[NL] Oeps - Deel II

“Bel jij aan?”
      “Doe jij maar.”
      “Ik sta achteraan, druiloor. Mijn armen zijn niet lang genoeg.”
      “Merlin, druk nou gewoon op die knop, Wilby.”
      Wilby liet net zijn hand weer vallen toen Johnson zich opeens iets bedacht. “Wat is haar naam eigenlijk?”
      Niemand kreeg de kans om te antwoorden of in paniek te raken, want op dat moment werd de deur al open getrokken. Een kleine, blonde vrouw gebaarde dat ze binnen moesten komen. “Vrienden van Oliver, neem ik aan?” vroeg ze, terwijl ze de deur achter hen sloot. “Ik ben Penny, een vriendin van Percy.”
      “Kennen we een Percy?” fluisterde Wilby naar Holden. Hij sprak net iets te luid, want Penny scheen hem gehoord te hebben. Ze keek verbaasd in zijn richting.
      “Wat, hebben jullie Percy nog niet ontmoet?”
      “Is hij belangrijk dan?”
      Penny trok haar wenkbrauwen op, maar de deurbel ging weer. Ze gebaarde naar de deur waar het meeste geluid achter vandaan kwam. “Iedereen is daar.”
      Yates leidde de groep naar wat de woonkamer bleek te zijn. Er waren een paar gasten die verspreid waren over verschillende groepjes, maar Olivers vriendin viel niet onmiddellijk te herkennen. Oliver zelf stond met een roodharige man bij de lage kast waarop een paar kommen chips en borrelnootjes waren uitgestald. Er was geen knappe, voluptueuze brunette in zicht, en ook geen blondine met het figuur van een fotomodel.
      “Waar zou ze zijn?” vroeg Holden zich hardop af. “Die bij de ingang was het niet. Misschien die roodharige daar?”
      Wilby schudde zijn hoofd. “Dat is Ginny Weasley, Harry Potters vriendin.”
      “Oh,” zei Holden verrast. “Lijkt me niet, dan. Je steelt niet de vriendin van de man die Jeweetwel heeft omgelegd.”
      “Um,” zei Johnson.
      “Maar wie dan wel?” vroeg Yates, die nog steeds zoekend om zich heen keek. “Ze moet hier toch ergens zijn?”
      “Um,” herhaalde Johnson, maar luider dit keer.
      Wilby gaf hem een harde klap tegen zijn rug. “Heb je last van je keel?”
      “Nee, maar ik denk niet dat Wood een vriendin heeft.”
      “Hij is niet het type dat over zoiets zou lie-” Wilby viel verrast stil toen hij zag waar zijn drie teamgenoten naar keken. “Merlin, gaat hij nou vreemd? Met een man?”
      Hij praatte zo luid dat een aantal hoofden nieuwsgierig hun kant op draaiden. Holden sloeg een hand voor Wilby’s mond voordat er nog meer onzin uit kon komen, maar Wood en de heel erg mannelijke persoon wiens neus hij net glimlachend had gekust hadden hen al opgemerkt. Wood werd bijna zo rood als het haar van de man naast hem.
      “Hé jongens,” zei hij een beetje onnozel. “Dit is Percy, mijn vriend. Percy, dit zijn Johnson, Wilby, Holden en Yates, vier van mijn teamgenoten.”
      Percy schudde hen om beurten de hand. “Hallo.”
      Er viel een vreemde, korte stilte. Holden stond nog steeds met zijn andere hand over Wilby’s mond, maar dat weerhield hem er niet van zelf te praten. “Wood had ons wel even mogen waarschuwen over je gebrek aan borsten.”
      Wood werd op slag nog roder, maar Percy verschoot niet. “Oliver?”
      Wood liet verontschuldigend zijn hoofd hangen. Percy’s wenkbrauwen stegen alleen maar hoger de lucht in.
      “Vertel me niet dat je vergeten bent ze te vertellen over, om die mooie uitdrukking maar eens over te nemen, mijn gebrek aan borsten.”
      “Het spijt me, Perce. Het was een soort misverstand, en toen bleek opeens dat ze dachten dat je een vrouw was, en toen leek het gemakkelijker om ze gewoon hierheen te laten komen zodat ze je zelf konden zien. Iedereen die hier problemen mee heeft kan nu bovendien meteen de deur weer uit.”
      Percy leek moeite te moeten doen om niet in lachen uit te barsten om Woods geslagen puppy act, dus Yates greep zijn kans en haalde nonchalant zijn schouders op. “Ik vind niet dat het lijkt alsof er een gebrek aan borsten is.”
      Johnson knikte, maar Wilby en Holden staarden Yates aan met identieke verwarde blikken. Wilby duwde Holdens hand voor zijn mond weg. “Jij ook? Maar Caitlin is geen man.”
      “Natuurlijk is Cait geen man, gek. Alleen omdat ik zo’n ding tussen mijn benen heb bungelen en niet van plan ben ooit dat van een ander aan te raken, betekent dat nog niet dat ik geen waardering kan tonen voor de mannelijke vorm.”
      “Wow. Dat was tegelijk een van de meest afschuwelijke en een van de meest diepzinnige dingen die ik ooit heb gehoord.”
      “Dat is ook niet zo raar. Jij hebt de diepte van een gootsteen, Wilby.”
      “Gootstenen zijn best wel diep. Ze gaan helemaal tot aan het riool.”
      Oliver leunde een beetje naar Percy toe terwijl Wilby en Yates een discussie begonnen over hoe diep gootstenen waren. “Heeft George weer een van zijn speciale drankjes in de punch gegooid?”
      Percy schudde zijn hoofd. “Ik heb hem verbannen uit het gebied binnen een meter van het eten. Letterlijk verbannen, met magie. Dit zijn puur jouw teamgenoten. Ze zijn erg… interessant.”
      Oliver fronste. “Nou,” zuchtte hij, “in ieder geval hoef ik niet bang te zijn dat je me verlaat voor deze mancandy.”
      “Daar hoef je sowieso niet bang voor te zijn. We zijn pas net ingetrokken en ik ben veel te lui om al mijn boeken alweer te verslepen. Je zit voorlopig aan me vast, Wood.”
      Oliver glimlachte terwijl Percy zijn hand pakte. “Dat is een hele geruststelling.”
      Holden, die Wilby en Yates’ verhitte gesprek zat was, wiebelde met zijn wenkbrauwen naar Percy. “Ik zou hem maar goed vasthouden als ik jou was. Wood is een Keeper.”
      Johnson schudde slechts zijn hoofd en was in stilte blij dat een hoog IQ en een gevoel voor humor geen vereisten waren om de Quidditch Cup te winnen.