Let the walls break down (atl) 37

"Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft?" smeekt hij. "Jij geeft niet op maar ik geef ook niet op hoor." Zijn grip rond mijn buik verstevigd, hij heft me op en maakt een halve draai. Met één hand houdt hij me nog steeds vast terwijl hij met het andere het deksel omhoog heft van de kookpot. "Jack! Dat is niet eerlijk." Ik probeer zijn hand weg te slagen van de potten maar mijn armen zijn te kort. "Hmm, dat ziet er lekker uit... Oei, nu zal je me toch moeten laten helpen of ik ga het lekker tegen iedereen zeggen wat we gaan eten vanavond." lacht hij. "Jij bent zo niet lief. Ik geloof trouwens niet in jouw kookkunsten." Ik steek mijn tong kinderachtig uit en hij trekt een enorme pruillip, alweer. "Je bent zelf niet lief. Ik wil je helpen en je laat me niet helpen, om dan nog maar te zwijgen van het feit dat je niet gelooft in mijn kookkunsten." Hij doet net alsof hij huilt en loopt naar de woonkamer. Ik roer even in de potten en wanneer ik zeker ben dat niets zal aanbranden de komende minuten ga ik naar Jack. "Jack?" Ik was er nogal zeker van dat hij in de woonkamer was gelopen maar ik vind hem helemaal nergens. Na even zoeken hoor ik gegniffel uit een hoek komen. "Ik laat mijn kookpotten op het vuur staan om jou te komen troosten en dan steek jij je weg in een hoekje waar ik nooit zou komen zoeken. Ik zal nog eens mijn goed hart laten zien." zeg ik nep-beledigd. "Mag ik helpen?" vraagt hij hoopvol, net als een klein kindje dat vraagt voor snoep net voor het eten. "Je gaat het echt niet opgeven hè?" Hij schudt zijn hoofd. "Goed dan, maar dat wil ook zeggen dat je niet mag weggaan naar de jongens voordat ze hier zijn. Anders verklap je het toch." geef ik toe. Hij kruipt uit het hoekje, neemt me op en springt wat rond met mij. "Ik hou heel veel van je, met heel mijn hart en nog veel veel veel veeeeeeeeeel meer." Lachend en gillend neem ik hem vast rond zijn nek. Hij blijft maar rondspringen. "Jack, Jack, stop, ik moet naar mijn kookpotten gaan kijken." lach ik. "Ow, oké, dan gaan we naar de keuken." Al springend brengt hij me naar de keuken. "Je bent gek" lach ik. Hij zet me neer en ik maak nog snel het eten af.

"Heb je de hapjes al klaargemaakt?" vraagt Jack. "Shit, ik wist dat ik iets vergeten was." Ik kan mezelf wel slaan. "Wat zeg je ervan als ik je die help klaarmaken?" stelt hij voor. "Jij hebt zo'n geluk dat het bijna tijd is." Grinnikend kijkt hij me aan. "Joepie, ik mag de hapjes klaarmaken." Hij neemt me vast alsof hij de tango met me gaat dansen en loopt al tango-dansend met mij de keuken door. Daarna laat hij me los, draait me nog eens rond en begint met de hapjes te maken. Die jongen heeft een paar vijzen los, denk ik nog en begin hem te helpen. Wanneer ik even opkijk naar hem zit hij met zijn tong uit zijn mond geconcentreerd een hapje te maken. Ik moet veel moeite doen om niet in lachen uit te barsten en maak zelf nog wat hapjes klaar.

"Moet jij je niet gaan klaarmaken? Als ze aankomen zal ik hen wel ontvangen." zegt hij een kwartier voor tijd. "Goed idee, ben zo terug." Ik loop naar de deur. "Ash, kom eens terug, ik denk dat je iets in je gezicht hebt hangen." Ik wrijf eens in mijn gezicht. "Is het weg?" Hij schudt zijn hoofd. "Ik ga toch naar boven, dan kan ik het er ineens uitwassen." Ik neem de klink vast maar alweer roept Jack me terug. "Kom nou gewoon." achterdochtig kijk ik hem aan maar ga toch naar hem toe. Wanneer ik net voor hem sta wrijft hij over mijn neus. Tot zonet had ik niet het gevoel alsof er iets op mijn neus hing, maar nu Jack erover wreef weet ik zeker dat hij zonet tonijnsalade over mijn neus heeft uitgewreven. "Oeps, het was toch niets." zegt hij onschuldig. "Jij bent zo een leugenaar en echt niet lief. Nu zit ik met een tonijnsalade-neus." Hij lacht. "Dat woord bestaat niet eens." Nog voor ik er iets op kan zeggen likt hij heel mijn neus af. "Ieuw, Jack, wordt volwassen." Zachtjes sla ik hem op zijn borstkas. "Jij verdient zo geen eten deze avond." Opnieuw trekt hij de pruillip. "Wat heb je vandaag toch met pruillippen trekken? Dat is al de derde keer vandaag." lach ik, kus hem op zijn mond en ga naar boven.

Wanneer ik klaar ben en Jack ook net klaar is gaat de bel. "Daar zullen ze zijn." Ik open de deur, daar staan Chester, zijn mama, Ivy, Alex en Zack. "Blijkbaar brengen we haar net op tijd terug. We zullen jullie niet langer ophouden. Gelukkig nieuwjaar." merkt Chester zijn mama op. "Het zou niet zo erg zijn moest ze later toekomen hoor, Rian moet ook nog aankomen en we moeten nog met de hapjes beginnen. Als jullie willen mogen jullie ook even binnenkomen hoor." antwoord ik vriendelijk. "Nee, dankjewel, we laten jullie wel onder jullie vieren. Chester zeg maar dag aan Ivy." Chester geeft Ivy een kusje op haar wang en zegt nog dag. Daarna gaat hij samen met zijn mama naar huis en komen Zack, Alex en Ivy binnen.