2. 9 maanden terug, vakantie?

Ik liep boos weg van mijn huis terwijl mijn moeder me nariep. ‘Maar schat, riep ze’, het is maar voor een paar weken! ‘Ja een paar weken van mijn vakantie’, riep ik verontwaardigd terug. Of je het nou vakantie zou kunnen noemen, dacht ik. Ik had mijn studie op de middelbare school afgerond en zou gaan beginnen met de universiteit. Maar voordat ik ermee zou beginnen wilde ik een paar maanden vakantie. Dus ik wilde die paar maanden met volledig rust doorbrengen en ik zou dit niet meer makkelijk terug kunnen krijgen. Ze riep me weer maar ik deed alsof ik haar niet hoorde en deed mijn koptelefoon op. Ik liep heel snel en wilde bijna wegrennen. Dat deed ik toen ik uit het zicht was van mijn moeder. Ik schopte zo hard mogelijk tegen een steentje uit woede dat hij helemaal uit het zicht was. Ik zag mijn teen bloeden en trok me er niks van aan. Ik deed toen wat muziek aan. Ik luisterde wat rockliedjes en zweefde weg toen ik van ons strandhuisje verder liep. Het was een hete dag en de zon brandde op mijn huid. Ik wilde niet naar het volleybalveld gaan waar jongeren meestal rond hingen dus liep ik langs het strand. Het waaide heel zachtjes en ik liep over het witte zand. De oceaan straalde heel mooi en het sprankelde. Waarom konden die stomme kinderen weer niet bij hun moeder blijven, dacht ik boos. Sinds mijn moeder met Jim(die in Amerika woonde) was getrouwd die al ondertussen 3 kinderen (van zijn eersten vrouw) had was mijn leven veranderd in een Hell.

Ik was er niet meteen klaar voor om dat verstandige grote zus-rol aan te nemen. Hallo ik ben ook maar een mens! Ze zijn niet eens mijn eigen zusje!!! Niemand is daar klaar voor! En nu moest mijn o-zo-slimme moeder die kinderen van Jim uitnodigen (als wij op vakantie in Amerika zijn) terwijl ze bij hun moeder hoorden te zijn (de ex-vrouw van jim) Nu waren Jim en mijn moeder nog uit elkaar. Tot nu toe waren ze uit elkaar want ik mocht eerst mijn middelbare school in Nederland afronden en daarna was ze van plan hier te komen wonen maar dat zou mooi niet gebeuren! Ze wilde alleen maar de band tussen haar en de kinderen beter maken en was haar eigen, bloedeigen dochter vergeten. Niet dat ik jaloers ofzo ben natuurlijk ik ben 19. De oudste “kind” was ongeveer een jaar ouder dan ik en was zo verschrikkelijk dat ik mezelf gewoon opsloot in mijn kamer wanneer ze vroeger op bezoek kwam in Nederland. De jongste is pas anderhalf jaar en dat word weer lekker luier schoonmaken… Ik snap trouwens niet waarom dat jongste meekwam. Ik bedoel.. ze is zo jong!! Wat moet ze in ons vakantiehuis!!
Ik liep dramatisch verder en dacht door. Ach ik mis pap, dacht ik dramatisch. Mijn pa is 5 jaar geleden overleden aan kanker. Ik weet nog hoe ik kapot was gegaan en dagenlang niet had geslapen. Ik had zoveel geleden dat ik al toen gestopt was met leven. Mijn vader betekende veel meer voor me dan mijn moeder. Mijn vader snapte mijn Freaky hobby’s die ik waarschijnlijk van hem had overgenomen (scheepjes in flesjes bouwen) en andere krankzinnige hobby’s zoals experimenteren met dieren als mieren. Ik stopte hun in een soort potje en het waren er honderden. En het potje had ik zo gemaakt dat er door de bewegingen van de mieren energie kwam en het licht aan ging. Mijn vader vond het geniaal en mijn moeder vond het allemaal maar vies. Ik bouwde vaak scheepjes met mijn vader. Scheepjes in flesjes bouwen is niet zo saai als je denkt. Het leert je veel. Het leert je vooral geduld en geeft je een gelukkig gevoel. (nou bij mij dan)Je vraagt je zeker af waarom iemand blij kan worden door scheepjes te bouwen! Mijn vader had toen natuurlijk ook last van zijn ziekte. Ik was 13 het laatste jaar dat ik met hem was. We liepen toen bij ditzelfde strand en toen had hij me verteld dat hij nog een jaar te leven had. Het was daarna niet meer hetzelfde geweest. In afscheid nemen was ik altijd slecht. 1 jaar later ging hij werkelijk dood en nu nog steeds sla ik mezelf op de kop dat ik dat laatste jaar nooit echt afscheid van hem had durven nemen. Afscheid neem je maar 1 keer en ik was te laf om dat te doen. Ik zat na een jaar nog steeds om te huilen. En toen kwam mijn moeder dus met die ene Jim.. wat verwacht je dat mijn reactie zou zijn? Ik schreeuwde die vent in zijn gezicht en schold hem uit dat hij weg moest gaan en daarna had ik mijn moeder een week lang niet meer gesproken. Ik was natuurlijk echt boos waarom mijn moeder me zoiets aan kon doen maar nu ik er logisch over nadenk zie ik dat mijn moeder ook een leven heeft en ik weet wel dat mijn pa niet zou willen dat ze haar hele leven (die ze maar een keer krijgt) zou opofferen voor hem. Het is een moeilijke keus maar haar dochter van 14 toen had een vader nodig (wat een vader zeg).. Ik snapte toen niet waarom ma mijn vader zo snel kon vergeten. Was hun liefde dan zo breekbaar???

En nu loop ik du bij dat zelfde strand na 5 jaar toen mijn vader me verteld had. Iets wat mijn leven zou opslokken in het duisternis. Ik was toen hem huilend gaan omhelzen en toen zei hij kloppend op mijn schouder: Als ik weg ben weet ik zeker dat je iemand zult vinden die je voor altijd zult beschermen, beschermen zoals ik dat nooit heb kunnen doen, houden van je hoe ik nooit van je heb kunnen houden, het zal jou liefde zijn en ik geloof dat je die persoon zult vinden. Ik herinnerde zijn worden nog heel goed. Ik schopte tegen het steentje in het zand. Toen had ik hem niet geloofd en nu geloof ik hem eigenlijk ook nog niet. Niemand zal ooit meer van me kunnen houden hoe mijn vader van me had gehouden. ‘Ach ja, dacht ik, ‘ik zal mijn vader al gauw weer zien, binnenkort. Ik glimlachte. Er liepen langzaam tranen langs mijn wangen en juist op dat moment veranderde het muziek waar ik ernaar luisterde naar: It’s never too late van 3DG. Dat bracht een eenzaam verdrietig maar ook een hilarisch gevoel in mijn hart. Er begonnen nog meer tranen te stromen. Sindsdien was ik hier niet meer gekomen. Mijn moeder wilde al vanaf het eerste jaar toen pa was overleden komen maar ik wilde natuurlijk niet. Deze plek had teveel herinneringen die me pijn zouden doen. Het was een warm plekje aan de kust in Jacksonville (Amerika) . Mijn vader had deze huis gekocht voor mijn moeder als cadeau toen ik pas 4 was. Allemaal herinneringen… Maar nu was ik er dus. Ik was pas vanochtend aangekomen uit Nederland en al nu nodigde mijn moeder mijn stief zussen uit (die hier woorden). Niet dat ik een dag kreeg om uit te rusten. Ik vond het wel gemeen dat ik mijn moeder nu zo had achtergelaten met dozen. Het was wel een beetje kinderachtig wat ik deed, dacht ik. Maar ik keerde niet terug van mijn mening over dat monsters. Ze waren gewoon de HELL en deden alles om je leven zuur te maken. 1 voorbeeld: Jessica (de middelste monster) wiste “per ongeluk” vorige jaar toen ze op bezoek kwamen in Nederland mijn verslag voor Nederlands waar ik weken aan had gewerkt. Ik wist toen zeker dat Sam (oudste monster) daar ergens mee te maken had. Ik was toen gek geworden en natuurlijk had mijn moeder me toen niet geloofd en dacht dat ik een leugentje verzon om mijn verslag niet te maken. En dat was nog maar 1 voorbeeld. En nu was ik zo slim om wachtwoord te zetten op mijn computer + alle bestanden erop. Ach ja het is het niet waard om over die krengen na te denken dus bleef ik chill.
Toen het lied afgelopen was deed ik mijn koptelefoon af en gooide het ergens verderop neer in het witte zand. Ik ging in het zand zitten en sloeg mijn armen om mijn benen. Ik keek over de horizon en ademde het lucht in dat volgend mij voor 80% uit vocht bestond. Het was heel warm. Ongeveer 40 graden schatte ik. Het was heel erg heet en ik kon nauwelijks ademen. Zweet straalde op mijn voorhoofd. De zon brandde op mijn huid en mijn tranen vielen nog steeds langs mijn wangen als kleine parels. Ik stond meteen op en veegde mijn tranen af. Toen ik was opgestaan begon ik opeens verschrikkelijk duizelig te worden. Overal draaide en voor ik het wist werd het zwart voor mijn ogen… Het rare was dat ik op dat moment niet het gevoel van angst meer had maar meer van geluk.

Hey hallo? Word wakker!! Riep er iemand uit de verte. Een hand of iets waarop het leek schudde me door elkaar en sloeg zachtjes op mijn gezicht. Hey hallo?? Ik hoorde alleen maar stemmen. Het was niet echt comfortabel zo in het zand, ik wilde opstaan maar mijn spieren spanden of bewogen zich niet. Is er iemand een dokter?! Riep er iemand. Vervolgens hoorde ik snelle voetstappen in het zand en iemand die mijn pols en nek voelde. Ik hoorde alles maar ik kon me niet verroeren of bewegen. Helemaal niks. Pap ik kom naar jou toe, lachte ik vrolijk in mezelf. ‘Haar polsslag is te zwak’, zei er iemand. Waarschijnlijk dezelfde persoon die mijn pols had gevoeld. Ik hoorde heel veel verschillende stemmen en voelde dat ik opeens verlost werd van het zand. Iemand tilde me op. Ik wilde niet wakker worden. Het was alsof ik vast zat tussen 2 werelden. Ik zat nog half in mijn droom. Ik zag scheepjes in flesjes op de oceaan. Maar dan reuzen flesjes. Ze knalden tegen de rotsen en de scherven vlogen allemaal de verschillende kanten op. De schepen zonken. Nee.. dacht ik. De stemmen begonnen van ver te komen. Ik kon nu niet meer onderscheiden wie er praatte en wat ze zeiden. ‘Haar polsslag word trager’, riep er iemand in paniek. Dat kon ik wel verstaan. Mijn droom begon kleurrijker te worden en de oceaan werd donkerblauw. Ik voelde alsof ik zweefde. Of kwam dat doordat ik echt opgetild was? In de verte was er iemand die op me stond te wachten. Mijn vader. Ik rende naar hem toe maar hij wuifde me weg. Ga terug Elenore’, het is nog niet tijd. Ik lachte naar hem en omhelsde hem. Wat gebeurd er met onze schepen, vroeg ik hem verdrietig. Ze bestaan niet als jij niet meer in ze geloofd. Als er niemand meer bestaat om in ze te geloven. Ik schrok. Ik mocht niet doodgaan, dacht ik. Ik gaf hem een zoen op zijn wang en knuffelde hem. Tot de volgende keer, zei ik zachtjes en liep terug. Naar het licht toe.
Ik merkte toen meer dat ik gedragen werd en kon mijn ogen weer knipperen. Er hing paniek in de lucht. Ik deed mijn ogen open en keek de persoon aan. Hij had oceaanblauwe ogen en zijn voorhoofd was gerimpeld door stress. Hij keek me toen ook aan en zei: ‘Alles komt goed met je maak je geen zorgen’. ‘Dat weet ik’, glimlachte ik. Dit gebeurde natuurlijk vaker bij mij. Ik had geen dodelijk ziekte of wat dan ook maar het probleem is… het is dat ik tussen de dodenwereld (de hemel) en de aarde afdwaal. Ik weet dat mijn hart voor een paar minuten is gestopt en ik weet dat ik mijn vader weer heb bezocht. Ik weet dat ik morgen als ik wil zelfs weer zo goed in conditie zal zijn dat ik zelfs de marathon kan lopen. Het is een soort afwijking. Maar nu ik ouders word wordt het maar bizarder. Vroeger zag ik alleen maar dromen over mijn vader dat op een of andere manier echt waren maar nu ga ik naar hem toe! Ik voelde dat ik gedragen werd door een lange gang en daarna viel ik in slaap door mijn uitputting. Een reis naar de hemel is niet zo makkelijk..

‘Schat, sorry dat ik zo boos werd en je liet gaan’, zei mijn moeder voor ongeveer de 20ste keer terwijl ik in het bed lag van de Jackonsfille ziekenhuis. Het was een groot ruim wit kamer. Mijn stiefvader waren er en mijn stiefzusters waren waarschijnlijk ergens in de gang weer iemand aan het irriteren. Mijn moeders ogen waren helemaal rood door het huilen. ‘Sorry dat ik niet naar je heb geluisterd, je verdiend een vakantie na zulk lang studie en zoveel je best doen. Ik hoorde plotseling Jessica en Sam heftig schreeuwen, waarschijnlijk tegen elkaar want die 2 maakten vaker ruzie met elkaar. Jim liep toen snel met Ellen in zijn armen naar buiten om te kijken wat er was gebeurd. Je hoorde alleen nog de ademhalingen van mij en mijn moeder. Ook de regelmatige gepiep van mijn monitor was te horen. Mijn ma fluisterde: ‘Ik beloof je dat ik die 3 morgen wegstuur zodat jij een paar weekjes rust kan krijgen’. Ik wilde weer gaan protesteren als de 20 keer daarvoor toen mijn ma zich verontschuldigde maar toen ik besefte wat ze zei was ik meteen stil. Mijn ma zag het verschil ook en glimlachte meteen. Ik voelde me nog steeds een beetje duizelig. Mijn ma aaide over mijn hoofd en ik voelde opeens iets kouds in mijn arm en keek ernaar. Naalden!! Ik schrok op en mijn moeder keek me met een grote oog aan. ’Wat doet die naald in mijn arm, vroeg ik geschrokken. ‘Dat is een infuus’, zei er iemand die plotseling tevoorschijn kwam. Zijn stem leek wel engelachtig. Het was zo mooi en met gevoel dat ik bijna tranen in mijn ogen door zijn stem. Waarschijnlijk de dokter want hij was in een wit jas gekleed en had een map bij zich. Toen keek ik naar zijn gezicht en mijn hart stond stil. Hij was zo knap dat ik het niet meer kan uitleggen. Hij had oceaanblauwe ogen en bruinachtig haar. Zijn ogen leken me wel te veroveren. Ze leken dwars door me heen te gaan. Zijn glimlach, zijn witte tanden. Hier kwamen de tranen al. Ik had nog nooit eerder gereageerd op een knappe man maar deze voelde anders aan. Ik had het gevoel alsof ik deze jongen al jaren kende. Hij leek ongeveer 21/22 jaar. Hij was werkelijk de knapste persoon die ik ooit eerder had gezien. De dokter keek opeens naar mijn monitor die plotseling sneller en onregelmatig begon te piepen en ik bloosde. Shit.. kan ik eens een keertje niet blozen. Mijn ma zag het ook en hield zich waarschijnlijk in om niet in lachen uit te barsten want ik kende die blik. Ze stond meteen op en liep de kamer uit. Waarschijnlijk om ons alleen te laten maar meer omdat ze haar lach niet meer kon bedwingen. De dokter kwam dichterbij en scheen met een lampje in mijn ogen en ik keek alleen maar naar zijn ogen en knipperde mijn tranen weg. Hij glimlachte met een scheve lach tijdens het maken van de aantekeningen en mijn hart smolt helemaal. Mijn monitor begon opnieuw los te slaan. ‘Ben je ergens gespannen over’, vroeg hij met een meelevend stem. Ik had moeite met mezelf tegen te houden om niet op het jongen af te springen en concentreerde me op mezelf. ‘Nee…’,fluisterde ik. ‘Of ja..’. Ik was in de war en hij glimlachte.’ Oké dan kom ik later wel terug voor controle’,zei hij heel beleefd en rustig. Nee.. ,dacht ik. Ik wilde niet dat hij weg zou gaan. Ik kon niks bedenken waardoor hij langer zou blijven. Zijn oceaanblauwe ogen stonden nog steeds vol plezier en lachten naar me. Mijn keel werd toen dichtgeknepen uit emotie en kon bijna niet ademhalen. Mijn hartslag ging nog steeds los hoewel ik deze keer er geconcentreerder er mee probeerde om te gaan. Toen deed hij iets wat ik niet verwachtte. Hij kwam hij naast me zitten en pakte mij koude klamme handen vast. Hij keek me vol medeleven aan en zei: ‘Ik weet dat je je heel erg zorgen maakt wat er is gebeurd maar ik denk niet dat het wat erg is, waarschijnlijk door verandering van luchtdruk ofzo na zo’n kikkerland als Nederland. Shit, dacht ik. Waarschijnlijk had ma weer haar levensverhaal verteld aan een man die ze niet kende. Hoe moest hij anders weten dat ze van Nederland kwamen? Hij kneep in mijn hand en er barstten vlinders uit in mijn buik. De vlinders leken zich wel ingehouden te hebben. Heel veel vlinders. Dit had ik nog nooit eerder gevoeld. Zijn ogen leken wel te stralen. Of misschien straalden ze ook ,wie weet. Hij was toch een engel. Een engel in zijn witte jas op zoek naar mensen in nood. Ik zuchtte. Zo’n knap persoon moest allang al een vriendin hebben. Hoe zou zijn vriendin eruit zien? Waarschijnlijk niet zoals ik, dacht ik. Zo’n onvoorstelbaar mooi, prachtig, engelachtig persoon zou nooit voor een lelijk eendje als ik kiezen. Ik beeldde me een meisje in dat een beetje op Miley Cyrus leek en ik voelde me opeens heel kwaad en jaloers om een meisje die ik niet kende en die waarschijnlijk niet eens bestond. Hij voelde aan mijn voorhoofd of ik koorts had of niet en zijn aanraking liet een brandspoor achter. Het leek wel alsof mijn gezicht gloeide en ik begon sneller adem te halen. Zijn vingers die mijn voorhoofd aanraakten leken wel te gloeien. Ik voelde ook alsof mijn gezicht helemaal rood was en hij lachte weer met zijn scheve glimlach toen hij weer aantekeningen maakte. Hij stond op en zei: ,‘Ik ben jared trouwens’. ‘Ik ben Elenore, zei ik daarna. ‘Dat weet ik’, zei hij met een glimlach. Hij knipoogde en liep toen de kamer uit. Mijn monitor ging nog steeds op hol en na een paar minuten begon het pas regelmatig te piepen. Ik voelde me opeens moe en de vlinders in mijn buik gingen weer tot bedaren. Mijn ogen sloten zich langzaam maar ik wilde niet slapen. Ik wilde nadenken over Jared. Ik probeerde mijn ogen tegen te houden maar ze leken wel bakstenen. Voor ik het wist was ik in dromenland beland. was Ik verliefd?