Exo 19.

Ze leunt tegen de gesloten deur en kijkt nadenkend voor zich uit. Als ze denkt aan hoe Stef in haar bed ligt, thuis, voelt ze hoe er zich langzaam een knoop in haar maag vormt. Het moet verschrikkelijk zijn om daar zo de hele tijd te liggen. Zou hij beseffen wat er aan de hand is? Of niet?
“Femke?” hoort ze plots.
Ze draait zich om en opent de deur. Een opgelucht gevoel gaat door haar heen als ze Exo30 ziet staan. “Robin! Eindelijk!”
“Sorry.” Zegt Robin voorzichtig. “Ik moest nog een paar dingen regelen voor ik hierheen kwam.”
“Is al goed..” Femke gaat aan de kant, zodat Robin binnen kan.
“Hoe is het met Stef?”
Femke zucht. “Niet goed.”
“Gaan we nu naar hem toe?” Robin loopt al terug richting de deur en wacht geduldig op Femke.
“Eerst moeten we even langs de koffieshop..” deelt die mee.

Didi zit aan een tafeltje in de koffieshop naar Paula te staren, die aan de bar een cola zit te drinken, met haar rug naar hem toe. Hij zal het zichzelf nooit vergeten hoe hij tegen haar deed.. maar hij was gewoon zo boos. Hij snapt nog steeds niet hoe ze dat voor hem heeft kunnen verzwijgen? Plots denkt Didi aan die keer dat Paula hem iets wou vertellen aan het kampvuur.. Zou het dat geweest zijn? Want Paula had toch gezegd dat Femke er niet blij mee zou zijn als ze wist dat Didi het wist, of zo iets? Hij moet het gewoon goedmaken met Paula.. Alleen weet hij niet hoe.
“Didi!”
Hij kijkt naar de richting waar de stem vandaan komt en springt op als hij Femke ziet, met Robin achter haar aan. Snel gaat hij naar hun toe.
“Gaan we naar Stef?” vraagt hij.
Femke knikt voorzichtig. “Wacht.”
Ze loopt naar Paula en gaat even bij haar staan.
“Ga je mee naar Stef?” vraagt ze lief.
Paula kijkt even over Femke’s schouder naar Robin en Didi. Ze kijkt Didi even kort aan in zijn ogen, maar schudt dan toch haar hoofd. “Nee, dank je.”
“Kom op, Paula.. Jullie kunnen elkaar niet blijven negeren.”
“Watch me.” Paula staat op en loopt met een boogje om Didi heen, naar de receptie.
Femke, die ondertussen terug bij hun staat, legt haar hand op zijn schouder. “Het komt wel goed, Diederik.”
Hij haalt zijn schouders op en loopt voor de twee meisjes de koffieshop uit. Onderweg naar Stef wordt er weinig gezegd. Didi blijft maar naar zijn schoenen staren terwijl hij achter Femke naar haar huis loopt. Hij vindt het best spannend. Voor hij achter Femke en Robin het huis binnen loopt haalt hij eens diep adem.
“Kom je, Didi?” Femke steekt haar hoofd om het hoekje en wacht geduldig tot hij bij haar staat en de voordeur achter zich heeft gesloten. “Het valt heus wel mee.”
Ze lopen de hal door, de trap op, richting Femke’s kamer. Ze opent voorzichtig de deur en dan staan ze alle drie in een donkere kamer. Femke loopt meteen richting het bed en knielt er zachtjes aan neer. Voorzichtig neemt ze zijn hand.
“Hey, Stef..”
Didi gaat achter haar staan en kijkt zijn vriend onderzoekend aan. Op het eerste zicht is er niets aan de hand met hem. Hij ziet er normaal uit. Alleen lijkt het alsof hij heel diep slaapt.
“Didi en Robin zijn hier..” hoort hij Femke zeggen, voor ze Didi aankijkt en hem naast haar wenkt.
Robin staat maar naar het tafereel te kijken. Ze vindt het raar hoe ze zo met Stef meeleven. Is dat nu wat vriendschap is? Vorig jaar had ze wel een béétje vriendschap gevoeld, maar dat het zo sterk kon zijn wist ze niet. Langzaam loopt ze naar het bed toe en ze laat haar blik op Exo7 vallen. Hij ziet er verschrikkelijk uit.
Didi kijkt bedenkelijk van Femke naar Stef en zucht. “Wat kunnen we voor hem doen?” vraagt Didi.
“Ik weet het niet, Didi..” Femke kijkt Stef nog even aan, voor ze hoopvol een blik op Robin werpt.