden. Maar allemaal leken ze sierlijk ,charmant ze waren allemaal onnatuurlijk knap. Wat ook een opmerkelijk iets was dat er alleen vrouwen waren. Waar waren de mannen ?Toen de vrouw en ik het veld opliepen weerklonk er van alle kanten geroezemoes. Een meisje dat ik al eerder had gezien maakte zich los van de menigte en gaf de vrouw waarmee ik liep een grote houten stok om op te leunen. De vrouw maakte hier gretig gebruik van en gaf haar een kort knikje als teken van dank. de oude vrouw tilde haar hand op en liep zonder gestoord te worden richting de boom. De menigte wijkte uiteen zodat er een pad ontstond. Dit keer had ik het gevoel dat het de bedoeling was te blijven staan. De vrouw hoorde ik zacht iets mompelen. De taal herkende ik niet en wist al zeker niet wat het betekende.