Hoofdstuk 8

23 januari 2012

De zonnestralen die door een kier van de gordijnen naar binnen vielen wekte hem uit een ondiepe, onrustige slaap. Het meisje, of beter gezegd de schaduw van een meisje, had hem de hele nacht in zijn dromen achtervolgd. Hij werd langzaamaan echt gek, werd steeds weer wakker buiten adem, alsof hij onderwater was en eindelijk weer op de oppervlakte kon komen. Steeds weer herhaalde dezelfde nachtmerrie zich, als hij zijn ogen sloot.
Hij was in het park, wat amper 2 straten van zijn huis af lag. Het was normaal een mooi, vredig park waar mensen kwamen op even te ontsnappen aan de dagelijkse drukte in de stad. Voor velen was het park een deel, misschien niet enorm belangrijk, van hun leven. Hier kwamen ze als kleine kinderen spelen, onder het toezicht van hun ouders. Later spraken ze hier af met hun vrienden, haalden stunten uit met hun skateboards en fietsen om aandacht te krijgen van de meisjes. Later kwamen jongens hier met hun vriendinnen voor een romantische picknick, of een romantische wandeling. Meestal verloren ze het dan even uit het oog, maar wanneer je oud werden, en enorm veel vrije tijd hadden, kwamen ze hier om van de rust te genieten, en de eendjes te voeren. Maar dat park, waarin je alle generaties bij elkaar zag, leek amper nog op de angstaanjagende plek die zich in Matt zijn hoofd vormde. De lucht was een vreemde kleur grijs, het was niet dag noch nacht. De wolken dreven voorbij de maan waardoor er soms maar wat licht door kwam wat de bomen een vreemde schaduw gaf. Of in elke schaduw een mens zat. 'Mattie... Mattie...' Die naam, zacht uitgesproken alsof het de wind is, doet hem helemaal verstijven. Er was maar een iemand die hem zo noemde. En dat was zijn moeder. Hij probeerde te focussen op de richting van het geluid, en volgende hem. Maar hij leek wel rondjes te lopen, de wind was fel en het was moeilijk te verstaan. Maar toen zag hij iemand zitten op een schommel in de speeltuin, het was hem niet opgevallen als de schommel niet zachtjes bewoog. 'Mam...?' Hij hield zijn adem in toen hij zag dat de persoon zich omdraaide, maar toen merkte hij dat het het gestalte van het schaduwmeisje was. Hij keek naar een zwarte schim, die onheilspellend naar hem toe kwam gelopen. Of nee, ze zweefde, een halve meter boven de grond. Hij wilde weglopen, schreeuwen, wat dan ook. Maar hij kon zich niet meer verroeren, en net op het moment dat ze hem wil aanraken wordt hij wakker.
Nog steeds slaperig stond hij op, en zag net het lampje flikkeren van zijn gsm. Hij had een bericht, eerst wilde hij het negeren maar besloot om toch maar even te kijken. Misschien was het wel belangrijk. Hij slofte naar zijn bureau en knipperde even tegen het felle licht. De hoofdpijn werd steeds erger en erger. -Hey schatje, gaan we nog steeds samen shoppen? xXx Ashley- Verdorie, dat was hij vergeten! Ashley was zijn vriendin, ze waren ondertussen al 2 jaar samen. Ze waren een typisch stel: hij populair omdat hij en het schoolteam voetbal veel prijzen behaalden, zij een van de mooiste meisjes van school. Soms leek het meer een verwachting dat ze een stelletje zouden worden, dan dat hij ook echt wat voor haar voelde. Soms kon ze behoorlijk irritant zijn, zoals ze aan zijn hoofd zeurde om samen te gaan shoppen...
Eigenlijk was hij meer van plan geweest vandaag nog eens goed na te denken over wat er gisteren was gebeurd, maar even leek hij te twijfelen of het wel echt was gebeurd. Hoe hij ook rondkeek in zijn kamer, in elke hoek, hij zag nergens nog een teken van het schaduwmeisje. Was ze gewoon een van zijn hersenspinsels geweest, een van zijn nachtmerries?