21.

Draco:
Het was half September en ik had nog steeds niks van Rose gehoord. Hoe kon het dat ze zomaar van school was was, zonder problemen te krijgen? Maar natuurlijk, als je Rose was, kon je alles flikken zonder problemen te krijgen. Ze had me geslagen, maar toch was ik niet boos. Omdat ze iets uitstraalde, iets waarop je gewoon niet boos kón worden.
Ik zat in de Grote Zaal, aan het avondeten. Overal klonk gelach, gepraat en geroezemoes. Ik pakte een steak en smeet hem op mijn bord.
'Wat is er met je, Draco?' vroeg Patty Park, die zoals altijd weer naast me zat.
'Niks, er is niks.'
'Je lijkt zo boos. Al een tijdje.'
Waarom was ze zo oplettend?
'Er is niks. Geloof me.'
'Oke. Maar wil je dan wel een beetje normaal doen, Drakie?'
'Noem me geen Drakie.'
'Kijk, dat bedoel ik nou! Normaal vind je het niet erg als ik je Drakie noem en nu wel.'
'Dat slaat nergens op.'
'jawel. Je weet best dat ik geilijk heb. Wat scheelt eraan, Draco?'
Er was iets veranderd in de zaal. Iedereen was stil. Ik draaide me langzaam om en zag dat alle hoofden richting de deur staarden. Mijn blik gleed over de leerlingen richting de deur. Rose. Ze was terug.