2.2

Sylvene Katherina Falleth

Een opgeluchte zucht verliet mijn mond. Eindelijk rust. Daniëlle is een schat van een meid, werkelijk maar soms.. Echt ze moet eens leren haar mond te houden op momenten. Toch kon ik een grijns niet onderdrukken, het was hoe dan ook heerlijk om in haar buurt te zijn. Al lopend probeerde ik de oortjes van me Iphone uit de knoop te halen. Meestal hielp de buitenlucht en een set van een aantal goede nummers me wel redelijk weer om op de been te komen na een goede avond stappen. Ik had toch nog met wat moeite een bruin broodje naar binnen weten te werken. En gelukkig bleef hij ook binnen. Ik keek rondom me en er was toch nog niet heel veel verkeer op straat, wat me toch redelijk verbaasde. Het is dan wel een zondag morgen maar het is ook Los Angeles.

Eindelijk had ik mijn oortjes uit elkaar weten te krijgen en drukte ze in me oren. Nu nog bedenken wat voor een muziek ik graag wou horen. Langzaam scrolde ik door me artiestenlijst heen. ‘Atreyu’ ‘Thirthy Seconds to Mars’ ‘A Day to Remember’. Nope dat kunnen mijn oren momenteel niet aan, of nouja mijn hoofd. Waarom kon ik nou eens niet bedenken wat ik wou horen, een kleine zucht verliet me mond vervolgd door een grom. “Wacht!” riep ik iets wat luid. Beschamend keek ik rond om me of niemand mijn kreet had gehoord. ‘Cher’ dat had ik in eeuwen al niet meer gehoord. Een grijns kon ik niet onderdrukken. Ze had recent een nieuw album uitgebracht ik had hem wel gedownload maar nog niet beluisterd. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan als diehard fan.. ‘Woman’s World’ de bass drong diep door mijn oortjes en ik genoot van de beat. Wel die kater verdween als sneeuw voor de zon, dit was werkelijk heerlijk. ‘Torn up, busted, taken apart. I've been broken down, Left with a broken heart. But I'm stronger, Strong enough to rise above. This is a woman's world. This is a woman's world.’. Het is zo’n nummer waar je van op de beat gaat lopen. En er zat een lekker tempo in. Ik zette me loszittende mutsje weer iets beter op me hoofd en streek me lange haar even goed over mijn schouders. Zo liep ik de supermarkt die één blok verder was in.

Het is dan wel niet de Wal-Mart maar deze was ook niet super klein. En boven al het was handig om de dagelijkse boodschappen die je vlug moest hebben hier te halen. Ik was compleet eau naturelle de straat op gegaan, wat eerlijk ik hou niet zo van make-up. Je kunt niet ongestoord even op je gezicht kriebelen als het moet, dan zit meteen of je eyeliner all over the face of je foundation is meteen verpest. Plots voelde ik een klein tikje op mijn bovenbeen. Verbaast draaide ik me om. Daar stond een prachtig meisje met lange bruine lokken en stralende ogen. Ze staarde me vol ongeloof aan. ‘Ben jij Sylvene Katherina Falleth?’. Snel hield ik mijn oordopjes uit mijn oren. Dit was zo verschrikkelijk schattig, en totaal onverwachts. Ik ging door mijn knieën ‘En wie ben jij?’ vroeg ik zoet. ‘Jackie O’neil’ zei ze verlegen. Ik kon een glimlach niet verbergen ze had prachtig ijsblauwe ogen. ‘Leuke naam heb je.’ Zei ik oprecht. Ze begon ter plekken nog meer te stralen. ‘Zeg eens meisje wat kan ik voor jou doen?’. Ze begon een beetje in haar zakken te friemelen en keek toen naar een vrouw die glimlachend naar het hele tafereel keek. Ik gokte haar moeder, ze leken wel op elkaar. ‘Mama, ik zei toch dat ze het was!’ ik begon even te lachen door haar enthousiasme. Ik stond weer op en liep naar de vrouw toe. ‘Haai, Katherina Falleth’ zei ik met een glimlach. ‘Nancy O’Neil’ zei ze terwijl ze me hand aannam. ‘U heeft een prachtige dochter’ en ik keek glimlachend naar het meisje. Ze stond nu verlegen bij haar moeder. ‘Dank u, ze is echt een fan van u! ze wou gisteren zo graag opblijven op u te zien op de rode loper. ‘ Ze zei u, ik begon een beetje te lachen in mezelf. ‘Ze vind u zo’n mooie vrouw, ik weet niet waar het vandaan is gekomen maar ze is gek van mode en vond dat u zo’n leuke stijl had.’ Ik keek lachend terug naar het kleine meisje, ik schatte haar een jaar of zeven. En ik ging weer door mijn hurken. ‘Vind jij mode leuk?’ en ze begon gretig te knikken. ‘Zou ik een foto van jullie samen mogen maken?’ vroeg de vrouw plots. Ik begon te lachen ‘tuurlijk!’. Het kleine meisje genaamd Nancy keek me met grote ogen aan. ‘Kom.’ En ik stak mijn handen naar haar uit. Een tikkeltje verlegen kwam ze dichter naar me toe geschoven. Voorzichtig legde ik mijn armen rond om haar kleine lichaam. Ze toverde een mooie glimlach op haar gezicht en sloeg haar armen rond om mij. Samen keken we lief naar de camera die de moeder tevoorschijn had getoverd uit haar tas. Na een aantal snelle foto’s knikte de vrouw dat ze ze wel had. Ik begon te glimlachen en keek terug recht in Nancy’s ogen. Wat een lieverd. Ik greep mijn los zittende mint groene beanie van mijn hoofd van één van mijn favoriete merken ‘The Ragged Priest’. En keek haar nogmaals lachend aan. ‘Deze is voor jou, het is één van mijn favoriete merken.’ Nu keek ze me met nog grotere ogen aan dan net. ‘E ch t..’ Stotterde ze. Ik knikte lief naar haar. En zo schoof ik het mutsje over haar hoofd heen. De kleur bij haar lange bruine haar stond prachtig. In eens had ik smalle armpjes rond om me en merkte dat Nancy me een knuffel gaf, natuurlijk knuffelde ik haar terug.

Reactie's ?